Αγρίμια της νύχτας τους ονόμασαν

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν με τη νύχτα. Είναι άγριοι, όμορφοι, ελεύθεροι, σκοτεινοί, γεμάτοι και άδειοι με μια λάμψη μαγική που μόνο όποιος έχει ζήσει στο σκοτάδι μπορεί να τη δει. Για εκείνους τους ανθρώπους είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένο το κείμενο αυτό, γιατί αξίζει να τους ανακαλύψεις.

Έχουν κάτι, κάτι που αποκαλείς περίεργο κι όμως δεν είναι αυτό, είναι κάτι άλλο που καμία λέξη δεν μπορεί να αναγνωριστεί ισάξια με την ύπαρξή τους. Γιατί μοιάζουν με τη νύχτα; Η νύχτα είναι πλανεύτρα, χάνεσαι στον χρόνο, βουτάς σε ένα απέραντο γαλάζιο που δεν μπορείς να δεις την ακτή, απλά απολαμβάνεις το νερό και κολυμπάς στην απόλυτη ηρεμία. Έτσι και μ’ εκείνους τους ανθρώπους οι ώρες κυλούν διαφορετικά, θέλεις να βρίσκεσαι μαζί τους, να χαθείς στα μονοπάτια του μυαλού τους, στο υπέροχο απέραντο γαλάζιο τους.

Η νύχτα είναι σπαρακτικά ήσυχη και ταυτόχρονα τόσο θορυβώδης. Έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι, αν τους έχεις γνωρίσει τότε μπορείς να αναγνωρίσεις με πόση μεγάλη ευκολία από τη φασαρία καταλήγουν στη σιωπή. Μεγάλη ανάγκη γι’ αυτούς η σιωπή τους, η εσωτερική τους φωνή, η σύνδεσή τους με την ψυχή. Μην τους παρεξηγήσεις, επαναπροσδιορίζονται με αυτό τον τρόπο, έρχονται στο κέντρο τους και επανέρχονται δυναμικά, τόσο που παραξενεύεσαι κι αναρωτιέσαι αν είναι καλά.

Η αύρα τους είναι αεράκι που σε χαϊδεύει απαλά και σου προκαλεί δονήσεις σε συχνότητες που δεν έχεις βιώσει ποτέ ξανά, νιώθεις του κραδασμούς σε όλου σου το είναι. Απενοχοποιημένοι από δεσμά και ιδέες, είναι ελεύθεροι, χαμογελούν, κλαίνε, νιώθουν, νιώθουν δυνατά. Είναι όμορφοι και ταυτόχρονα αδάμαστοι. Σαν τη νύχτα που μπορεί να γίνει τρομακτική, με το σκοτάδι να σε αγριεύει τόσο πολύ και να σου προκαλεί βαθιά θλίψη. Δε γνωρίζεις τι είναι πραγματικό και τι όχι, οι θόρυβοι είναι διαφορετικοί, οι μορφές δε διακρίνονται και η σιωπή της εκκωφαντική.

Από την άλλη όμως έχει τα αστέρια, το φεγγάρι, όλο αυτό το φως που σε ταξιδεύει. Τα όνειρα παίρνουν μορφή, η πόλη από μακριά μοιάζει μαγική, τα συναισθήματα τη νύχτα γίνονται ακόμη πιο έντονα. Είναι τόσο όμορφη όταν τη φωτίζουν τόσα λαμπερά φωτάκια. Έτσι είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι άγριοι αλλά τόσο ανεπανάληπτα όμορφοι.

Η νύχτα είναι τόσο γεμάτη και ταυτόχρονα τόσο άδεια. Το ίδιο και εκείνοι οι ξεχωριστοί που της μοιάζουν. Γεμάτοι από συναισθήματα, γεμάτοι από γνώση, γεμάτοι από θέληση, γεμάτοι από ζωή, γεμάτοι και τόσο άδειοι. Φοβισμένοι μέσα σε σκοτάδια που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Μα το άδειο για εκείνους που είναι ταυτόχρονα και γεμάτο. Έχουν την επιλογή να διαλέξουν πώς θα το δουν. Ήσυχοι και ταυτόχρονα τόσο θορυβώδεις, τόσο διασκεδαστικοί, τόσο πληθωρικοί. Άγριοι, δύσκολοι και τόσο διαπεραστικά όμορφοι με μια γοητευτική λάμψη στα μάτια. Σκοτάδι που ξέρει ότι κάθε αύριο φέρνει και το φως. Θα τους καταλάβεις αν τους δεις. Έχουν κάτι μαγικό, κάτι βγαλμένο από άλλο κόσμο, ένα κόσμο χαρισματικό που σε λούζει με χρυσόσκονη και σου δίνει μορφή. Μην τους προσπερνάς τέτοιους ανθρώπους, ίσως σε βγάλουν από τη ροή της κανονικότητας που έχεις φτιάξει άθελά σου. Ίσως αν μπεις στο σκοτάδι τελικά να βγεις στο φως, αρκεί να θέλεις, αρκεί να είσαι έτοιμος για την αλλαγή.