Αξίζουν οι έρωτες που έγιναν εκτίμηση κι αγάπη

Είθισται να πορευόμαστε ενίοτε μόνοι κι άλλοτε έχοντας την ανάγκη της συντροφιάς. Μια ένωσή μας με ανθρώπους που επιλέγουμε ως συνοδοιπόρους μας, με κριτήριο το τι έχει ανάγκη ο καθένας μας. Συνήθως διαλέγουμε συντρόφους που μας μοιάζουν, που σκέφτονται και λειτουργούν όπως εμείς. Κάποιες φορές, όμως, μας ελκύει κάτι το ετερώνυμο και το διαφορετικό. Οι χημείες ανακατεύονται και εκεί ξεκινάει ένα ταξίδι με άγνωστο, για αρχή, προορισμό.

Σε κάθε περίπτωση το άτομο αυτό που στέκεται δίπλα μας κάτι μας προσφέρει και σε κάτι μας ικανοποιεί. Σχετικά με το τι αποζητάμε αλλά και ποια έχουμε αποφασίσει να είναι τα θέλω μας την παρούσα χρονική στιγμή.

Αν μιλήσουμε για παροδική σχέση συνήθως το περιεχόμενο κι η ουσία έρχεται σε δευτερεύουσα μοίρα και κερδίζει ο πόθος. Αν απρόσμενα όλο αυτό το σκηνικό οδηγήσει μακροχρόνια σε κάτι πιο ουσιώδες, υπάρχουν περιπτώσεις που απλώς συμβαίνει αβίαστα κι ας μην το έχεις σχεδιάσει.

Σαφώς έχουμε την ανάγκη πρώτα απ’ όλα να ερωτευθούμε με όλο μας το είναι, να χαθούμε στην άβυσσο του πιο όμορφου συναισθήματος που υπήρξε ποτέ. Σε βάθος χρόνου, όμως, όταν αυτό από μόνο του δεν επαρκεί για να ολοκληρώσουμε τη σχέση αυτή στο έπακρο, αρχίζουμε κι υπολογίζουμε τις πραγματικές ανάγκες που μας καλύπτει ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας. Αναλογιζόμαστε το μέτρο της εκτίμησης που έχουμε αρχίσει αμοιβαία να χτίζουμε. Τη στάθμη της εμπιστοσύνης και των ποιοτικών συναισθημάτων που έχουν αναπτυχθεί.

Όσο καλά και να περνάμε σε μια σχέση, ακόμα κι αν το άτομο αυτό μας πηγαίνει στον έβδομο ουρανό, αν ο έρωτας αυτός δεν προλάβει να μετατραπεί σε αγάπη, τότε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να συνεχίζουμε να έχουμε αυτό το άτομο δίπλα μας.

Γιατί είναι ορισμένα «μαζί» που διαφέρουν από ορισμένα άλλα. Είναι κάποιοι δεσμοί που σου προκαλούν μοναδικές εμπειρίες κι αναντικατάστατες στιγμές. Σου προσφέρουν λόγους να μείνεις κι αντοχές να παλέψεις γι’ αυτές. Κίνητρα να τις διαλέξεις ξανά, αν σου δινόταν η ευκαιρία. Επιλέγεις την εξαίρεσή σου, τον πρωταγωνιστή των επιθυμιών σου κι όχι έναν κομπάρσο στο έργο της ζωής σου. Υποτάσσεται οικειοθελώς σ’ ένα πρόσωπο και σ’ ένα σώμα, που για χάρη του αξίζει να θυσιάσεις την ύπαρξή σου.

Αν υποψιάζεσαι πως κάτι νιώθεις, αν φαντάζεσαι πως απλά αισθάνεσαι κάτι, μη νομίζεις πως θα αλλάξει κάτι στην πορεία. Είναι αξιοθρήνητο να στηρίζεσαι στην πλάνη. Ο χρόνος δε θα τον τοποθετήσει ποτέ στην κορυφή, μα θα βρίσκεται πάντα κάπου πιο χαμηλά, σε μια θέση χρησιμοποιημένη κι αναλώσιμη.

