Αδελφή, φίλη και κάτι από μητέρα

Θα προσπαθήσω να σου περιγράψω πώς είναι να μεγαλώνεις ως μοναχοπαίδι. Όπως το λέει κι η λέξη, μοναχικό και μοναδικό, όμως, ταυτόχρονα. Όλα είναι δικά σου κι εσύ το επίκεντρο του κόσμου. Βέβαια, όσα κι αν έχεις, η αλήθεια είναι πως πάντα σου λείπει το μισό σου. Ένα πλάσμα που κάποτε μοιραστήκατε τον ίδιο χώρο στο σώμα της μητέρας σας και πλέον μοιράζεστε στιγμές, παιχνίδια, συναισθήματα. Το αποζητάς και προσδοκάς να σου το δώσουν σαν δώρο. Αν δεν έρθει ποτέ, με τον καιρό το αποδέχεσαι. Έτσι συνήθισα κι εγώ να κάθομαι στον θρόνο της εξουσίας και να μονοπωλώ το ενδιαφέρον των γονιών, των θείων αλλά πιο πολύ των παππούδων.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένα μικρό σποράκι θα ‘ρθει και θα σπάσει τη μοναξιά ενός παιδιού που την τελευταία περίπου εικοσαετία δήλωνε μοναχοπαίδι, διεκδικώντας το αξίωμα της μοναδικής λατρείας κι αδυναμίας στην οικογένεια. Λένε πως ένα μωρό δίνει χρώμα στη ζωή σου, ένταση στην καθημερινότητά σου κι άλλο νόημα στον κόσμο σου. Σε μένα μαζί με όλα αυτά έδωσες και κάτι ακόμα: την αδελφική αγάπη. Γι’ αυτό χαλάλι σου.

Μπορεί να εισέβαλες ξαφνικά στον κόσμο μου, μα είσαι ένα πλάσμα που με έκανε να αναθεωρήσω την αξία των πραγμάτων. Είναι αλήθεια πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί σε μαθαίνει να ‘σαι καλύτερος άνθρωπος. Κι εμένα εκτός απ’ το να με κάνεις να αισθανθώ αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα, με έκανες αδερφή, κάτι σαν μητέρα και προστάτιδα ταυτόχρονα. Χωρίς καν να το καταλάβω κατέλαβες το κρεβάτι μου, το δωμάτιό μου και το ομολογώ πως καθόλου δε με ενόχλησε, γιατί όταν συνέβη αυτό, εκτός από το ό,τι είχε ήδη έρθει η στιγμή να τα αποχωριστώ, μου έδωσε πολύ μεγάλη χαρά να μοιραστώ μαζί σου όλα εκείνα που μαζί τους έχω γίνει ένα. Χώρους κι αντικείμενα που ‘χουν ζωή, αναμνήσεις κι αξία συναισθηματική.

Το πιο αξιοθαύμαστο πράγμα για μένα είναι να σε παρατηρώ να μεγαλώνεις. Να περνάς κάθε στάδιο της βρεφικής, παιδικής κι εφηβικής σου ζωής. Γιατί όταν βιώνεις την κάθε μοναδική αυτή στιγμή μέσα από μια σαφώς ώριμη μάτια –της μεγάλης αδερφής– την χαίρεσαι στο έπακρο και με τελείως διαφορετικό τρόπο. Απαθανατίζεις μέσα σου όλες τις εικόνες κι είναι υπέροχο το πώς συμβάλλεις ενεργά, λειτουργώντας ως πρότυπο για το ίδιο το παιδί που ακολουθεί τα δικά σου χνάρια. Και κάπου στην πορεία προσθέτεις κι εσύ τα δικά σου λιθαράκια στον τρόπο διαπαιδαγώγησής του.

Και να που καιρός περνάει τόσο γρήγορα που έφτασες στο σημείο να με αντιλαμβάνεσαι χωρίς καν να το ‘χω προβλέψει. Απλά έρχεται μια μέρα που διαπιστώνω πως έχεις τη δική σου ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τη δική σου διαφορετική άποψη που βάσει του χαρακτήρα που ‘χεις διαμορφώσει μας εκπλήσσει κάθε φορά. Αλλάζεις και μαζί με το σώμα σου αλλάζει κι η μεταξύ μας απόσταση. Σιγά-σιγά εκμηδενίζεται. Με συναισθάνεσαι, δεν είσαι πια παιδί. Όλα τα ερεθίσματα που τόσα χρόνια λάμβανες από εμάς καταλαμβάνουν τον χώρο που τους αρμόζει μέσα σου, ώσπου παγιώνονται. Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις, κρίνεις, αντιδράς.

Κι επιτέλους με έφτασες στο ύψος, μικρέ! Μπορείς να καυχηθείς πλέον πως τόσα χρόνια αγωνίας για το πότε θα με κοιτάς αφ’ υψηλού δεν πήγαν χαμένα. Μια κίνησή σου και με σηκώνεις ψηλά σαν παιχνιδάκι. Σαν χθες που σε σήκωνα εγώ στους ώμους μου για να δεις από ψηλά. Μα θα σε ανεβάζω πάντα. Θα σε στηρίζω όσο κανέναν άλλο κι αυτοί οι ώμοι πάντοτε θα ‘ναι εκεί για να ακουμπάς. Για να μου λες τα παράπονά σου. Ό,τι σε πονά και σε απασχολεί. Ίσως κανένας να μη σε ακούσει ποτέ με τόσο ειλικρινές κι ανιδιοτελές ενδιαφέρον όπως εγώ. Να θυμάσαι πως οι άνθρωποι μπορεί να ‘χουν δύο αφτιά, μα τα χρησιμοποιούν λιγότερο από τ’ στόμα τους κι ας είναι μονάχα ένα. Κι όταν ακόμα τα χρησιμοποιούν μπορεί να μην είναι πάντοτε ανοιχτά.

Θα ανυπομονώ να σε βλέπω να μεγαλώνεις μέχρι να ‘σαι σε θέση να ακούσεις όσα ποτέ δε σου έχω πει. Θα μάθεις τα πάντα σχετικά με το πώς ήταν τα πράγματα πριν έρθεις στον κόσμο. Τα παιδικά μου χρόνια που εσύ δεν τα βίωσες, ενώ εγώ είχα το πλεονέκτημα να ζω μαζί σου τα δικά σου. Θα σου μιλήσω για το πόσο απολάμβανα την αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς. Δυο ανθρώπων που εσύ θα θυμάσαι ως θολές φιγούρες και που εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ. Θα σου πω για την εποχή που τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα στις αλάνες χωρίς τη συντροφιά κάποιου smartphone. Κι όταν το ‘χεις ανάγκη θα ακούσεις και τις δικές μου συμβουλές για τη ζωή και τον κόσμο. Κι εν καιρώ θα αναπτύξουμε μια άλλη, διαφορετική, σχέση από αυτήν που έχουμε τώρα.

Το δέσιμο που θα δημιουργείται μεταξύ μας θα διαμορφώνεται σε ολοένα και πιο δυνατό. Θα μάθεις κι άλλες πλευρές μου που δε σου έχω ακόμα αποκαλύψει κι όσο θα μεταμορφώνεσαι σε έναν μικρό άνδρα, τόσο πιο κοντά σε μένα θα αισθάνεσαι. Η συμμαχία η δική μας ποτέ δε θα συγκρίνεται με τη σχέση που θα ‘χεις με τον οποιονδήποτε. Θα ‘μαι αδερφή και φίλη σου και κάτι από μητέρα.