Δε ζεις για να πάρεις πιστοποιητικό φυσιολογικότητας από κανέναν

Έχεις σκεφτεί έστω και μία φορά στη ζωή σου πως για κάθε πράξη σου υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει παραπάνω λόγο απ’ όσο επιτρέπεις να σε κρίνει; Έκανες ένα βήμα, αλλά δείλιασες γιατί κοίταξες κλεφτά πίσω σου εκείνους που σε καρφώνουν με το βλέμμα και σου δημιουργούν ενδοιασμούς; Μετάνιωσες που σκέφτηκες ξανά πως η γνώμη του εκάστοτε ανθρώπου έχει περισσότερη βαρύτητα απ’ τη δική σου; Τότε μιλώ για σένα που ο φόβος σου να ζήσεις αυθόρμητα σε αιχμαλώτισε στο κελί του προσωπικού σου αδιεξόδου, ορίζοντας φύλακα τον α και τον β, που η οπτική του βρίσκεται πάντα έξω από σένα.

Αν υπάρχει κάτι που μας καθορίζει ως ενήλικες, αυτό είναι το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Η δύναμη κι η ισχύ της είναι τόσο μεγάλη κι ικανή, που αν τη χρησιμοποιήσουμε σωστά μπορούμε να φτιάξουμε την πραγματικότητα μας ακριβώς όπως γουστάρουμε. Επιλέγουμε τους ανθρώπους, τους τόπους, τους χρόνους, τα μέρη, ακόμα και το πώς θα αισθανθούμε. Τίποτα και κανένας άλλος, πέρα από όσους εκτιμάμε πραγματικά, δεν αφήνουμε να εισχωρήσει στον τρόπο με τον οποίο χειριζόμαστε την κάθε κατάσταση που αφορά τη ζωή μας.

Μόνο όταν δεν σε ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, τότε είσαι πραγματικά ελεύθερος. Μόνο αν πετάξεις το στίγμα του να είσαι αρεστός στους άλλους, θα μπορέσεις να καταλάβεις πως αν οι αυτοί «οι άλλοι» ήταν σημαντικοί για σένα, δεν θα σε έκαναν να νιώθεις ανασφάλεια για το οτιδήποτε. Αν ήταν μέρος του συνόλου σου, θα ήταν μέσα σε αυτό. Δε θα ανήκαν στο επιμέρους κομμάτι των υπολοίπων γύρω σου. Κι ανήκουν ακριβώς εκεί που τους έχεις τοποθετήσει. Εκτός. Τους έχεις αφήσει την επιλογή να βλέπουν με τα κιάλια τη ροή της καθημερινότητάς σου και να μην εμπλέκονται σε λεπτομέρειες που δεν τους αφορούν.

Προτού, λοιπόν, το μυαλό σου τους φέρει στην επιφάνεια, σκέψου καλά. Ποιος από εκείνους που σου υποδεικνύει πώς θα ζήσεις είναι σημαντικό κομμάτι της δικής σου πραγματικότητας; Αναρωτήσου αν ποτέ κάποιος από αυτούς σου στάθηκε σε μια ειλικρινά δύσκολη στιγμή. Σου χάιδεψε τα μαλλιά όταν αγωνιούσες; Σου σκούπισε τα δάκρυα όταν πόνεσες; Κι αν πότε χάρηκε με την ψυχή του όταν ένιωσες ευτυχισμένος; Και ποιος είναι αυτός που θα έχει οποιοδήποτε λόγο να επέμβει και να σε επηρεάσει σε ό,τι κι αν ακολουθείς; Κανένας εκεί έξω δεν έχει ζήσει το παρελθόν σου, δεν έχει τη δική σου λογική ούτε τα δικά σου βιώματα. Δεν πιστεύει όπως εσύ, δε λειτουργεί όπως εσύ και δε θα είναι ποτέ εσύ. Μα πάντα θα σε κρίνει.

Πιθανότατα τα άτομα που σε δείχνουν με το δάχτυλο να ζουν τη δική τους ελεεινά βασανιστική ζωή. Η ζωή τους να μην πληροί όσα θα ήθελαν ώστε να μη δίνουν σημασία σε άλλους πέρα απ’ τον εαυτό τους ή να μην κατέκτησαν ποτέ τα προσδοκώμενα που θα τους έκαναν να ασχολούνται μόνο με ό,τι τους αφορά. Κρίνουν, συγκρίνουν, εγκρίνουν, κι όλα αυτά τα κάνουν χωρίς να τους έχουν ζητηθεί.

Ο καθένας μας πορεύεται βάσει των δικών του προσδοκιών, ανασφαλειών, σφαλμάτων, ιδιαιτεροτήτων κι επιλογών. Όλα μας ανήκουν κι όλα ανά πάσα στιγμή μπορούμε να τα ανατρέψουμε. Να γκρεμίσουμε, να ξαναχτίσουμε, να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα. Είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε την αγάπη, το μίσος, το φόβο. Να πιστέψουμε, να αμφισβητήσουμε, να παλέψουμε για τα πάντα. Να ρισκάρουμε για το ανέφικτο.

Απλώς υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αντί να φτιάξουν τη δική τους ευτυχία, αναλώνονται περισσότερο στο να χαλάσουν του διπλανού τους. Πες το φθόνο, πες το ζήλια, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Προτιμούν να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια με την κακή τους κριτική, απ’ το να κοιτάξουν ευθεία μπροστά τους εκείνους που για αυτούς σημαίνουν κάτι. Εκείνους που ειλικρινά τους χρειάζονται. Αυτούς που τους ζητούν στ’ αλήθεια να τους πουν αν έπραξαν καλά ή αν έσφαλαν. Κι η ευθύνη σε αυτήν την περίπτωση συμπεριφοράς αυτής είναι μοιρασμένη. Γιατί όσο φταίει αυτός που κρίνει, άλλο τόσο φταίει αυτός που επιτρέπει η κριτική αυτή να τον επηρεάσει.

Έχε πίστη λοιπόν στον εαυτό σου κι αν θέλεις να πάρεις κάποια γνώμη, άκουσε τη συμβουλή μόνο όσων γεμίζουν τη ζωή σου με την παρουσία τους κι είναι στο πλευρό σου χωρίς να απαριθμούν τα λάθη σου. Αυτούς που με το πλήρωμα του χρόνου έχουν φανεί αντάξιοι σου και φροντίζουν πάντα να μην πληγωθείς ή κακοπέσεις. Που λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, για να μη φας τα μούτρα σου κι όχι γιατί ζηλεύουν απροκάλυπτα.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα σκεφτείς πως η κάθε σου επιλογή έχει έναν αντίκτυπο, ρώτα τον εαυτό σου τον πραγματικό λόγο που διχάζεσαι. Αναγνώρισε την πραγματική ανάγκη που σου προκαλεί την ανασφάλεια αυτή. Αναλογίσου τις φορές που έπραξες μόνο για σένα και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις. Τι έχει σημασία για σένα και ποιος. Αν αξίζει να πολεμάει το δικό σου θέλω με το δικό τους πρέπει. Υπάρχει σημαντικός λόγος να τα διαχωρίσεις. Γιατί σε κανέναν δεν ανήκει το δικό σου μέλλον κι όμως αναρωτήσου του δίνεις το δικαίωμα να γίνει δεσμώτης του;