Γιατί αποξενώνει η κτητικότητα;

Στην αρχή μιας σχέσης αποζητάς εκείνους τους γλυκούς οιωνούς που θα σε κάνουν να αισθανθείς ποθητός και ελκυστικός από τον άνθρωπό σου. Ειδικά τον πρώτο εκείνο καιρό του μέλιτος, λαχτάρας να σου δείχνει ανά πάσα στιγμή πόσο σε θέλει και αν του λείπεις. Αρχίζεις και έχεις ανάγκη εκείνους τους μικρούς περιορισμούς που δηλώνουν κτητικότητα. Οι ερωτήσεις τύπου «πού θα πας;» , «τι ώρα θα επιστρέψεις;» και το «με ποιους θα είσαι;» σε γεμίζουν ικανοποίηση και σου χαρίζουν εκείνο το χαμόγελο, που με αφορμή του τρέχεις με χαρά να εξομολογηθείς στον κολλητό ότι το δέσιμο ξεκινάει και ερωτεύεσαι. «Ζηλεύει άρα με αγαπάει», του λες με ενθουσιασμό!

Όλο υπερηφάνεια εξομολογείσαι όλα εκείνα που τόσο έχεις ανάγκη να νιώσεις και που ο σύντροφός σου επιτέλους σου εκδηλώνει. Ο έλεγχος που σου ασκεί έχει αρχίσει να σου αρέσει τόσο που πιστεύεις πως μετά από αυτό θα επακολουθήσουν κι άλλα δείγματα αγάπης ως προς το πρόσωπό σου. Αποδέχεσαι τις πρώτες του αμφιβολίες, κολακεύεσαι μπροστά στις σκηνές που σου κάνει και θεωρείς πολύ ρομαντικό το να θέλει να είναι μαζί σου σε όλα. Παντού μαζί φωνάζετε με τα μάτια και την καρδιά και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να το αμφισβητήσει!

Το «δέσιμο» αυτό φαινομενικά είναι αξιοζήλευτο. Επιτέλους έχεις έναν άνθρωπο που κάνει φόκους αποκλειστικά σε σένα. Τόσα χρόνια κουράστηκες να αμφιβάλλεις για τον καθένα, το παρελθόν δε σου έδωσε κάποιον που να σε θέλει τόσο που να μην κάνει μακρυά σου. Και ακριβώς η αμφιβολία σου αυτή σε έκανε να πέσεις με τα μούτρα σε κάθε εκάστοτε κτητικότητα από μέρους του νέου σου συντρόφου είτε αυτό λέγεται υπερβολικές εκδηλώσεις ζηλοτυπίας ακόμα και περιορισμός.

Άθελά σου έπεσες στην «παγίδα» και μετά από ένα χρονικό διάστημα όλο αυτό έχει αρχίσει να σε κουράζει. Μετατρέπεται σε κλοιός που σου κόβει την ανάσα. Αρχίζει να σου λείπει η προσωπική σου ελευθερία που ηθελημένα αλλά ταυτόχρονα και άθελά σου αισθάνεσαι πως πλέον σου στερεί. Ποτέ δε φαντάστηκες ότι δε θα εγκρίνει ακόμα και τα ρούχα που φοράς και πως θα βλέπει με εχθρικό βλέμμα τους καλύτερους σου φίλους. Κάθετί που σε περιβάλλει αποτελεί άμεσο κίνδυνο για εκείνον. Πόσο μάλλον ό,τι αγαπάς πέρα από εκείνον.

Σαφώς και είναι όμορφο να ονειρεύεστε μαζί και ειλικρινά ήταν το μόνο που αποζητούσες. Δεν έγινε όμως έτσι. Εκείνος όχι απλά δεν ενστερνίστηκε τους φόβους και τις επιθυμίες σου, αλλά προσπάθησε εν τέλει να σου επιβάλει τις δικές του. Να σου μεταφέρει κάθε είδους ανασφάλεια που έκρυβε μέσα του. Δεν άκουσε ποτέ αυτά που έλεγες και σκεφτόσουν, σημασία είχε μόνο αυτό που θα έκανε εκείνον να νιώσει σιγουριά. Το μόνο που είχε πραγματική σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο δείχνεις πως τον υπακούς. Οι κανόνες που σου θέτει και η επιβεβαίωση που λαμβάνει μέσω του στενού ελέγχου που σου ασκεί.

