Πριν από μερικές ημέρες, μιλώντας με φίλους στο Skype, έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να θυμηθεί από που ξεκίνησε όλη αυτή η μόδα των βίντεο-κλήσεων και των συνομιλιών μέσω διαδικτύου. Εκείνες τις συνομιλίες με πιο προσωπικό χαρακτήρα κι εκείνα τα ξενύχτια που ρίχναμε με δικούς μας ανθρώπους.
Θυμάται κανείς εκείνο το «τεράστιο» MSN το οποίο όλοι χρησιμοποιήσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας για να συνομιλήσουμε με φίλους, γνωστούς, με κοπέλες που γνωρίσαμε στο διαδίκτυο, με τους γονείς μας και με πολύ ακόμη κόσμο, γνωστό κι άγνωστο;
Η αλήθεια είναι πως το msn, αποτέλεσε ένα από τους μεγαλύτερους συμμάχους μας κάποτε κι ήταν εκείνο το πρόγραμμα το οποίο αυτόματα ανοίγαμε με το που ενεργοποιούσαμε τον υπολογιστή μας. Και δεν έχει σημασία αν θα μιλούσαμε ζωντανά με κάποιον, αλλά σίγουρα θα περνούσαμε ώρες ατελείωτες, γράφοντας τεράστιες ιστορίες, για γκόμενες, γκόμενους, ανεκπλήρωτους έρωτες κι άλλα πολλά.
Θα έλεγε κανείς πως λειτουργούσε κάπως σαν ημερολόγιο, το οποίο «ανοίγαμε» καθημερινά κι απλά αφηγούμασταν την ιστορία σε κάποιο δικό μας ή ακόμη και σε κάποιον άγνωστο και συζητούσαμε τις διάφορες αμφιβολίες μας. Σε σχέση με το σημερινό Skype, το msn ήταν λίγο πιο απρόσωπο κι όντας νέοι χρήστες διαδικτύου –εκείνη την εποχή– δεν μας ένοιαζε ποιον θα έχουμε στη λίστα των επαφών και «φίλων».
Επίσης, πολλές φορές στάθηκε το μέσο το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να φλερτάρουμε μέσω διαδικτύου. Φλερτ με ανθρώπους που γνωρίζαμε online και με τη μία μεταφερόμασταν στο MSN για κάνουμε πιο ουσιαστικό «παιχνίδι».
Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, μέσα από το MSN, αρκετοί είχαμε την πρώτη μας διαδικτυακή ερωτική επαφή – ναι το cyber sex εννοώ. Μια έννοια που αμυδρά γνωρίζαμε εκείνες τις εποχές, αλλά πολλοί την είχαμε ζήσει κι είχαμε γλυκαθεί.
Από την άλλη, ποτέ δε θα ξεχάσω τις συνομιλίες με φίλους. Κι η αλήθεια είναι πως πάντα ξεκινούσαν με αρκετό βρισίδι γιατί ο ένας δεν άκουγε τον άλλο και γινόταν πανδαιμόνιο. Δεν είχαμε και τις super συνδέσεις διαδικτύου τότε. Οι πρώτες κουβέντες που λέγαμε κάθε φορά που προσπαθούσαμε να κάνουμε κλήση με φίλους στο msn ήταν κλασικές: «έλα ρε μαλάκα με ακούς;», «με ακούς ρε;», «πέτα το» και «μίλα ρε».
Κι όσο εμείς εκφωνούσαμε αυτές τις κουβέντες, έπρεπε να μας ακούσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, νομίζοντας πως δεν ακουγόμαστε στο συνομιλητή μας. Και μη μου πει κανείς πως δεν έχει δεχτεί παρατήρηση για κάτι τέτοιο, είτε από γείτονα είτε από κάποιον που είναι στο διπλανό δωμάτιο κι έχει ακούσει κάθε νότα της φωνής του.
Δε θα ξεχάσω πως κατά τη διάρκεια βίντεο-κλήσεων, είχαμε τις πιο αστείες στιγμές. Πρώτα ερχόταν η εικόνα κι μετά ο ήχος του συνομιλητή μας, κάνοντας μας πολλές φορές να «ξεραθούμε» στα γέλια. Και μέχρι να γίνει το αντίστοιχο κι από τη δική μας πλευρά, είχε τελειώσει κι εκείνη η τιμημένη χρονοκάρτα που χρησιμοποιούσαμε τότε -πόσο κόσμο έχει σώσει.
Η αλήθεια είναι πως το MSN, αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους μύθους της τελευταίας δεκαπενταετίας, καθώς αποτελούσε εκείνο το μέσο το οποίο για πρώτη φορά κατάφερε να φέρει σε επαφή τους ανθρώπους μέσω διαδικτύου. Κι η επαφή αυτή, έγινε με τον καιρό πιο ουσιαστική μέσω των κλήσεων και των βίντεο-κλήσεων.
Αποτέλεσε ένα «δάσκαλο» για πάρα πολλούς ανθρώπους κι ένα σύμμαχο για κάποιους άλλους, τόσο στην επικοινωνία των ανθρώπων που τους χωρίζει μεγάλη απόσταση, όσο και στην ευκαιρία για νέες γνωριμίες.
Ίσως οι νεότεροι να μη το θυμούνται ή να μη το έμαθαν ποτέ, αλλά καλό είναι να ξέρουν πως το MSN αποτέλεσε τη βάση του σημερινού Skype, αλλάζοντας άρδην την επικοινωνία μας μέσω διαδικτύου και την επαφή μας με ανθρώπους που ήταν μακριά μας.
Πού ξέρουμε, ίσως στο μέλλον το ξαναδούμε κάποια στιγμή, για να μας φέρει πίσω όλες εκείνες τις αναμνήσεις που μας χάρισε.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
