Τα social media, παρά την ευκολία στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις μεταξύ τους, τόσο ερωτικές όσο και φιλικές. Πολλοί άνθρωποι, πλέον, αντιμετωπίζουν την φιλία με χρησιμοθηρικά casual διάθεση στην καθημερινότητα τους.
Βάση αυτών, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτή η ενοχλητική –πολλές φορές– στάση απέναντι σε φίλους και ερωτικές σχέσεις, πηγάζει από την κατάχρηση των απρόσωπων social media, τα οποία τείνουν στην εξαφάνιση της ουσιαστικής επαφής μεταξύ μας.
Η φιλία στην εποχή του Facebook και του Twitter –μια εποχή που μερικά αδιάκριτα κλικ αρκούν για τη σάρωση και της παραμικρής λεπτομέρειας στη ζωή ενός τυπικά αγνώστου– είναι το ιδανικό μαξιλαράκι στο οποίο ακουμπάει η στραμπουληγμένη ηθική και η καλοζωισμένη αναίδεια των περισσότερων.
Η σουρεαλιστική εξοικείωση με το ξένο προσφέρεται με τόση άνεση από την ευρεία τεχνολογική δικτύωση, που άπαντες καταλήγουν να γνωρίζονται μεταξύ τους, χωρίς να ‘χουν μπει καν στον σχετικό κόπο.
Η αυτοματοποίηση αυτή, έχει οδηγήσει στο να χαρακτηρίζουμε έναν απλό άγνωστο ως «φίλο» και παράλληλα στην αποποίηση μίας πραγματικής φιλίας με την ίδια ευκολία, υποβιβάζοντας σημαντικούς ανθρώπους σε απλούς γνωστούς.
Φτάσαμε στην εποχή όπου η οντολογική ισχύς μίας σχέσης εδράζεται αποκλειστικά στην τήρηση των ηλεκτρονικών πρακτικών, όπως αυτή κατοχυρώνεται μέσω του Facebook και του Twitter.
Παράλληλα, όλη αυτή η εικονική πραγματικότητα που ζούμε και χρησιμοποιούμε καθημερινά, είναι ικανή να βλάψει τις ήδη διαταραγμένες ισορροπίες των ερωτικών μας σχέσεων, και αυτό, κατά την γνώμη μου, μπορεί να αποτελεί την χειρότερη πτυχή της ενασχόλησης του ανθρώπου με τα social media.
Με άλλα λόγια, το σκέλος που αφορά τις φιλικές σχέσεις, έχει περιθώρια διόρθωσης και σωτηρίας και αυτό γιατί κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι με το έσχατο σημείο της υποκρισίας μας και της ανοχής των άλλων. Βέβαια, δεν ξεχνάμε την εκδοχή όπου εμείς οι ίδιοι είμαστε τα θύματα και κάποιοι άλλοι οι θύτες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, φτάνουμε σε σημείο να αναθεωρήσουμε άρδην την στάση μας απέναντι σε ανθρώπους και καταστάσεις και να σκεφτούμε το ποιος, γιατί και υπό ποιους όρους αξίζει να υπάρχει στην ζωή μας. Με λίγα λόγια, η χαλαρότητα και κατανόηση που υπάρχει στην φιλία, επιτρέπει να γίνουν λάθη που θα οδηγήσουν στην αναγνώριση της πραγματικής αξίας των ανθρώπων.
Αντιθέτως, στην ερωτική μας ζωή, δεν ισχύει το ίδιο, καθώς σε μια σχέση, η ουσία είναι ο τελευταίος σταθμός στην όλη διαδρομή, και, μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, πολλά εμπόδια θα μπουν στην μέση –θέλοντας και μή– τα οποία επιδρούν ανασταλτικά, στην πιο ευεπίφορη μεριά.
Έχουμε, όμως, αναλογιστεί πως κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια για το ποιόν του ανθρώπου που έχουμε επιλέξει να «κατασκοπεύσουμε»; Έχουμε αναλογιστεί ποτέ αν η πρόσβαση μας στο παρόν, το παρελθόν και τις σκέψεις του άλλου δημιουργεί λανθασμένη αντίληψη και οδηγεί στην απόρριψη του από εμάς τους ίδιους;
Δυστυχώς, αυτή η εικονική πραγματικότητα, παρουσιάζει απλόχερα ολόκληρη την ζωή εκείνου που ψάχνουμε και αναδεικνύοντάς μας περισσότερα από όσα θα θέλαμε –ή θα έπρεπε– να γνωρίζουμε. Αντίθετα, μια παρόμοια διαδικασία στην πραγματική ζωή, θα ήταν επίφοβη και ενδιαφέρουσα ταυτόχρονα, καθώς έτσι θα γνωρίζαμε εκτενέστερα/σε βάθος εκείνον ή εκείνη που μας ενδιαφέρει.
Έτσι, τα social media βοηθάνε την αναπαραγωγή ενός κοινότοπου έργου στο μυαλό μας, το οποίο επαναλαμβάνεται συνέχεια και παρά την έγκριση μας, όντας εξ αρχής καταδικασμένο να λάβει την πιο άσχημη κριτική/κατακραυγή. Και σε ποιον «ηθοποιό» θα άρεσε η κατακραυγή της παράστασης στην οποία έχει καταθέσει την ψυχή του;
Υπάρχει, όμως, και η αστεία παράμετρος, όπου πολλοί από εμάς κάνουμε σύγχυση φίλων και εραστών, πάντα υπό τους αντιφατικούς όρους οικειότητας που χορηγεί η παράνοια των social media. Η ανεξέλεγκτη, δηλαδή, εναλλαγή φίλων και επίδοξων εραστών, οι οποίοι, μετά το πέρας αυτής της τρέλας, μετατρέπονται αυτόματα σε απλούς γνωστούς, παρά το ότι στην πραγματικότητα δεν είναι, ούτε θα υπάρξουν ποτέ.
Ακόμη, όμως, και να ήταν αλήθεια όλη αυτή η τρέλα, πόσο εσφαλμένη θα μπορούσε να είναι η πεποίθηση πως αυτός που απέτυχε ως εραστής, θα αποτύχει εξίσου και ως φίλος; Πόσο πεζή έχει γίνει πλέον η αντίληψη πως αυτός που δεν μας «έκατσε» θα μπει στην κατηγορία των φίλων; Αλήθεια, πιστεύετε πως όντως ανήκει εκεί;
Έχει γίνει πανάκεια, πλέον, η απόδοση της ταυτότητας/ταμπέλας του «φίλου», λες και η φιλία δεν υπάγεται σε κάποιους κανόνες και προϋποθέσεις. Λες και η φιλία παρέχεται συμβολικά σε εκείνους που πρόδωσαν ή πλήγωσαν το βαθύ Εγώ σας.
Τι γίνεται, όμως, όταν ανακαλύψουν την κρυψώνα μας; Το πιο ενδιαφέρον, σίγουρα, θα είναι να δούμε τις αντιδράσεις μας όταν, επιτέλους, φτάσει η στιγμή της απολογίας. Ο ένας θα θυμάται τον άλλον, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ποια θα είναι η θέση των άλλων στην συνείδησή μας, όταν ξαναέρθουμε σε επαφή με την πραγματικότητα;
Μήπως έφτασε η ώρα του επαναπροσδιορισμού; Μήπως πρέπει να γνωριστούμε εκ νέου, ως δύο άγνωστοί; Μήπως χάσαμε τον δρόμο και ψάχνουμε τα διάφορα μονοπάτια που θα μας οδηγήσουν στην σωστή πορεία; Και αν είναι πλέον αργά;
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Δρόσος
