Αξίζει να μετανιώνεις;

Σε έφεραν στον κόσμο σε μια στιγμή που ποτέ δε διάλεξες. Σου έδωσαν ένα όνομα για το οποίο ποτέ δε σε ρώτησαν. Σου παρουσίασαν μια οικογένεια κι έναν κύκλο συγγενών και σου έμαθαν πως το σωστό είναι να ‘σαι δεμένος μαζί τους μια ζωή. Σ’ έστειλαν στο σχολείο, γιατί έτσι έπρεπε. Ανάμεσα στα τόσα πράγματα που σου επέβαλαν να κάνεις, στην πορεία ήρθαν κι άλλα που κλήθηκες να αποφασίσεις εσύ για το αν θες ή όχι να τα δεχθείς. Οι δικοί σου άνθρωποι σου έδωσαν τα ηνία και την ενθάρρυνση να οδηγήσεις όπου εσύ θες τη ζωή σου, μοιράζοντάς σου μπόλικη αγάπη κι αρκετά εφόδια -πνευματικά κι υλικά.

Αν έχεις ένα ευτυχισμένο παρόν, δεν έχεις την ανάγκη να αλλάξεις τίποτα απ’ το παρελθόν σου. Η ελευθερία σου σού έδωσε το κλειδί για να επιλέγεις. Είσαι υπεύθυνος για εκείνες τις στιγμές που επιδιώκεις να ‘ρθουν. Όπως επίσης και για τον τρόπο που διαχειρίστηκες αυτές που εμφανίστηκαν ξαφνικά, παρ’ όλο που δεν ήσουν προετοιμασμένος να τις δεχθείς. Τα γεγονότα δεν τα καθορίζεις πάντα. Ακόμα κι αν δεν άνοιξες την πόρτα, κάποια θα βρουν τον τρόπο να τρυπώσουν στον κόσμο σου. Κι άλλα που εξαρχής σου έμοιαζαν ακατάλληλα, μπορεί τελικά να φαίνονται τόσο δελεαστικά, που να υπερισχύσει η δίψα σου να τα ζήσεις, καταπίνοντας τη λογική που σου φωνάζει να τα απορρίψεις.

Μερικές φορές η περιέργειά μας μάς κυριεύει και μας ωθεί, σχεδόν σαν να ‘μαστε υπνωτισμένοι, στο να υποκύψουμε σε προκλήσεις, να αγκαλιάσουμε αποφάσεις που δε μοιάζουν κι οι πιο σωστές, να πούμε «ναι» σε επαφές και καταστάσεις επικίνδυνες για τα όριά μας, με το ρίσκο ενός μεγάλου λάθους. Ακόμα κι όταν γνωρίζουμε πως κάτι δεν είναι ασφαλές, τολμάμε, δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους που μπορεί να μην τις αξίζουν, ζούμε το παρόν με πάθος, προτιμώντας να μη μετανιώσουμε στο μέλλον για κάτι που δε ζήσαμε.

Θα θέλαμε πολύ να μπορούσαμε να ξέρουμε τι θα γινόταν αν διαλέγαμε την άλλη διαδρομή, αν θα εξελίσσονταν όλα αλλιώς ή θα ‘μεναν και πάλι ίδια. Κάπου ενδιάμεσα, όμως, θα χανόταν η μαγεία. Εκείνο το αόρατο πλέγμα που μέσα του κρύβει ανατροπές κι αναπάντεχες εξελίξεις, ένας μοναδικός λόγος για να παθιάζεσαι με τη νέα ευκαιρία κάθε νέας μέρας.

Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα ‘πρεπε να αισθάνεσαι ντροπή. Νιώσε αποδοχή. Το παρελθόν σου σού ανήκει. Ανάμεσα στα λάθη και τα σωστά σου, έχασες και βρήκες ξανά τον εαυτό σου. Ακόμα κι αν κοντοστάθηκες σε κάτι που θεώρησες δικό σου, μα τελικά δεν ήταν, αυτή σου η επιλογή σε καθόρισε ως άνθρωπο κι είχε μόνο να σου δώσει, ασχέτως αν εκείνο το «κάτι» επέλεξε να φύγει.

