Είναι κοινός τόπος στους ανθρώπους της ώριμης ηλικίας να επικρίνουν τη συμπεριφορά των νεότερων και να επιχειρούν συγκρίσεις με τη δική τους νεότητα, όταν όλα κατά τη γνώμη τους, ήταν καλύτερα. Μια εποχή, όπου τα ήθη, ο πολιτισμός, αλλά ακόμη κι η φύση πολλές φορές, ήταν εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν διαφορετικούς.
Η ίδια βιολογική διαφορά των δύο οργανισμών, του παλιού και του νέου, τους οδηγεί σε διαφορετική θεώρηση του κόσμου και σε ανταγωνιστική στάση μέσα στη ζωή. Ο νέος, συνήθως κινείται προς τα εμπρός, ενώ ο ηλικιωμένος προσπαθεί να συγκρατήσει το παρόν, αυτό που του εξασφαλίζει την ύπαρξή του.
Προσπαθεί, πολλές φορές, να συντηρήσει όσα απέκτησε, πιστεύοντας πως δεν ανήκουν σε κανέναν άλλον και πως είναι καθαρά δική του περιουσία, την οποία έχτισε στα νιάτα του. Θεωρεί πως λόγω ηλικίας θα τον δικαιλογήσει κάποιος και θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητα αυτά που θέλει.
Είναι απόλυτα κατανοητή η στροφή των ώριμων προς το παρελθόν, προς την περίοδο εκείνη της ζωής τους «που είχαν και δύναμη και λόγο κι ομορφιά». Η νοσταλγία των χρόνων εκείνων δεν αποτελεί συναισθηματική κατάσταση φευγαλέα και ρομαντική. Αποτελεί ανάγκη βιολογική, μιας και τώρα μόλις διαπιστώνει ο ώριμος πως η ζωή είναι τρομακτικά σύντομη κι αφάνταστα ωραία.
Κι όσο ο ώριμος άνθρωπος κινείται προς τα πίσω προκειμένου να βρει τον χαμένο του εαυτό στα χρόνια της νιότης, ο νέος ατενίζει μπροστά το μέλλον και πιστεύει πως μπορεί και πρέπει να το κάνει καλύτερο από το παρόν. Ο νέος, με ακέραιες όλες τις δυνάμεις του, πιστεύει πως έχει τη δύναμη και την υποχρέωση να κατακτήσει τον κόσμο που ανοίγεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του.
Κι ενώ ο άνθρωπος φτάνει σε μια βιολογική πληρότητα αμέσως μετά την εφηβεία και τη διατηρεί ως τα χρόνια της ακμής του, η ανθρώπινη κοινωνία έχει οργανωθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε η εξουσία -κάθε μορφής εξουσία, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική- να βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων που έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο.
Οι αποφάσεις ανήκουν σ’ αυτούς που έχουν την ωριμότητα και την πείρα. Ξεχνούμε όμως πως οι αποφάσεις αυτές αφορούν ουσιαστικά τους άλλους, αυτούς που θα υποχρεωθούν να τις εκτελέσουν και να ζήσουν σύμφωνα μ’ αυτές.
Όντας νέοι, προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα της εποχής και να κάνουμε όσα ποτέ δεν κατάφεραν οι πιο ώριμοι να κάνουν κάποτε. Το μικρόβιο της εφηβείας και της νιότης, μας ακολουθεί μέχρι και τη μέση ηλικία, δίνοντας δύναμη να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που νομίζουμε πως είναι καλύτερο και πιο βολικό για όλους μας.
Σίγουρα υπάρχει η έλλειψη εμπειρίας σε πολλούς τομείς και καταστάσεις, αλλά δεν είναι πάντα η εμπειρία εκείνη που θα μας κάνει καλύτερη τη ζωή και την καθημερινότητα. Η τόλμη κι η ζωντάνια είναι αυτές που θεωρούμε πως θα μας πάνε μπροστά και θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο κόσμο, πιο δυνατό και δίκαιο.
Κι εκεί θα μας οδηγήσουν όχι για το ότι ακούσαμε κάποια στιγμή τους πιο ώριμους, αλλά γιατί πολλές φορές τολμήσαμε εκείνα που μας έλεγαν να μην κάνουμε.
Σίγουρα το χάσμα των γενεών ήταν, είναι και θα είναι πάντα ένα μεγάλο θέμα κι ένας κύκλος που ποτέ δεν κλείνει. Οι ώριμοι μας έδωσαν ένα κόσμο να ζήσουμε κι οι νέοι προσπαθούν με οποιονδήποτε τρόπο να τον κάνουν πιο βιώσιμο και δίκαιο.
Ωστόσο, τα εμπόδια από εκείνους που μας έδωσαν τη σκυτάλη είναι αρκετά, και καθυστερούν ένα έργο που σίγουρα θα ωφελούσε κι εκείνους, αν είχαν αφήσει το παρελθόν στην άκρη και προσπαθούσαν να στηριχτούν στα πόδια της νεολαίας.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
