Για φλερτ ούτε λόγος πια

Βρίσκεσαι σε έναν ευχάριστο χώρο με την αγαπημένη σου παρέα. Περιβάλλεσαι από ανθρώπους με θετική διάθεση που παρευρίσκονται εδώ για να διασκεδάσουν και να περάσουν όμορφα. Η μουσική σε συνεπαίρνει και σε οδηγεί σε σκέψεις, μέρη, γεγονότα. Κι αφήνεσαι. Μακριά από σκοτούρες και έννοιες της καθημερινότητας.

Παραγγέλνεις ένα γευστικότατο σμούθι κι απολαμβάνεις τη βραδιά. Θαυμάζεις γύρω. Και ξεχωρίζεις ένα άτομο μέσα στο πλήθος  που κατάφερε να σου τραβήξει την προσοχή. Τα μάτια του, η όψη του, η αύρα του. Κάτι σε εκείνο σε έλκει τρομερά. Το κλίμα κι οι συνθήκες είναι ευνοϊκά για να το πλησιάσεις και να έρθετε πιο κοντά.  Πιάνεις όμως τον εαυτό σου να μην υπακούει όσο κι αν το θες. Κάτι σε σκαλώνει. Κι η ώρα περνάει. Και μαζί της κι η νύχτα. Δε θα μάθεις ποτέ την κατάληξη. Ώσπου έρχεται η ώρα να φύγεις και συνειδητοποιείς πως δεν επιδίωξες να κάνεις το πρώτο βήμα. Γυρνάς σπίτι άπραγος κι αναλογίζεσαι το γιατί.

Γιατί πλέον οι άνθρωποι δεν τολμάμε να φλερτάρουμε; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να πλησιάσουμε κάποιον που μας κάνει αυτό το χαρακτηριστικό «κλικ»; Γιατί αρνούμαστε να βιώσουμε το ερωτικό παιχνίδι που γεννιέται ανάμεσα σε δυο υπάρξεις που ποθούν ο ένας τον άλλο; Πώς έχουμε καταφέρει να κάνουμε τόσο πέρα απ’ τη ζωή μας μια πράξη που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει;

Ένα βλέμμα που μένει καρφωμένο σε ένα πρόσωπο κι είναι αρκετό να προκαλέσει ρίγη. Ένα χαμόγελο, με τόσα νοήματα να κρύβονται ανάμεσα στα χείλη είναι ικανό να σε πάει στον έβδομο ουρανό. Είναι σαν ένα τράνταγμα που ήρθε ξαφνικά για να σου ξυπνήσει όλα τα ένστικτα.  Το να σε προσελκύσει ένας άγνωστος απ’ το πουθενά αποτελεί από μόνο του ένα γεγονός που σου ταρακουνάει τα νερά και δίνει άλλο νόημα στη μέρα σου.

Είναι μέσα στη φύση μας. Κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί. Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκη να νιώσει ποθητός και να ποθήσει. Το φλερτ μπορεί είτε να αποτελέσει την αρχή μιας ερωτικής σχέσης είτε να σταθεί από μόνο του η αφορμή να προκληθούν όμορφα συναισθήματα. Μπορεί να συμβεί παντού. Στο δρόμο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε χώρους εστίασης, στον εργασιακό χώρο, στις διακοπές. Σε όλα τα μέρη και σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Αρκεί να το θέλουμε και να είμαστε σε φάση να το δεχτούμε.

Καθημερινά ακούμε γύρω μας για ανθρώπους που κοιτούν μα δεν αγγίζουν. Κορίτσια κι αγόρια δειλά που δεν πλησιάζουν και δεν εκφράζουν τα θέλω τους. Λες και μας γεννάει πια το ίδιο καλούπι κι αντιδρούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αμυντικά. Εσωκλείουμε το προσωπικό μας εγώ σε ένα κουτί λες κι ό,τι πολύτιμο έχουμε θα κλαπεί από κάποιον επίδοξο ερωτευμένο.

Λες η απόρριψη; Πού πήγαν πια οι άνθρωποι που δεν κολλούσαν πουθενά. Εκείνοι που σε ισοπέδωναν με τις ατάκες τους. Σε μαγνήτιζαν με το βλέμμα, ήξεραν πως αν θελήσουν κάτι, ο μόνος τρόπος να το κερδίσουν είναι το προσεγγίσουν με αυτοπεποίθηση. Αν δεν τολμήσεις δε θα μάθεις ποτέ τι θα πετύχαινες. Αν χάσεις θα έχεις ακόμα μια αφορμή να προσπαθήσεις περισσότερο την επόμενη φορά.

Δεν ξέρω ποιος επινόησε το στίγμα της χυλόπιτας, αλλά είναι μια αρκετά αποτυχημένη κατ’ εμέ έκφραση για έναν άνθρωπο που θέλει να εκδηλώσει θαυμασμό. Και δεν πιστεύω πως αξίζει σε κανέναν αυτός ο χαρακτηρισμός. Παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζουμε με προκατάληψη ένα άτομο που έχει φάει στη ζωή του πολλές «χυλόπιτες». Κάπως έτσι όμως ξεκινάει και δημιουργείται μια συμπεριφορά ενός ηττημένου ανθρώπου που ακόμα και απ’ το βλέμμα καταλαβαίνεις πόσο πολύ τον τρομάζει η απόρριψη.

