Δεν αρκεί η αγάπη αν τα όνειρα διαφέρουν

Όταν αγαπάς, κάνεις όνειρα. Κι αυτό δεν το ελέγχεις. Γεννιούνται σκέψεις στο μυαλό σου που αφορούν το αύριο. Ένα μέλλον που θα φτιάξετε μαζί. Μόνο εσύ κι ο άνθρωπος που ξεχώρισες. Φαντάζεσαι τους δύο σας να γυρνάτε τον κόσμο, να ανακαλύπτετε τις πρώτες σας ρυτίδες, ακόμα και να ξυπνάτε απ’ το κλάμα ενός μωρού. Κάθε ζευγάρι έχει τα δικά του σχέδια κι η όμορφη σχέση σας εξελίσσεται στον χρόνο.

Μέσα στο πλαίσιο της εξέλιξης αυτής κι όταν πια έχεις γνωρίσει καλά τον σύντροφό σου, έρχονται στιγμές πιο οικείες για τους δυο σας. Ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού άρχισε να σβήνει κι έχει αραδιάσει στη θέση του βαθιά συναισθήματα που βγαίνουν στην επιφάνεια και σας δένουν ουσιαστικά. Έρχονται συζητήσεις που αποκαλύπτουν τις πιο βαθιές σας επιθυμίες σας και το πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας σε μερικά χρόνια από τώρα.

Είσαι παιδί της παράδοσης. Οι γονείς σου ονειρεύονται να σε συνοδεύσουν στην εκκλησία κι εσύ λαχταράς να φτιάξεις τη δική σου οικογένεια, μα εκείνος που στέκεται δίπλα σου δεν έχει την ίδια άποψη. Για τους δικούς του λόγους είναι κατά του γάμου.

Η πρώτη σου σκέψη είναι πως δεν το εννοεί. Πως ίσως σου κάνει πλάκα ή πως απλά δεν είναι ακόμα έτοιμος για ένα τέτοιο βήμα. Αρνείσαι να πιστέψεις πως σκέφτεστε τόσο διαφορετικά, παρότι ταιριάζετε απόλυτα σε όλα τα υπόλοιπα. Με τον καιρό σιγουρεύεσαι ότι όχι μόνο αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά πως θα πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη σου την άποψή του αυτή και να δεις πώς η μεταξύ σας σχέση μπορεί να λειτουργήσει, πηγαίνοντας παρακάτω και καλύπτοντας τις πλέον πιο απαιτητικές σας προσδοκίες.

Μια οικογένεια είναι μια μεγάλη δέσμευση. Απαιτεί μέρος απ’ τον πλήρως συνειδητοποιημένο εαυτό σου που πιστεύει πως είσαι προορισμένος γι’ αυτό. Κανένας απ’ τους δύο σας δεν μπορεί να συμβιβαστεί. Να εγκαταλείψει ή να υιοθετήσει αυτήν την κοσμοθεωρία. Κανένας δεν μπορεί να θυσιάσει όσα θέλει μια ζωή, για την υπόλοιπη ζωή του.

Δε θες να χάσεις τον σύντροφό σου, δεν αντέχεις ούτε την ιδέα ενός χωρισμού. Πόσο μάλλον τη σκέψη ενός τέλους που δε θα ‘ρθει γιατί δεν αγαπιέστε πια, γιατί τσακώνεστε ή γιατί ξενερώσατε και δεν πάει άλλο. Πρέπει, όμως, να τον αφήσεις γιατί δεν έχετε τα ίδια όνειρα. Ακούγεται σκληρό, αλλά για πρώτη φορά το να ακούσεις τι λέει η λογική σου φαίνεται να ‘ναι η μόνη επιλογή.

Δε θα υποσχεθείτε ποτέ το «για πάντα». Κι αυτό θα ‘ναι πάντοτε το παράπονό σου. Υπάρχουν στιγμές που θα ζητάς μια δέσμευση, θα τον κοιτάς στα μάτια προσπαθώντας να δεις εκεί τις απαντήσεις που με λαχτάρα περιμένεις. Ένα βλέμμα που θα σου λέει «Το θέλω κι εγώ. Και το θέλω μαζί σου».

Μέσα σου, κατά βάθος πιστεύεις, πως θα αλλάξει. Είναι άδικο, όμως, και για τους δυο. Ειδικά αν ο σύντροφός σου είναι εξαρχής ξεκάθαρος απέναντί σου, πράγμα που τον τιμάει, έχεις έναν λόγο παραπάνω να εμπεδώσεις πόσο συνειδητοποιημένος είναι. Έχεις, επίσης, σκεφτεί πολλές φορές το ενδεχόμενο να συμβιβαστείς εσύ για χάρη του, αγνοώντας όσα θες. Τον αγαπάς τόσο που πιστεύεις πως η αγάπη είναι αρκετή για να καλύψει όλα τα κενά που θα αφήσουν όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρά σου. Κι ελπίζεις. Η ελπίδα σου αυτή γίνεται εφόδιο που ενδυναμώνει τις προσδοκίες σου να κρατηθείτε μαζί, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει το να θυσιάσεις τη λαχτάρα σου για ένα παιδί.

Ακούς γύρω σου ψιθύρους ανθρώπων που νομίζουν πως σας ξέρουν κι αυτό τους δίνει το δικαίωμα να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. «Αν σ’ αγαπούσε, θα ‘μενε. Άρα δε σ’ αγαπούσε αρκετά.» Να παραμείνει πού; Πιστός στα δικά σου ιδανικά; Και μετά τι; Ποιος απ’ τους δύο θα ήταν πιο δυστυχισμένος; Εκείνος που συμβιβάστηκε με ένα μέλλον που τον διάλεξε μα δεν τον χωρά ή εσύ που θα τον βλέπεις να μαραζώνει μέρα με την ημέρα; Η αγάπη θα γίνει ο ίδιος κλοιός που θα σας φυλακίσει στην παραίτηση του ονείρου.

Αποχωρείς. Εδώ δεν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε αλμυρό ή γλυκό, εδώ πρόκειται για ό,τι θα σε ακολουθεί για πάντα. Αποφασίζεις να αγαπήσεις με τα μάτια της λογικής κι ευελπιστείς να γίνεις ευτυχισμένος κρατώντας απ’ το χέρι έναν άλλο άνθρωπο, που μαζί του δε θα χρειάζεται να κρύβεις τις επιθυμίες σου, γιατί πολύ απλά θα ‘ναι κοινές και για τους δυο.

Ακόμα κι αν αποφάσιζες να μείνεις, πάλι θα έφευγες. Αργά ή γρήγορα θα αισθανόσουν ανολοκλήρωτος. Θα κατηγορούσες τον άλλο για όσα δε σου έδωσε, ακόμα κι αν ποτέ δε στα έταξε. Περισσότερο, όμως, θα κατηγορούσες εσένα για όλα εκείνα που δεν έκανες. Όσο κι αν το θέλουμε, η αγάπη δεν αρκεί για να προσπεράσει τις βλέψεις του ενός και να δώσει στον άλλο ό,τι έχει ανάγκη. Έτσι, ακόμα κι αν μακριά του φοβάσαι πως θα ‘σαι μισός, θα σε ολοκληρώσει το όνειρό σου. Αρκεί να μείνεις πιστός σε αυτό.