Δε σ’ αντικατέστησα με κανένα

Είσαι από ‘κείνα που η ζωή μου πήρε και δε μου επέστρεψε ποτέ. Ένας απ’ τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που ήρθαν για να μου χαρίσουν ένα συναίσθημα μοναδικό κι αναλλοίωτο στον χρόνο. Και παραμένει αναντικατάστατο. Γιατί ξέρω πως αυτό που ένιωσα με ‘σένα δε θα μου το φέρει κανένας άλλος.

Κι αυτή είναι η ευχή κι η κατάρα του ερχομού σου. Αυτό που απευχόμουν να συμβεί, ώστε να μη χρειαστεί, αν τύχει να σε αποχωριστώ, να αναγκαστώ να διανύσω τον δύσκολο δρόμο των συγκρίσεων με ό,τι νέο προσπαθούσε να πιάσει τον χώρο σου στη ζωή μου. Σε μια ζυγαριά που στο τέλος θα κλίνει πάντα υπέρ σου. Κι υπέρ μας. Γιατί δεν αρκεί μόνος του ένας άνθρωπος για να δημιουργήσει ένα συναίσθημα δυνατό. Η αγάπη μεταξύ των δύο δεν είναι αυτόφωτη αλλά αναπτύσσεται απ’ τις πράξεις και την αλληλεπίδρασή τους.

Στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε κοντά μας κάποιον αυτόματα διακρίνουμε τα θετικά του στοιχεία που μας ελκύουν. Τα άσχημα τα αποδεχόμαστε, τα ανεχόμαστε και στο τέλος τα συνηθίζουμε. Σχεδόν τα κάνουμε δικά μας. Υποχωρούμε κι εν τέλει ζούμε μ’ αυτά. Κι είναι λογικό. Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν. Αυτό λέει, άλλωστε, κι η κοινή λογική. Αλλά είναι παράλληλα και μια κοινή παρηγοριά, για να συμβιβαζόμαστε ανώδυνα, διώχνοντας ενδοιασμούς, φέρνοντας έτσι την ευτυχία στα μέτρα μας. Εγώ, όμως, μαζί σου δε χρειάστηκε ποτέ να συμβιβαστώ. Πολύ απλά γιατί είδα τον εαυτό μου σε ‘σένα. Και βεβαιώθηκα όταν μακριά σου είδα τον εαυτό σου σε ‘μένα.

Είναι μαγικό, μα όσο κι αν λείπει κάποιος, εκείνη η αμοιβαία τηλεπάθεια, ακόμα και μετά από μέρες, μήνες, χρόνια απουσίας, καταλαμβάνει χώρο στο υποσυνείδητο και τα όνειρά σου. Τις στιγμές που το μυαλό σου φεύγει κι αυθαίρετα διεκδικεί σκέψεις που του έχεις απαγορεύσει να κάνει. Έτσι τον φέρνει νοερά κοντά σου. Μόνο που δεν τον ακούς πια. Κι αυτή η σιωπή σε πληγώνει. Και πληγώνει και κάθε ελπίδα να νιώσεις ξανά όπως πριν. Σε αναγκάζει να κλείνεις το στόμα σου αλλά και τα αφτιά σου στα λόγια των άλλων. Κόντρα στο τι πιστεύουν. Γιατί οι άνθρωποι δε χωρίζουν μόνο όταν σταματούν να αγαπιούνται. Μπορεί να ‘ναι χώρια και να αγαπιούνται περισσότερο κι από πριν, γιατί πια ξέρουν. Κι εσύ μέσα σου κατά βάθος ξέρεις.

Ναι, θα αγαπήσω ξανά. Μα όχι με τον ίδιο τρόπο. Κι όχι εσένα. Γιατί εκείνο το μεγάλο κομμάτι μέσα μου, που ήρθες και το γέμισες, πλέον σου ανήκει. Και μπορεί η ζωή να μας οδήγησε αλλού, μα αυτό είναι δικό σου και δεν πρόκειται κανένας να στο κλέψει. Και μπορεί άλλα κομμάτια να αντικατασταθούν απ’ την αγάπη και τη φροντίδα κάποιου άλλου μα αυτό ποτέ. Κι εγώ μπορεί να νιώσω και πάλι δυνατά αλλά όχι όπως με ‘σένα. Γιατί για ‘μένα είσαι μοναδικός, όπως και το «μαζί» μας, που μου έβγαλε τον καλύτερό μου εαυτό.

Κι όσο και να ψάξεις τριγύρω, κρατάω κι εγώ ένα κομμάτι σου. Μου ανήκουν οι πιο όμορφες εικόνες σου, ακόμα κι οι τέλειοι παραλογισμοί σου. Τα χρόνια που αφιέρωσες για να γίνεις αυτός που όλοι μια μέρα θα θαυμάσουν και που εγώ πίστεψα απ’ την πρώτη στιγμή πως είσαι, χωρίς να χρειάζομαι αποδείξεις.

Σε είδα να μεγαλώνεις. Να χάνεσαι μέσα στην άγνοιά σου. Να κάνεις λάθη, να λυγίζεις, να αλλάζεις. Σε είδα να έρχεσαι, ακόμη και να φεύγεις. Να σκορπάς απογοήτευση, αγάπη, λέξεις, υποσχέσεις, αναμνήσεις και μετά να τα παίρνεις όλα πίσω, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωρίζω ακόμα και τους πιο κρυφούς σου φόβους, κι αυτό να το θυμάσαι όταν μια μέρα αναγκαστείς να ‘ρθεις αντιμέτωπος μαζί τους.

Κρατάω ακόμα κι όλα όσα με τόση επιμονή αγνοείς, όσο συνεχίζεις να παλεύεις με τα συναισθήματά σου. Τα φυλάω ώστε, αν μια μέρα αποφασίσεις να τα ζητήσεις, να στα επιστρέψω ένα προς ένα αναλλοίωτα. Μα ακόμα κι αν στα δώσω, δε θα ξέρεις τι να κάνεις με αυτά. Γιατί εμένα δε θα με πάρεις ποτέ πίσω. Είναι που όταν η δική σου πόρτα έκλεισε, έδωσε και στη δική μου το κλειδί για να γυρίσει μια και καλή στην κλειδωνιά.

Γιατί όσα κι αν σήμαινες κάποτε για ‘μένα, αυτό δεν είναι αρκετό να με κάνει να νιώθω ακόμα έτσι, τώρα που δεν είσαι πια στη ζωή μου. Κάποτε ήσουν εκείνος που μου έβγαζε περισσότερα συναισθήματα από οποιονδήποτε άλλο. Συναισθήματα που, όμως, δεν υπάρχουν πια, που ο χρόνος τα ξεθώριασε. Διαλέγω, λοιπόν, να προχωρήσω αντικαθιστώντας τις θύμισες με καινούριες στιγμές, εφόσον είναι δύσκολο να αντικαταστήσω το πώς ένιωσα μαζί σου. Κι αυτή είναι η ομορφιά της αγάπης.

Είμαι σίγουρη πως ο καθένας αγαπάει με έναν τρόπο διαφορετικό, αμίμητο, δικό του, ιδιαίτερο κι αυθεντικό, όσο κι ο εαυτός του. Ας γίνω, λοιπόν, κι εγώ ένας από αυτούς τους συμβιβασμένα ευτυχισμένους με κάποιον ιδιαίτερα ξεχωριστό. Μπορεί να μην είναι κι άσχημα. Σωστά;