«Αεροπόρος θα γενώ στη γη να μην αγγίζω, να ‘μαι ψηλά στον ουρανό τα σύννεφα να σκίζω». Ένας απ’ τους ύμνους όλων των πιλότων κι ένας από τους ύμνους-τραγούδια που ακούγονται σχεδόν από κάθε αγοράκι σε νεαρή ηλικία. Ναι, το ξέρω πως πολλά αγοράκια από μικροί ή έστω απ’ την εποχή που θυμούνται τον εαυτό τους έλεγαν μία λέξη όταν τα ρωτούσε κάποιος «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» κι εκείνα απαντούσαν μονολεκτικά και με καμάρι «πιλότος».
Πώς να ξεχάσω κι εγώ, άλλωστε, τον εαυτό μου που από μικρός είχα τη μούρλα και το όνειρο να γίνω πιλότος, όταν μεγαλώσω. Ήταν ένα όνειρο που με κάθε τρόπο προσπαθούσα να το φέρω όλο και πιο κοντά μου, μέσα από αφίσες, περιοδικά, παιχνίδια στον υπολογιστή, μινιατούρες που αγόραζα. Ακόμη κι αυτό με γέμιζε ακόμη πιο πολύ και μ’ έφερνε πιο κοντά σ’ αυτό που ήθελα.
Πώς να ξεχάσω που προσπαθούσαμε να φτιάξουμε με διάφορες σανίδες ένα μικρό χειριστήριο με το οποίο θα πετούσαμε το υποτιθέμενο αεροπλάνο μας; Ναι, αστείο ακούγεται! Πού να ξέραμε τότε τι ακριβώς έχει ένα πιλοτήριο; Όσο κι αν το βλέπαμε σε εικόνες και βίντεο. Η απλότητα με την οποία το κατασκευάζαμε έδειχνε ακόμη περισσότερο την αγάπη μας γι’ αυτό το όνειρο. Την αγάπη να φτάσουμε με τον οποιονδήποτε τρόπο ακόμη και στην πιο μικρή κι απλή απομίμηση.
Και πιο άλλωστε αγοράκι σ’ αυτήν την ηλικία δεν το ικανοποιεί κάτι τέτοιο; Να διαβάζει περιοδικά με αεροπλάνα ή για να το θέσω καλύτερα, να κοιτάζει τις φωτογραφίες σ’ αυτά τα περιοδικά και να φαντάζεται τον εαυτό του μέσα στ’ αεροπλάνο να το πετάει. Να βλέπει βίντεο και να νομίζει πως κι εκείνο κάποια μέρα θα έχει την ευκαιρία να βρίσκεται μέσα στο πιλοτήριο ενός αεροπλάνου και να αισθάνεται ο αρχηγός των αιθέρων.
Ναι, αυτό ακριβώς είναι που εξιτάρει ακόμη περισσότερο το μυαλό μας. Να είμαστε οι αρχηγοί του ουρανού, να μπορούμε να κατακτήσουμε όλο τον κόσμο από ‘κει πάνω. Γιατί όταν βρίσκεσαι εκεί ψηλά, νιώθεις μια άλλη δύναμη κι αύρα. Νιώθεις ένας άλλος άνθρωπος. Νιώθεις τη γη να περνάει από κάτω σου, τα βλέπεις όλα τόσο μικρά και νιώθεις άρχοντας τ’ ουρανού. Κι όπως έχουν αναφέρει πολλοί πιλότοι, νιώθεις την απόλυτη ελευθερία.
Ακόμη κι όταν κάνω ταξίδια μ’ επιβατικά αεροπλάνα, ποτέ δε θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιμάται -πάλι καλά δεν έχει τύχει να κάνω ταξίδι πάνω από τέσσερις ώρες μέχρι τώρα. Και δεν κοιμάμαι στ’ αεροπλάνο, γιατί απλώς μ’ αρέσει να κοιτάζω τα σύννεφα, τα βουνά, τους ποταμούς, τις πόλεις που περνούν κάτω απ’ τα πόδια μου.
Είναι κάτι το οποίο δεν έχεις τη δυνατότητα να το ζεις καθημερινά. Δεν μπορείς να είσαι κάθε ημέρα πάνω απ’ τα σύννεφα και να κοιτάς τον ήλιο κατάματα. Και το πιο σημαντικό; Δεν μπορείς να νιώθεις κάθε μέρα τόσο ελεύθερος, όσο νιώθεις εκεί ψηλά.
Μπορείς να κάνεις άλλα πράγματα τα οποία θα σε κάνουν να νιώθεις την ελευθερία με όποιο τρόπο μπορείς, αλλά είμαι σίγουρος πως ποτέ δε θα καταφέρεις να νιώθεις το ίδιο μ’ εκεί ψηλά. Ναι, σε κάποιους ακούγεται υπερβολικό αυτό, ακούγεται χαζό, ακούγεται κάπως, αλλά σίγουρα είναι κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό για μας που όταν το ζούμε νιώθουμε άλλοι άνθρωποι. Η γη, ίσως, δεν μπορεί να σου παρέχει όσα σου δίνει ο ουρανός.
Μπορεί βέβαια να μοιάζει δύσκολο ένα τέτοιο όνειρο, να έχει πολλές δυσκολίες στην πορεία του για να το κατακτήσεις, αλλά σίγουρα θα είναι κάτι ξεχωριστό. Ναι, είναι πολλές οι ώρες δουλειάς, τεράστιες οι ευθύνες, τίποτα όμως απ’ αυτά δε θα σε νοιάζει, όταν θα φτάσεις εκεί ψηλά, να δαμάζεις τον ουρανό.
Κάποιοι θα το έκαναν για τα λεφτά, κάποιοι για τις επιτυχίες που έχει το επάγγελμα στις γυναίκες. Αλλά, σίγουρα ,οι περισσότεροι δεν το κάνουν γι’ αυτόν το λόγο.
Δεν είναι τυχαίο πως οι πιλότοι θα σου πουν πόσο ελεύθεροι νιώθουν εκεί πάνω και πως δεν υπάρχουν προβλήματα να τους σκοτίζουν. Ενώ αντίστοιχα θ’ ακούσεις να σου λένε και το δικό τους μότο, για να σου δείξουν την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν.
«Αξίζει φίλε μου να ζεις για ένα όνειρο κι ας είναι ο ουρανός που θα σε σκεπάσει»!
Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνου Δρόσου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
