Με «σ’ αγαπώ» κορύφωσε, με «σ’ αγαπώ» ας τελειώσει

Δύσκολη η στιγμή του αποχαιρετισμού. Έτσι είναι η ζωή, άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν. Άλλοι μένουν για πολύ, άλλοι για τόσο λίγο, ο χρόνος είναι σχετικός μπροστά στο συναίσθημα. Οφείλουμε ωστόσο, στους εαυτούς μας πρώτα από όλα, όταν έρχεται η στιγμή να κλείσει ο κύκλος της σχέσης να σταθούμε με αξιοπρέπεια απέναντι σε όλα όσα μοιραστήκαμε με τον άνθρωπο αυτό.

Το τέλος μιας σχέσης, δεν είναι το τέλος όσων ζήσαμε και νιώσαμε, είναι το τέλος όσων δε θα ζήσουμε παρέα ο ένας δίπλα στον άλλον από εδώ και στη συνέχεια της ζωής μας. Για όλες εκείνες τις στιγμές που μοιραστήκαμε τα όνειρά μας, τις ανησυχίες μας, τα δάκρυά μας, το γέλιο μας, τις στιγμές μας οφείλουμε να τις τιμήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως όταν ξεκινήσαμε την κοινή πορεία μας.

Στην αρχή μιας γνωριμίας οι άνθρωποι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, χρησιμοποιούν τις λέξεις με ευλάβεια, φροντίζουν τον απέναντι, τον κάνουν να χαμογελάει και να νιώθει ξεχωριστός χωρίς να ξέρουν τίποτα για εκείνον. Όμως όταν έχεις γνωρίσει πιο βαθιά τον άλλον και έχεις κερδίσει μια θέση στην καρδιά του γιατί θες να πονέσει και να μη θυμάται τίποτα καλό από εσάς παρά μόνο την πικρία που του άφησες στους τίτλους τέλους; Οξύμωρο κι αρκετά εγωιστικό.

Η αγάπη όμως δεν κρατάει εγωισμούς, δεν πληγώνει, κατανοεί. Όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να χαμογελάει άνευ όρων και προϋποθέσεων και να είναι καλά στη ζωή του και στο μαζί και στο χωριστά. Τα εν βρασμώ τελικά δεν αθωώνονται πάντα. Τα λόγια είναι ο πιο ισχυρός τρόπος να πληγώσει κανείς κάποιον με αστραπιαία ταχύτητα, ειδικά αν λέγονται από ανθρώπους που αγαπάμε κι εκτιμούμε τη γνώμη τους και τον λόγο τους. Όμως, πριν το κάνεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και θυμήσου. Θυμήσου τις αγκαλιές που σ’ έπαιρνε όταν ανησυχούσες κι ησύχαζαν όλα μέσα σου. Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές που χαμογελούσες, που η καλημέρα σου και η καληνύχτα σου είχαν ένα διαφορετικό νόημα στην καθημερινότητά σου. Όταν ξαπλώνατε κι ένιωθες την ζεστασιά των κορμιών σας. Τις φορές που κοιταζόσασταν στα μάτια όταν σου έλεγε σ’ αγαπώ κι ένιωθες περηφάνια για την πιο όμορφη επιλογή σου.

Έτσι οφείλουν να νιώθουν οι άνθρωποι για τις επιλογές τους. Υπερήφανοι. Εκείνες σου μαθαίνουν να νιώθεις, σε εξελίσσουν και σ’ οδηγούν εκεί που προορίζεσαι να πας. Αν δε νιώθεις περήφανος για τις επιλογές σου και μιλάς με τα χειρότερα λόγια για τις σχέσεις του παρελθόντος σου, δε νιώθεις περήφανος για εσένα. Δεν είσαι σίγουρα ο ίδιος άνθρωπος με τον άνθρωπο που ήσουν τότε κι αυτό γιατί η ζωή πάει μπροστά αλλά το μπροστά έχει και πίσω. Εκεί βρίσκονται οι αποσκευές για το επόμενο ταξίδι. Βάλε μέσα σ’ αυτές όλη την αγάπη που έδωσες, όλα όσα ένιωσες κι υποστήριξέ τα μέχρι το τέλος χωρίς να πάρεις τίποτα πίσω. Αν δεν το κάνεις θα είναι σαν να μην υποστηρίζεις εσένα.

Όταν οι δρόμοι των ανθρώπων χωρίζουν, δε σημαίνει ότι αυτό που είχαν δεν ήταν αληθινό. Εσείς οι δύο ξέρετε καλύτερα από τον καθένα πώς νιώσατε, μην αφήσετε τον θυμό σας να ρημάξει όσα χτίσατε εν μια νυκτί. Κρατά την την αξιοπρέπεια σου αλώβητη. Δεν υπάρχει, άλλωστε, κάποιος άγραφος κανόνας που να απαγορεύει σε δυο ανθρώπους που αγαπήθηκαν πολύ και που ερωτεύτηκαν να μιλάνε επειδή δεν μπορούν να είναι μαζί. Έχουμε την ανάγκη όμως να τα στριμώχνουμε όλα σε λέξεις. Κι αφού χωρίσατε, πρέπει να κόψετε κι επαφές. Μα γιατί;

Για να μπορέσει κανείς να δει καθαρά πρέπει ν’ ανατρέξει στη λέξη υπομονή και να δει την τόση μεγάλη σημασία που κρύβεται πίσω της. Η απόσταση βοηθάει να δούμε τη συμπεριφορά που είχαμε, τον τρόπο που διαχειριζόμασταν τις καταστάσεις. Μας κάνει να λειτουργούμε με ειλικρίνεια και διακρίνουμε τις μας οδήγησε στο τέλος, έτσι ώστε να κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό.

Το πιο εύκολο είναι να ρίξουμε τις ευθύνες στον άλλον, να γίνουμε θύματα τις προσωπικής μας ζωής και να μηδενίσουμε όλα όσα νιώσαμε και ζήσαμε. Το δύσκολο είναι να σταθούμε με ευγένεια και να κλείσουμε τι σχέσεις με τον πιο όμορφο τρόπο κι όχι όπως έχουμε μάθει να κάνουμε, άγαρμπα και σκληρά. Τα δύσκολα άλλωστε είναι για τους δυνατούς. Προς τιμήν των ανθρώπων αυτών ας πούμε ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, ένα σ’ αγαπώ κι  ένα ποτέ μη λες ποτέ.

Cheers!