Δε θα είναι ποτέ σε θέση να σου προσφέρει το πολυπόθητο. Δε θα σου δώσει ποτέ την ευκαιρία να ζήσεις το όνειρο. Παραμένοντας εκεί, θα σε απομακρύνει νοερά. Και θα απομακρύνει και την πίστη σου πλησιάζοντάς σε σε ψεύτικα ιδανικά.

Κι όσο εσύ θα συμβιβάζεσαι με την ανούσια αγκαλιά του, θα αναρωτιέσαι για τον ρόλο που παίζει στη ζωή σου. Τι σου προσφέρει, ποσό προσπάθησε να σε κάνει ευτυχισμένο. Αν υπήρξαν ποτέ σημάδια που σου έδειχναν πως αξίζει να βρίσκεσαι εκεί.

Γιατί αν δε σε κάνει να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αν δε νιώθεις οικεία τη σιωπή του, αν δεν αρχίσουν να έρχονται ουσιαστικότερα πράγματα, λυπάμαι, μα απ’ το να σε γεμίζει, κατάφερε να σε αδειάζει. Σου εκμαιεύει πολύτιμες στιγμές και σου κλείνει τα μάτια. Σε ωθεί να απαξιώνεις την ευτυχία σου με κάποιον άλλο.

Με εκείνον που δε θα σε κάνει να αμφιβάλλεις στιγμή για το μέλλον της σχέσης σας. Με αυτόν που μαζί σου θα θέλει τα πάντα. Θα θέλει να μπορεί τα πάντα. Ακόμη κι αυτά που δεν μπορεί. Αλλά θα προσπαθεί. Η θέλησή του θα του δίνει δύναμη να καταβάλλει προσπάθεια να σε καταλάβει. Να κατανοήσει εσένα ολοκληρωτικά. Να δεθεί ακόμα και με τα σκοτάδια σου. Να αγαπήσει τις λεπτομέρειες, τις διαφορές σας. Το ποσό ευάλωτος γίνεσαι τις στιγμές που η αδυναμία σε καταβάλλει. Και τότε να σε αγαπάει περισσότερο.

Κανένας δεσμός ποτέ δεν έμεινε να αρκεστεί στην επιφάνεια για πολύ. Ό,τι αξίζει ανοίγει τα φτερά του κι απογειώνεται, Οτιδήποτε άλλο κατέχει το ρόλο που εμείς του δώσαμε και πορεύεται με την αξία που από εμάς κέρδισε. Το λίγο παραμένει πάντα λίγο και το αρκετό έχει τις προδιαγραφές να ευδοκιμήσει και να γίνει κάτι.

Δεν αξίζει, λοιπόν, να συμβιβαζόμαστε με ό,τι φαίνεται να αποδεικνύεται πως είναι ανεπαρκές για εμάς. Που δεν πληροί στην τελική τα κριτήρια να ικανοποιήσει κάθε μας επιθυμία. Όχι μόνο σαρκική, αλλά κι εγκεφαλική. Να καλύψει τον άδειο χώρο στο είναι μας και τα ιδανικά των σκέψεών μας.

Γιατί καλοί οι ενθουσιασμοί και τα ερωτοχτυπήματα, τα σκιρτήματα κι οι ταχυπαλμίες. Όλα στη ζωή χρειάζονται. Μα καλό είναι όλα αυτά τα όμορφα πράγματα να γίνονται οι βάσεις που αργότερα θα δώσουν σάρκα κι οστά σε ένα όνειρο. Σε ένα κοινό δημιούργημα. Έναν κόσμο απ’ τον οποίο θα πηγάζουν δυο ευτυχισμένα μυαλά. Κι όχι δύο σώματα που ενώθηκαν για μια νύχτα και την ημέρα χωρίστηκαν σαν δυο ξένοι.

Και τι θα ‘χουν να θυμούνται;