Από μικρός θυμάμαι να μου λένε μια φράση πάντα όταν με σύγκριναν με τους γονείς μου. Εκείνο το γνωστό και κάποιες φορές σπαστικό «το μύλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει». Ήταν ο πιο άμεσος κι εύκολος τρόπος να μας πούνε πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας και πόσο ίδιες συνήθειες και «χούγια» έχουμε.
Η αλήθεια είναι πως όταν σιγά-σιγά μεγαλώνεις, αρχίζεις να σκέφτεσαι όλα όσα σου έλεγαν οι γονείς σου κι όλα όσα προσπάθησαν να σε διδάξουν. Άλλες φορές πράγματα που δε σου άρεσαν κι άλλες φορές πράγματα που ακόμη και τώρα έχεις κατά νου, γιατί σε βοήθησαν να προχωρήσεις σε διάφορες καταστάσεις όσο μεγαλώνεις.
Θα μπορούσα να πω πως τις περισσότερες φορές, μεγαλώνουμε και γινόμαστε σαν τους γονείς μας. Άλλωστε όπως λέει κι ο σοφός λαός «κατά μάνα, κατά κύρη». Κι ίσως το ότι γινόμαστε όπως εκείνοι να είναι άμεσα συνδεδεμένο και με τον τρόπο που είναι «στημένη» η κοινωνία μας. Αυτή η υπερπροστασία που μας παρέχουν, πολλές φορές μας μένει για τα καλά και το κουβαλάμε γενιές και γενιές.
Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνες οι μικρές ή μεγάλες συνήθειες που πολλές φορές «κολλάμε» από τα όσα έχουμε ακούσει, νιώσει και δει από τους γονείς μας. Συνήθειες που αρχίζουν να μας βγαίνουν από μέσα μας όσο μεγαλώνουμε κι απομακρυνόμαστε από εκείνους κι από την προστασία της στέγης τους.
Θα υποστήριζα πως αρκετές φορές η «αντιγραφή» των γονιών μας αποτελεί μια ανάγκη για επιβίωση. Υποσυνείδητα θεωρούμε πως εφόσον εκείνοι επιβίωσαν με τον τρόπο τον δικό τους, έτσι κι εμείς θα επιβιώσουμε το ίδιο αν ακολουθήσουμε τα βήματά τους και κατ’ επέκταση αν αντιγράψουμε αρκετές από τις συνήθειές τους.
Κι αν όχι ν’ αντιγράψουμε αυτό που βλέπουμε, τότε ίσως να τ’ ακολουθήσουμε έστω και χωρίς να το θέλουμε ή χωρίς να το έχουμε ανάγκη.
Θεωρούμε επιτυχία τα όσα έχουν κάνει και προσπαθούμε να βαδίσουμε στα βήματά τους ακόμη κι όταν κάτι δε μας αρέσει και δε μας είχε κάτσει καλά όταν το ζήσαμε για πρώτη φορά. Εκείνα τα χούγια, δηλαδή, που τα παίρνουμε και με τον καιρό τα βλέπουμε και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Αλλά αλήθεια, αυτά τα οποία έχουμε αποκομίσει, μικρές και μεγάλες συνήθειες, μας αρέσουν; Ή μήπως όχι; Μας βγαίνουν συνειδητά όταν τις κάνουμε κι εμείς ή απλά βγαίνουν μόνες τους με τον καιρό; Υπάρχει μήπως αυτή η ανάγκη της επιβεβαίωσης πως είμαστε στο σωστό δρόμο σε κάτι που κάνουμε ή για κάτι που ζούμε;
Ό,τι κι αν είναι πάντως, ποτέ δεν ήταν κακό ν’ αποκτάς κάποιες από τις συνήθειες με τις οποίες σε μεγάλωσε η οικογένειά σου. Σίγουρα ο καθένας σχηματίζει τη δική του πορεία στη ζωή του και την καθημερινότητά του, αλλά μπορεί να κρίνει μεγαλώνοντας ποιες είναι εκείνες που θα κρατήσει και ποιες θ’ αποβάλλει από τη ζωή του και τους γύρω του.
Αλλά τουλάχιστον θα πρέπει να είμαστε ευγνώμων στους γονείς μας που μας έδειξαν τον τρόπο και τα βήματα που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε σε πολλές φάσεις της ζωής μας. Κι είτε αυτές έγιναν με «χούι» είτε με μια καλή συνήθεια, η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές μας γλίτωσαν από τα χειρότερα.
Και δε θα ξεχάσω μια έκφραση που μου έλεγε πάντα ο πατέρας όσο ήμουν μικρός. «Ότ,ι κι αν κάνουμε εμείς ως γονείς κι οι χειρότεροι να ήμασταν και τα μεγαλύτερα χούγια να είχαμε, εσύ να κοιτάς τον εαυτό σου και πώς θα χτίσεις τη δική σου ζωή και προσωπικότητα».
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Δρόσου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