Είναι εύκολο να μπούμε στο τριπάκι των ενοχών πηγαίνοντας πίσω και να αρχίσουμε να ρίχνουμε ευθύνες σε παλιές επιλογές. Να κατηγορούμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Ειδικά αν αφήσουμε ελεύθερο τον νου, θα βρει δεκάδες στιγμές που φέρθηκε επιπόλαια, ανώριμα αλλά κι ανεξήγητα σε σχέση με την οπτική του τώρα. Γιατί, καλώς ή κακώς, πριν από χρόνια δεν ήμασταν οι ίδιοι, δεν είχαμε την ίδια κρίση με τώρα.

Είναι απόλυτα ανθρώπινο και λογικό να μετανιώνουμε για τυχόν σφάλματά μας κι ατυχείς επιλογές μας. Αυτό, άλλωστε, μας ανεβάζει ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά στο βάθρο της αυτογνωσίας. Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως είμαστε ικανοποιημένοι από οτιδήποτε έχουμε βιώσει. Πως έχουμε εκμεταλλευτεί όλες τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν, ότι έχουμε συμπεριφερθεί σε όλους με τον τρόπο που τους άρμοζε. Είναι πολλά αυτά που ίσως μας έχουν πονέσει. Ένας έρωτας που χάσαμε, μια καριέρα που αμελήσαμε, μια πατρίδα που αφήσαμε. Και σίγουρα έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε αν κάποια από αυτές τις επιλογές όρισε τη ζωή μας -οριστικά ή ένα μέρος της.

Αλλά γίνονται κι οι όμορφες στιγμές μας, πολλές φορές, παγίδα. Δύσκολες καταστάσεις και στιγμές αδυναμίας μας πείθουν πως έχουμε ανάγκη να δραπετεύσουμε στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει όταν το παρόν δε μας καλύπτει κι οι καταστάσεις ή οι άνθρωποι δε μας ολοκληρώνουν στο βαθμό που θέλουμε. Μπορεί να ‘ναι κι ένα απωθημένο ή μια παλιά αγάπη που ποτέ δεν ξεπέρασες. Με αφορμή μια παλιά φωτογραφία, το δώρο ενός αγαπημένου προσώπου, μια σκέψη που μυρίζει νοσταλγία, σκαλίζεις πάλι τα παλιά.

Με τη μηχανή του χρόνου ανατρέχουμε στις πιο ευτυχισμένες μας αναμνήσεις, ψάχνοντας να βρούμε ένα ξεχασμένο κομμάτι της προσωπικότητάς μας, με την ελπίδα να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν κάποτε. Αν μετά τη σύγκριση, το τώρα βγει νικητής, η ανακούφιση είναι μεγάλη. Αν πάλι όχι, τότε έχουμε αφήσει πίσω αμφιβολίες και σκιές που μας κυνηγούν.

Τα πράγματα όντως κυλούν από μόνα τους, τα παρασέρνει η ώρα κι ο χρόνος. Εσύ, όμως, τους δίνεις μια σπρωξιά να πάνε παραπέρα. Μένοντας κολλημένος στο τι έκανες ή τι δεν έκανες, αυτόματα χάνεις την ευκαιρία που σου δίνεται να κάνεις ό,τι επιθυμείς πραγματικά στο τώρα. Δυστυχώς, όλοι έχουμε την τάση να κάνουμε συγκρίσεις και να αποζητάμε μια εξήγηση για το καθετί, όμως δεν υπάρχει τίποτα που να μη διορθώνεται -αρκεί να ψάξεις τον τρόπο και να βρεις τη θέληση.

Πάντα αυτό που σε περιμένει είναι καλύτερο απ’ ό,τι άφησες πίσω σου, γιατί θα το κάνεις εσύ να ‘ναι. Απλά διαλέγεις να κρατάς τις καλές αναμνήσεις που ευνοούν το παρόν σου κι όχι αυτές που του κάνουν κακό. Γιατί έτσι μένεις να μην έχεις παρόν αλλά μόνο ένα βαρύ παρελθόν. Εμείς δημιουργούμε τις προϋποθέσεις ώστε να προχωρήσουμε μπροστά, δίχως να μας φθείρουν οι συνέπειες των περασμένων λαθών μας. Κι άσε τη μοίρα να κάνει απλώς τη δουλειά της. Ξέρει εκείνη τι φέρνει κι εσύ τι επιτρέπεις να μείνει.