Αν δεν πολεμάς για ό,τι έχεις μην παραπονιέσαι για ό,τι χάνεις

Πολλές φορές θεωρούμε ως «δεδομένο» κάποιον τον οποίο δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε ποτέ δικό μας. Ή που ακόμα κι αν το καταφέραμε σε ένα σημείο, παρ’ όλα αυτά δεν κοπιάσαμε αρκετά στην πορεία ώστε να μην αλλάξει αυτό. Επίσης συμβαίνει κάτι που να μη μας ανήκει δικαιωματικά, εσφαλμένα να πιστέψαμε πως έχουμε κτητική επιρροή επάνω του. Σε περιπτώσεις που το συναίσθημα είναι μονόπλευρο κι όχι αμοιβαίο. Είναι τότε που η υπερηφάνεια μας φουσκώνει και θολώνει όχι απλά τα νερά, αλλά και τη λογική μας για να συμπεριφερθούμε τίμια και σωστά.

Ίσως να φταίει η εγωιστική ανάγκη μας να αισθανθούμε πως είμαστε κάτοχοι των συναισθημάτων του άλλου. Είτε πάλι να ευθύνεται η ανασφάλεια που διακατέχει το ανθρώπινο είδος να παίρνει συνεχώς την επιβεβαίωση από άτομα που έχουμε οποιοδήποτε είδους  δεσμό. Αλλά μπορεί κι η συμπεριφορά αυτή να οφείλεται στον τρόπο που έχει μάθει ο καθένας μας να επιβάλλεται στο σύντροφό του.

Κάθε μικρή και μεγάλη ανάγκη, ακόμα κι οι επιθυμίες σου για να υλοποιηθούν, απαιτούν από σένα να καταβάλλεις κάποιου είδους προσπάθεια. Άλλωστε ο αγώνας προς την κατάκτηση είναι που έχει ουσία, διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο νιώθεις ολοκληρωτικά την απώλεια. Γιατί όταν χάνεις κάτι, σε πονάει πιο πολύ εφόσον κόπιασες περισσότερο για να επέλθει στην κατοχή σου.

Το να κερδίσεις έναν άνθρωπο και να βιώσεις μέσα απ’ τα δικά του μάτια τον κόσμο του, είναι ίσως από τα πολυτιμότερα αγαθά που μπορείς να καρπωθείς από μια αγάπη. Μαθαίνοντας τον απ’ το μηδέν και προσθέτοντας λιθαράκι-λιθαράκι τη φορά ένα του γνώρισμα. Καθετί που θα σε οδηγήσει νοερά στην ολοκληρωτική κατανόησή του. Το σημείο αυτό της κατάκτησης αποτελεί τον σημαντικό πρώτο σταθμό της σχέσης καθώς πατώντας επάνω σε αυτή τη βάση, χτίζεις το κοινό σας δημιούργημα.

Απαιτεί υπομονή, επιμονή, ηρεμία και κυρίως χρόνο. Ώρες απ’ την ημέρα σου, μέρες απ’ το μήνα σου, χρόνια απ’ τη ζωή σου και κομμάτια απ’ την καρδιά σου. Ο πραγματικός αγώνας δε δίνεται μόνο μία φορά έως ότου να βεβαιωθείς πως έχεις κερδίσει, αλλά συνεχώς. Αφιερώνεις μέρος του εαυτού σου για να κατανοήσεις τη γλώσσα του σώματος του συντρόφου σου. Πραγματική προσπάθεια για να αντεπεξέλθεις στις προσδοκίες του και ψυχική δύναμη για να τον στηρίζεις σε κάθε του βήμα. Ασχολείσαι με πραγματικό ζήλο, ενστερνίζεσαι τις φοβίες του, ανησυχείς για τους κινδύνους που εγκυμονούν οι επιλογές του, μα πάνω απ’ όλα σέβεσαι τις επιθυμίες του.

