Ερωτευόμαστε εκείνον που ακόμη και στα λάθη μας βλέπει αυτό που αγαπά σε μας

«Είσαι το πιο γλυκό μου λάθος» και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είσαι τέλειος. Γιατί σε βλέπω με τα μάτια τα δικά μου. Που στο είδωλό τους αντικατοπτρίζεσαι, φως μου, και ξέρουν πόσο σημαντικός είσαι για μένα. Όχι γιατί είσαι ιδανικά πλασμένος, αλλά γιατί όλα όσα έχεις καθρεφτίζουν το εγώ μου. Ένα εγώ που ερωτεύτηκε σε σένα τον αληθινό σου χαρακτήρα και όχι τον πλασματικό σου εαυτό. Εσένα ολοκληρωτικά! Τις ιδιαιτερότητές σου, τα λάθη σου, τα δυνατά σου σημεία μα και τις αδυναμίες σου. Τον τρόπο που σφάλεις όταν προσπαθείς να διαχειριστείς κάτι που ξεχειλίζει το ποτήρι σου. Παραδέχομαι σε σένα το γεγονός ότι δε φοβάσαι να τσαλακωθείς μπροστά μου. Να αποκαλύψεις κάθε τρωτή πτυχή του εαυτού σου. Να έχεις άδικο και παρόλα αυτά να υποστηρίζεις με πάθος αυτό που πιστεύεις μέχρι τέλους.

Σε θέλω γιατί, αν τα έκανες όλα σωστά, δε θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες μαζί σου το διαφορετικό που έχω στο μυαλό μου. Θα μας χαρακτήριζε μια αδιάκοπη ρουτίνα. Γιατί αυτό δηλώνει πως δεν είμαστε ίδιοι. Κι εσύ είσαι ένας άνθρωπος με πάθη. Και ναι, δε ντρέπεσαι να τα παραδεχθείς. Κι αυτό δηλώνει μια δυναμική παρουσία στη σχέση μας. Και θέλω να με αγαπάς κι εσύ γι’ αυτό που πραγματικά είμαι. Και όχι γι’ αυτό που φαινομενικά θα ήθελες να γίνω. Να λατρεύεις τον τρόπο που μοιάζω ευάλωτος, τους λόγους για τους οποίους θυμώνεις μαζί μου και διαπληκτίζεσαι μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα και πάλι αγκαλιά, καθώς θα συνειδητοποιούμε πως όση ώρα διαφωνούσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον, μας έλειψε το να είμαστε κολλημένοι και αχώριστοι.

Γνωρίζω τα δυνατά σου σημεία. Εκείνα τα οποία δείχνουν ακαταμάχητα σε σένα και ο καθένας θα ζήλευε βλέποντάς τα. Ξέρω καλά τι σε κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Πότε θα χαμογελάσεις με το ακαταμάχητο αυτό γέλιο που μου συνεπαίρνει το μυαλό. Και αγαπώ την κάθε όμορφη σου στιγμή μα δεν είναι η ζωή ένα πάρτι. Με μια σειρά από ευχάριστες και ξέγνοιαστες καταστάσεις. Και αν υποθετικά ήταν, εσύ μ’ αρέσεις γιατί δε φοβάσαι να πετάξεις από πάνω σου τη μάσκα που όλοι οι υπόλοιποι δειλιάζουν. Που δεν παραδέχονται καν ακόμη ότι φοράνε.

Γιατί ποτέ δεν κρύφτηκες πίσω απ’ το δάχτυλό σου. Δεν αναγκάστηκες να συμβιβαστείς και να συμφωνήσεις μαζί μου μόνο και μόνο για να λήξει ο καυγάς. Με αυτόν τον τρόπο δε θα λυθεί ποτέ το πρόβλημα. Θα μένει και θα αιωρείται σαν σκιά πίσω από τη σχέση μας, ώσπου μια μέρα θα εμφανιστεί ξανά. Και αυτό σε κάνει για μένα ξεχωριστό. Ένα άτομο που επιθυμώ να είμαι στο πλευρό του του όχι μόνο για τα καλά του αλλά και για τα άσχημα. Και μαζί με σένα να αποδέχομαι και τα ελαττώματά σου, τις παραξενιές σου, ακόμα και τους παραλογισμούς σου. Μικρά ψεγάδια που δηλώνουν την ανθρώπινη πλευρά σου. Εκείνη που αποκαλύπτεις μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο.

Σε γουστάρω ακριβώς γι’ αυτό που είσαι. Γιατί το λέει η καρδούλα σου και η δύναμη που έχει η ψυχή σου να πάρει φόρα ακόμα κι’ αν φάει τα μούτρα της. Επειδή κουράστηκα να βλέπω δήθεν αψεγάδιαστα ανθρώπινα όντα. Αυτά που από μακρυά δείχνουν αλαβάστρινα και εκπέμπουν γοητεία και λάμψη μα αν τα πλησιάσεις είναι πιο σκοτεινά και από τη νύχτα χωρίς πανσέληνο. Εσένα θέλω στη ζωή μου λοιπόν. Έναν ντόμπρο άνθρωπο, άνετο, ακομπλεξάριστο, αληθινό και υπέροχο. Ακόμα και ο χαριτωμένος τρόπος που σουφρώνεις τα χείλη σου όταν συνειδητοποιείς πως δεν έχεις δίκιο, αυτός ο υπέροχος μορφασμός γλυκύτητας όταν σκύβεις το κεφάλι να το παραδεχθείς, με διασκεδάζει απίστευτα.

Αγαπώ τα σωστά σου, μα λατρεύω ακόμα περισσότερο τα λάθη σου. Διότι βλέποντάς τα γνωρίζω πως μαθαίνεις από αυτά. Και μαζί σου μαθαίνω κι εγώ. Δύο άνθρωποι που μοιράζονται από κοινού τις εμπειρίες τους για να βελτιώσουν τη μεταξύ τους σχέση. Γιατί αν δε χρειαζόταν να σε διορθώσω τις προάλλες, δε θα αντιλαμβανόμουν ποτέ τον τρόπο που σκέφτεσαι. Τους συλλογισμούς που ακολουθείς μέχρι να καταλήξεις σε κάτι το οποίο πιστεύεις.

Και δε θα μάθαινα επίσης τι θεωρείς σημαντικό και τι όχι. Τα όρια του λογικού και του παράλογου σου. Μόνο έτσι θα καταφέρω να εισχωρήσω στο μυαλό σου και να βρω τι σε ολοκληρώνει. Τι σε διχάζει και τι σε καθορίζει. Χαίρομαι που μαζί μου ρίχνεις τις άμυνες σου. Και μπορώ έτσι να δεχτώ πως έχω να κάνω με κάποιον που αντέχει να λυγίσει. Ακόμα και να σπάσει. Γιατί στα δύσκολα σε θέλω πιο πολύ. Όταν ο αυθορμητισμός σου συναντά το ρίσκο και προσπερνάει τη λογική. Και πορεύεται, απλά προχωράει επιλέγοντας ενστικτωδώς. Χωρίς το φόβο στην καρδιά του. Χωρίς την αμφιβολία για το αν θα σε αγαπώ ακόμα κι αν κάνεις λάθος. Γιατί ποιος κρίνει τι είναι σωστό και τι όχι. Ποιος μου λέει πως το σφάλμα κάποιου δεν είναι η μεγαλύτερη ορθότητα για μένα.