Έχεις μεγαλώσει όταν αρχίζεις να πετάς τις συλλογές που έκανες μικρός

Πιστεύω πως όλοι μας θα θέλαμε να παραμείνουμε για πάντα παιδιά. Στην ψυχή κυρίως, στην αγνότητα και σε όλα όσα το παιδικό της ηλικίας μας επιτρέπει και μας δικαιολογεί να νιώθουμε κατ΄αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, κανένας από εμάς δεν έχει κάνει συμβόλαιο με το χρόνο. Τα χρόνια περνούν κι έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιούμε πως εκείνη η εποχή που διανύαμε την πρώτη δεκαετία της ζωής μας είναι πια μακρινή ανάμνηση.

Το μόνο που μένει να μας θυμίζει τα ανέμελα εκείνα χρόνια είναι οι όμορφες εικόνες που έχουμε κρατήσει μέσα μας, οι γονείς μας που μας αφηγούνται κάθε τρεις και λίγο τα παιδικά κατορθώματά μας και οι στοίβες από κούτες με παιχνίδια και αντικείμενα που παραμένουν φυλαγμένες και σκονισμένες στη γωνιά του υπογείου. Ίσως έχει παραμείνει κάποιο κατάλοιπο από ενθύμια να στολίζει το γραφείο του δωματίου μας, μα στέκει μοναχικό κι έτοιμο να πάρει κι αυτό τη θέση του στην κούτα.

Και μιας κι αναφέραμε την τωρινή θέση των πραγμάτων αυτών του παρελθόντος, άραγε θυμάται κανένας από εμάς, σε ποιο στάδιο εκείνο της ζωής μας, αποφασίσαμε να μετατοπίσουμε τις εμπειρίες μας κλεισμένες και φυλαγμένες; Το μυαλό μπορεί να φέρει στη μνήμη τη μέρα εκείνη που αισθανθήκαμε την ανάγκη ν’ απομονώσουμε εκτός του δωματίου μας ό,τι μέχρι στιγμής μας συντρόφευε και μας κράταγε παρέα;

Η αλήθεια είναι πως όχι. Ο νους κρατάει ζωντανές τις εικόνες των παιδικών μας χρόνων κι η μετάβαση στο σημείο της ενηλικίωσης γίνεται κάπως αιφνίδια, σαν το πάτημα ενός κουμπιού.

Λες και ξύπνησες ένα πρωί και δεν είχες πια την ανάγκη να βάλεις αυτό το αγαπημένο σου cd απ’ το συγκρότημα που λατρεύεις να παίζει στη διαπασών. Λες και ξαφνικά αυτή η στοίβα με τα κόμικς του Αστερίξ και του Λούκι Λουκ σου πιάνει χώρο και στο σημείο αυτό έχεις βρει να βάλεις κάτι άλλο πιο χρήσιμο.

Οι συλλογές με γραμματόσημα κι αλληλογραφίες πάνε πια στο κοντινό σου ξαδερφάκι, κι αν δεν ήταν ξεπερασμένη η μόδα των πόκεμον χαλάλι του κι αυτά. Οι τάπες, που κάποτε έκανες αμάν και πως να τις μαζέψεις, καταλήγουν στην ανακύκλωση. Κι αυτό το ηλεκτρονικό με την κονσόλα, άραγε πουλιούνται πλέον παιχνίδια τόσο παλιάς τεχνολογίας;

Κάνεις χώρο για νέα πράγματα. Οι εποχές αλλάζουν κι εσύ συνειδητοποιείς πως μεγάλωσες όταν πια δε σε πειράζει ν’ αποχωριστείς τα αγαπημένα σου κειμήλια. Να ξεκρεμάσεις απ’ τους τοίχους όλες τις αφίσες των αγαπημένων σου ειδώλων, αλλά και τα αστεράκια που φωσφορίζουν στο σκοτάδι.

Δε σκαρφαλώνεις πια στα δέντρα, δεν καταβρέχεις το σκύλο του γείτονα. Ίσως συναισθηματικά να θέλεις ακόμη να βλέπεις αυτό το αρκουδάκι που σε κοίμιζε μικρό, μα πλέον οι ανάγκες σου είναι διαφορετικές. Όπως κι ο χώρος και τα αντικείμενα που θες να σε περιβάλλουν.

Μεγάλωσες πια. Θέλεις να μπαίνεις στο δωμάτιο και να μην αισθάνεσαι το παιδάκι που ήσουν κάποτε. Θες να έρχονται οι κολλητοί και να σπαταλάτε χρόνο παίζοντας κιθάρα και συζητώντας ασταμάτητα για εκείνο το πρόσωπο που μήνες τώρα σου έχει πάρει τα μυαλά. Να παραγγέλνετε πίτσες και σουβλάκια και να χαζεύετε ταινίες και σειρές ή το επεισόδιο εκείνο που αδημονούσατε να βγει για να το δείτε πρώτοι. Η πόρτα του δωματίου σου παραμένει τις περισσότερες ώρες κλειστή κι εσύ θέλεις περισσότερη ανάγκη με τον εαυτό σου.

Και κάπως έτσι σταματούν κι οι άλλοι γύρω σου να σε βλέπουν πια μικρό. Οι γονείς σου δε φροντίζουν πια για όλα. Αποκτάς μια α’ ανεξαρτησία, που σου δίνει το πλεονέκτημα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη με το σπαθί σου. Να αποδείξεις πως μπορείς να αντεπεξέλθεις σε κάποιες υποχρεώσεις και πως είσαι πλέον υπεύθυνος του εαυτού σου και των πράξεών σου.

Οι πληγές απ’ τα παιχνίδια κυνηγητού στα γόνατα και τους αγκώνες έχουν κλείσει. Τα σημάδια όμως θα σου θυμίζουν πως κάποτε βίωσες τις πιο ανέμελες και ξέγνοιαστες στιγμές της ζωής σου ολόκληρης.

Θέτεις άλλες προτεραιότητες. Οι ευχούληδές σου δεν είναι πια εκεί για να πραγματοποιήσουν κάθε σου επιθυμία. Θα πρέπει να παλέψεις για ν’ αποκτήσεις. Δεν έχεις ανάγκη να κρατήσεις τα παλιά σου παζλ. Συνθέτεις πλέον τα κομμάτια της νέας σου προσωπικότητας. Ενός ατόμου που αλλάζει ριζικά διακόσμηση, ιδεοληψίες, συνήθειες και χαρακτήρα.

Κρατάς καλά φυλαγμένα στο σεντούκι των παιδικών σου αναμνήσεων τους θησαυρούς σου, τα άλμπουμ, τα μετάλλια, τα βιβλία και τα επιτραπέζια. Πράγματα, που σου έδωσαν τις πιο υπέροχες στιγμές. Εκτιμάς τη χαρά, που σου έδιναν κάποτε, μα δεν τα έχεις ανάγκη πια.

Μεγάλωσες…