Είσαι η πιο γλυκιά αναμονή μου

Είσαι η πιο γλυκιά αναμονή της ζωής μου. Η πιο όμορφη κι ανυπόμονη προσμονή μου.

Ακόμη και πριν σε γνωρίσω, σε περίμενα. Αισθανόμουν πως υπάρχεις, μα δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα να γίνεις δικός μου κι εγώ δική σου. Όταν μια συνάντηση γίνεται υπό τις κατάλληλες συνθήκες και στον σωστό χρόνο, κάθε ελπίδα να φέρει δυο ανθρώπους στον ίδιο δρόμο κρατώντας τους μαζί ενωμένους απογειώνεται.

Έτσι και με σένα. Ήταν, ίσως, η πιο κατάλληλη στιγμή. Έτσι το θέλησε η μοίρα, ποιος άραγε μπορεί να πάει κόντρα της; Πριν έρθεις προετοίμαζα τον εαυτό μου να σε δεχθεί. Το μυαλό μου είχε φιλοξενήσει άλλους, δοκίμασε αγκαλιές στις οποίες φάνηκε πως περίσσευε. Γνώρισε υπάρξεις που εξιδανίκευσε, λάτρεψε και τελικά αγωνίστηκε να καταστρέψει γιατί αποδείχτηκε πως ό,τι έτεινε να γίνει αμοιβαίο, απέτυχε. Και σε φανταζόμουν. Στη σκέψη μου κλωθογύριζε η παρουσία σου.

Όταν ήρθες, περίμενα ξανά. Αποζητούσα να δω αν ξεπερνάς μέρα με την ημέρα την κάθε προσδοκία μου. Την κάθε πραγματική μου επιθυμία μα και φαντασία. Ήθελα να δω πώς από κάποιος «ξένος» θα καταφέρεις να γίνεις ο δικός μου «ένας». Αδημονούσα να ανακαλύψω την πραγματικότητά σου. Ανυπομονούσα για την κάθε σου αντίδραση.

Μέχρι που το ενδιαφέρον σου από σταγόνες γίνεται βροχή και τέλος χείμαρρος, κάνοντας εύφορο το έδαφος για να σε εμπιστευτώ. Για να δω αν τελικά όσο περνάει ο καιρός, μπορώ με σιγουριά να πω πως εσύ είσαι για μένα. Αν αντέχεις, το πώς δίνεσαι. Περίμενα να ξετυλίξεις επιτέλους το κουβάρι όλων αυτών που θέλεις να δω. Και να γίνουν δικά μου, αν το θελήσεις και δικά μας αμοιβαία, κάποτε.

Ακόμα και τις στιγμές που λείπεις, η αγωνία μου όσο σε περιμένω να γυρίσεις μεγαλώνει. Κάθε που ξέρω πως είσαι μακριά, πως μας χωρίζουν μίλια, ήπειροι, ισημερινοί. Στο διάστημα αυτό είναι που ο χρόνος γεμίζει με σκέψεις τρυφερές. Πράγματα που σχεδιάζω να κάνουμε, μέρη που αδημονώ να πάμε. Τότε είναι που θέλω να αναπληρώσεις όλες εκείνες τις μέρες χαμένου χρόνου με διπλές και τριπλές αγκαλιές. Λόγια που φαντάζομαι να σ’ έχω απέναντί μου και να μου λες κοιτώντας με στα μάτια. Πράξεις που θα γεμίσουν όλο εκείνο το διάστημα που ήμασταν χώρια.

Κι ο λογισμός μου να τρέχει σε όλα όσα έχουμε ζήσει. Στην πρώτη μας συνάντηση. Ταξίδια που κάνω με τον νου, αυθόρμητα μεταφέρουν τις πιο ωραίες μας αναμνήσεις στο μέλλον. Σε ένα αύριο που στο δρόμο του έχει συνοδοιπόρους εμένα κι εσένα. Και το χαμόγελό σου που δε μοιάζει με κανενός άλλου. Και θα ανυπομονώ να περιμένουμε μαζί όσα η ζωή δεν έφερε σε κανέναν απ’ τους δυο μας αυτά που λαχταρούσε, εκεί όπου η προσμονή θα είναι κοινή με ανταμοιβή την ευτυχία. Σε δυο ανθρώπους που έμοιαζαν τόσο, αλλά δεν έτυχε να βρεθούν νωρίτερα.

Είναι πάλι απ’ τις φορές εκείνες που σε σκέφτομαι. Η απουσία γίνεται προσμονή, ό,τι νιώθεις, όσα αισθάνεσαι, αναθεωρούνται στο κεφαλάκι σου κι εκεί αντιλαμβάνεσαι το ποσό δυνατά νιώθεις. Όσα για καιρό παρέμειναν κρυμμένα μέσα σου και παραμόνευαν να βγουν στην επιφάνεια, έρχονται για να καταλάβουν το κενό που άφησες στην καθημερινότητα μου. Έτσι, για να μου κρατούν συντροφιά όσο εσύ δεν είσαι εδώ.

Μέχρι να είναι ο χρόνος όλος δικός μας και να πάψω να σε περιμένω. Την ώρα που θα ποτίζουν με τα γέλια μας οι τοίχοι. Κι εγώ θα σε χαζεύω κλέβοντας τις αυθόρμητες εκφράσεις σου, αντιγράφοντας κάθε κίνησή σου. Έτσι, στα κρυφά, όταν εσύ χάνεσαι στους αφηρημένους σου συλλογισμούς. Όσες κι αν είναι οι υποθέσεις που δημιουργούνται στο μυαλό σου εκείνη τη στιγμή, όσα κι αν είναι αυτά που μπορεί να φαντάζεσαι, άσε με να τα ανακαλύψω με τον καιρό. Περιμένοντας υπομονετικά.

Έτσι, όταν έρχεσαι οι σκέψεις μου αποκτούν σάρκα κι οστά. Ζωντανεύουν οι φαντασίες, παίρνουν μορφή. Οι όμορφες εικόνες του μυαλού μου βρίσκουν τη θέση στις κοινές μας πράξεις. Και γαληνεύει ο κόσμος μου. Χρωματίζεται η μνήμη μου με νέες αναμνήσεις που αργότερα στη θύμησή τους θα χαμογελώ.

Γιατί όταν έχεις κάτι να περιμένεις, η πορεία σου αποκτά άλλο νόημα. Κάθε πράξη τροφοδοτείται με ουσία και δυναμώνει κάθε συναίσθημα στον μέγιστο βαθμό. Όλα βρίσκουν τη θέση τους κάποτε, αβίαστα. Ομαλά και χωρίς βιασύνες. Τα λάθη είναι ελεγχόμενα κι οι συγγνώμες βαθιά μεγαλωμένες από καρδιάς. Εξάλλου, είναι γεγονός πως το καλό αργεί να γίνει. Κι όταν συμβεί…