Παιδιά, δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια γούστα. Σαφώς και δε μας αρέσουν οι ίδιοι άνθρωποι. Καθένας μας είναι διαφορετικός. Αν δε μου αρέσεις ή θεωρώ πως δε μου ταιριάζεις είναι δεδομένο πως θα στο δείξω, μα αυτό αποτελεί κάτι φυσιολογικό κι όχι αιτία να σου ρίξω την αυτοπεποίθηση. Ούτε λόγος να σε πτοήσει να πας παρακάτω. Πόσο μάλλον να σου καθορίσει τη μετέπειτα συμπεριφορά και τη ζωή.

Άλλωστε εκείνος που δε φοβάται να διεκδικήσει αυτό που θέλει, έχει περισσότερες πιθανότητες να καταφέρει να κερδίσει αυτό που του ταιριάζει. Γιατί απλά έχει περισσότερες επιλογές. Η τύχη άλλωστε ευνοεί τους τολμηρούς.

Φταίει που το γυναικείο φύλο έχει πάρει ρόλους πιο δυναμικούς; Εικονικά ίσως ναι και μπορεί τα βιώματα κάποιων γυναικών να τους διαμόρφωσαν έναν α’ χαρακτήρα, μα αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάθε κοπέλα κρύβει μέσα της ένα μικρό κορίτσι, που έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ερωτευτεί με πάθος.

Υπάρχει ένα ποσοστό ανδρών και γυναικών που αποσκοπούν να συμπληρώσουν στο βιογραφικό τους έναν μεγάλο αριθμό κεραυνοβολημένων ατόμων κι έτσι με αυτόν τον τρόπο να παραφουσκώσουν το πεσμένο τους εγώ. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους κι ίσως κατά βάθος αυτές οι συμπεριφορές να έχουν προέλθει από βιώματα.

Αν έρθουμε στη θέση τους θα καταλάβουμε πως αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά η ανάγκη τους να δείξουν πως μετράνε και που φυσικά κατά βάθος αδημονούν να έρθει αυτός ή αυτή που θα τους κερδίσει πραγματικά.

Επίσης υπάρχει εξίσου ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που ναι μεν πλησιάζουν ένα άτομο, στην πορεία όμως αδυνατούν να το κερδίσουν. Αυτό μπορεί να συμβαίνει είτε από έλλειψη εμπειρίας ή καλών τρόπων συμπεριφοράς-προσέγγισης. Αναμφισβήτητα η πρώτη εικόνα παίζει ρόλο κι η πρώτη επαφή δημιουργείται απ’ την έλξη που σου ασκεί το άλλο άτομο. Αλλά ας μην κρίνουμε πάντα από το έξω. Ο εσωτερικός κόσμος έχει τόσα κρυμμένα μυστικά. Και πώς θα τα ανακαλύψουμε αν δε δώσουμε μία ευκαιρία;

Είναι όμως κι η δύναμη της τεχνολογίας που καλώς ή κακώς υπάρχει στη ζωή μας για να τη διευκολύνει. Και μαζί με αυτήν η τεράστια επιρροή της μάζας που καθοδηγεί τυφλά τα πλήθη.

Έγινε πια η ζωή μας μια οθόνη και πίσω απ’ τα pixel της κρυμμένες ανασφάλειες. Πόρτες που ανοίγουν σαφώς πιο εύκολα γιατί μπορούν να κλείσουν την ίδια στιγμή. Χωρίς σαρκική επαφή και συνέπειες. Εκεί που η γλώσσα του σώματος χάνεται και μιλούν τα πληκτρολόγια. Και τα χαμόγελα αντικαθιστούν τα emoticon. Πατάς κι ένα off line κι εξαφανίστηκες στη στιγμή. Σαν διακτινισμός. Ούτε χρειάζεται να βγεις απ’ τη δύσκολη θέση ούτε να απολογηθείς. Πάνε πια οι ντόμπρες εξηγήσεις έστω κι αν απλά δεν γουστάρεις. Ένα block και σου έλυσε το πρόβλημα.

Οι ξέφρενοι ρυθμοί της καθημερινότητάς που υποτίθεται μας έχουν πάει μπροστά. Τόσο μπροστά όμως που τρέχεις να την προλάβεις και δε ζεις. Κυνηγάς εκείνη κι όχι τη ζωή σου ή τον άνθρωπο της ζωής σου. Σταματήσαμε να βλέπουμε ανθρώπους με θάρρος να ρισκάρουν, να είναι κυνηγοί κι όχι θηράματα. Μας απορρόφησε η ρουτίνα κι η προσπάθεια να επιβιώσουμε και χάσαμε το νόημα. Την ανθρώπινη αλληλεπίδραση.

Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε απ’ το λήθαργό μας; Να καταλάβουμε πως δεν οφείλονται όλα στην κοινωνία που δε γεννάει πια ανθρώπους τόσο ενεργητικούς. Ούτε στην οικογένεια που ίσως δεν παρότρυνε τόσο τα παιδιά της να τολμάνε. Το χάσμα δεν οφείλεται στο θεσμό της προκατάληψης. Όλα όσα συμβαίνουν προέρχονται από εμάς. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να καταφέρουμε όταν το πιστέψουμε πραγματικά. Όταν βάλουμε όλα μας τα δυνατά και ενεργήσουμε με θάρρος.

Τι πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι ζούμε κι ό,τι έχουμε να θυμόμαστε προκύπτει απ’ τις στιγμές που ενεργήσαμε κι όχι από εκείνες που μείναμε αδρανείς. Ας απολαύσουμε τις πραγματικές χαρές της ζωής μας, τον έρωτα, την ανθρώπινη επαφή. Χωρίς φόβο, άγχος κι ανασφάλειες! Όλα αυτά δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν κι ουδείς πήγε μπροστά με αυτόν τον τρόπο.