Και όσο κοντά κι αν πίστευες πως είχατε έρθει πλέον βιώνεις την ίδια σας την αποξένωση. Τα θετικά συναισθήματα μετατρέπονται σε αρνητικά. Παγώνεις, ξενερώνεις, απομακρύνεσαι. Κι όσο φεύγεις τόσο σε πολεμά. Είσαι πλέον το απόκτημά του. Αυτό που θέλει να κατευθύνει πλήρως. Σε μειώνει και καταπατά το δικαίωμα της ελευθερίας της βούλησής σου. Το να του δίνεις αναφορά και για το παραμικρό δεν έχει τίποτα το ρομαντικό πια. Αισθάνεσαι πως χάνεις τον εαυτό σου μέσα από όλη αυτή την κατάσταση. Οι λόγοι που ήθελες τόσο να είσαι μαζί του, έγιναν πλέον οι αφορμές για να τρέξεις μακρυά του.

Ξαφνικά αισθάνεσαι πως ο άνθρωπος που γνώρισες παύει πλέον να υφίσταται. Κι εκεί είναι που αναρωτιέσαι αν από την αρχή υπήρχαν σημάδια κι εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις τα μάτια να τα δεις. Αν επέλεξες να εθελοτυφλείς πλάθοντας μια εικόνα στη φαντασία σου όπως εσύ ήθελες να τη βιώσεις. Αν η λαχτάρα σου να ανήκεις σε έναν σε οδήγησε σε αδιέξοδο παρερμηνεύοντας συμπεριφορές. Αν το ένα λάθος έφερε το άλλο και πως όλα μαζί οδήγησαν τα πράγματα σε αυτό εδώ το μη αναστρέψιμο σημείο.

Είναι η στιγμή που παίρνεις τα πάνω σου και δίνεις ελαφρυντικά στον εαυτό σου που τόσο αυστηρά έκρινες. Με οδηγό τα σφάλματά σου μαθαίνεις να διαχωρίζεις μια απλή ένδειξη ενδιαφέροντος από αγάπη από την αρρωστημένη κτητικότητα. Δεν είναι καθόλου εύκολο ζήτημα. Ειδικά όταν δε γνωρίζεις καλά τον άλλο και στα πρώτα ραντεβού όλα μεταμορφώνονται σε ιδανικά. Αλλά μοιάζουν ψεγάδια. Μια συμπεριφορά στο σύνολό της είναι πιο πιθανό να τη βαφτίσεις φυσιολογική εξαιτίας του έρωτα. Ανακεφαλαιώνεις, συνοψίζεις, αποφασίζεις να αντιδράσεις.

Δε θέλεις πια ούτε να σε αγγίζει. Δε δέχεσαι να είσαι κοντά σ’ ένα τέτοιο άνθρωπο. Δεν είσαι καιρό τώρα ψυχικά. Απέχεις μερικά χιλιόμετρα εμπιστοσύνης. Κάποια φοβισμένα «θ’ αργήσω» και κάποια πολυπόθητα «θέλω να είσαι ευτυχισμένος, για να είμαι κι εγώ» που ποτέ δεν άκουσες. Μερικά δειλά «θέλω να μιλήσουμε» κι ένα συγνώμη που τον δέχτηκες γιατί δεν ήξερες. Λυπάσαι που εξιδανίκευσες όνειρα μονόπλευρα, στιγμές γεμάτες λύπη. Κι αυτό το χαμόγελο που είχες όταν πρωτογνωριστήκατε. Αυτό είναι που θρηνείς πιο πολύ.