Ο δεσμός μαζί του δεν αποτελεί από μόνος του αφορμή για να σταματήσεις ποτέ να επιδιώκεις να τον κάνεις δικό σου. Η επιθυμία σου για εκείνον δε σημαίνει πως πρέπει να φθίνει με το χρόνο. Δε σημαίνει πως αφήνεις αμφιβολίες, παράπονα και διαφωνίες που προκύπτουν μεταξύ σας να πέσουν στο πάτωμα αγνοώντας τα. Γιατί στο τέλος θα γίνουν χείμαρρος και θα γκρεμίσουν οτιδήποτε όμορφο έχετε δημιουργήσει.

Διατηρείς την καλή επικοινωνία και παλεύεις να μην αφήνεις τις δυσκολίες και τους εξωτερικούς παράγοντες να μπουν ανάμεσά σας και να επηρεάσουν την αρμονία σας. Είναι σημαντικό να καταβάλλεις μια συνεχή προσπάθεια να τον κρατήσεις κοντά σου υπενθυμίζοντάς του τους λόγους για τους οποίους τον αγαπάς. Και να τους θυμάσαι κι’ εσύ ταυτόχρονα.

Και να αγαπάς και το κορμί του. Εκείνο το άγνωστο για σένα στην αρχή τοπίο, που ποθούσες κάθε στιγμή να ανακαλύψεις και να γευθείς. Το σώμα που αποτελεί για σένα το απάγκιο του πόθου σου. Αυτό έχει περισσότερη ανάγκη να νιώσει επιθυμητό. Να γευτεί το άγγιγμα και την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί, την ένταση και το πάθος. Γιατί το σαρκικό δέσιμο που έχετε ο ένας για τον άλλο δεν πρέπει να σβήσει ποτέ. Θα πρέπει να διατηρείται η φλόγα ζωντανή κι η πρόκληση πάντα μοναδική στα μάτια του άλλου. Γιατί όταν κρατάς πάντα ικανοποιημένο το ταίρι σου, ποτέ δε βγαίνεις χαμένος. Μην ξεχνάς πως είστε ένα. Και ενωθήκατε ακριβώς γιατί νιώσατε από κοινού την ολοκλήρωση.

Όταν αποστασιοποιείσαι, τον παραμελείς και ξεχνάς να τον γεμίζεις με δοτικότητα, του δίνεις λόγους όχι να θυμάται, αλλά να ξεχνάει πόσα σημαίνεις για εκείνον. Αρχίζεις να του προκαλείς πλέον περισσότερα αρνητικά απ’ ό,τι θετικά συναισθήματα. Τα βλέμματα παγώνουν, οι αισθήσεις καταλήγουν να είναι αδιάφορες. Το χάσμα μεγαλώνει κι η σχέση σας ακολουθεί φθίνουσα πορεία.

Κι αδίκως ψάχνεις να μοιράσεις τις ευθύνες. Αμύνεσαι κι αμφισβητείς. Κατηγορείς και κρύβεσαι πίσω απ’ το δάχτυλό σου υποκρινόμενος πως όλα όσα έκανες τα έπραξες σωστά. Λες πως φταίνε οι συνθήκες, ίσως η ζωή, φταίει η καθημερινότητα και τελευταίος εσύ. Που παρ’ όλες τις δυσκολίες φάνηκες ανεπαρκής να κρατήσεις κοντά σου την αγάπη. Παραπονιέσαι που έχασες από κοντά σου ό,τι μέχρι τώρα σ’ έκανε ευτυχισμένο.

Το μυαλό σου δεν πάει παραπέρα. Δε φτάνει να θυμηθεί τις νύχτες που τον άφησες μόνο του να κλαίει στο κρεβάτι. Τις στιγμές που προσπαθούσε να πάρει απ’ τα χείλη σου μια λέξη ενώ ήσουν θυμωμένος. Τις μέρες που ξέχναγες να λες «σ’ αγαπώ» και «σε θέλω». Τις ώρες που κάποιος άλλος θαύμαζε αυτό που εσύ είχες κι εσύ εθελοτυφλούσες. Όταν μία λέξη μόνο αρκούσε για να φέρει ξανά το χαμόγελο στα χείλη του. Μα εσύ το άφησες και σε άφησε.

Δε δικαιούσαι, λοιπόν, να παραπονιέσαι για την απώλεια ενώ δεν πολέμησες για την παρουσία. Έχασες..