Γιατί οι έξυπνοι είναι συνήθως μοναχικοί;

Τα άτομα με τα λαμπερά μυαλά αποτελούν μία εξαιρετική κατηγορία ανθρώπων που η φύση τους έδωσε απλόχερα το χάρισμα της ευφυΐας. Θα τους ξεχωρίσεις εύκολα μέσα στο πλήθος. Είναι εκείνοι με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο. Τα αφτιά τους και τα μάτια τους πάντοτε ανοιχτά, για να μπορούν να αποκωδικοποιούν οποιοδήποτε ερέθισμα στο εξωτερικό τους περιβάλλον, χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις τους ιδιαίτερα αποτελεσματικά.

Ακούν προσεκτικά, επεξεργάζονται ακόμα περισσότερο αυτό που έχουν ακούσει και μιλούν μονάχα όταν είναι σίγουροι γι’ αυτό που πιστεύουν. Στον εγκέφαλό τους επικρατεί ένα καλά οργανωμένο σύμπλεγμα από νευρώνες που έχουν αφετηρία την άψογη αντίληψη των πραγμάτων, μέση την καλή μνήμη και τέρμα τη λογική σκέψη.

Σε γοητεύουν και μόνο απ’ τον τρόπο που σκέφτονται. Η εξυπνάδα τους αποτελεί το πιο ερωτικό χαρακτηριστικό μαζί με τη διορατικότητα, κάτι που ελκύει τρομερά όσους τους συναναστρέφονται. Η προσωπικότητα παίζει σημαντικότατο ρόλο στο σεξαπίλ ενός ανθρώπου και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι είναι πλάσματα που σε καθηλώνουν μαγικά τη στιγμή που συζητάς μαζί τους και προσπαθείς να συγχρονιστείς με τον τρόπο που λειτουργεί ο εγκέφαλός τους. Η εξωτερική εμφάνισή τους εδώ έρχεται να παίξει έναν ρόλο δευτερεύοντα, εφόσον ο νους έχει πια κατακτηθεί. Όχι ότι έχει μεγάλη σημασία, καθώς όταν γοητεύεται το μυαλό, στα μάτια σου ο άλλος φαντάζει μακράν ο πιο όμορφος.

Παρ’ όλα αυτά, οι ευφυείς άνθρωποι, όση επιρροή κι αν ασκούν στους άλλους, οι ίδιοι πολλές φορές δυσκολεύονται να σχετιστούν και συχνά καταφεύγουν –περισσότερο σαν ανάγκη παρά σαν επιλογή– στην απομόνωση. Η πολύπλοκη φύση τους δημιουργεί ανεξέλεγκτα υψηλές απαιτήσεις απ’ τους γύρω τους και την επαφή μαζί τους, κι έτσι διαλέγουν –τις περισσότερες φορές, ασυναίσθητα– τη μοναξιά τους. Αυτό δε σημαίνει πως υποτιμούν εκείνους που τους προσφέρουν συντροφιά, πως ελιτίστικα αγνοούν ή σνομπάρουν τον κόσμο και τις διάφορες θεματικές που ίσως να μην τους συγκινούν.

Αντιθέτως, τα άτομα αυτά μπορούν να πρωταγωνιστήσουν σε οποιαδήποτε συζήτηση και να δώσουν θέσεις κι επιχειρήματα σχεδόν για τα πάντα. Αυτό τους το ταλέντο, όμως, γίνεται παράλληλα κι η παγίδα τους. Υπεραναλύουν το καθετί και κάπου στην πορεία καταλήγουν να μονολογούν, γεγονός που κάπως δικαιολογημένα κουράζει τον εκάστοτε συνομιλητή κι έτσι, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι η κουβέντα μαζί τους, η άλλη πλευρά συνήθως δυσανασχετεί μπροστά σε μια –ανεπιτήδευτη– αυθεντία και χάνει κάθε διάθεση για περαιτέρω αναλύσεις.

Οι ίδιοι, μάλλον αμυντικά, οδηγούν τους εαυτούς τους με αυτόν τον τρόπο στην απομάκρυνση, καθώς έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται πότε κάποιος απολαμβάνει τον ρόλο του ακροατή και πότε απλά υπομένει μετρώντας αντίστροφα για λίγη ανακουφιστική σιωπή ή μια αναιτιολόγητη συμφωνία. Όπως αναγνωρίζουν και πως ο καθένας δεν έχει τη διάθεση –ίσως ούτε και τη δυνατότητα– να ακολουθήσει τους δικούς τους περίπλοκους συλλογισμούς και τον δαιδαλώδη τρόπο σκέψης τους.

Το ταλέντο τους να εστιάζουν στις λεπτομέρειες κι η δυνατή τους μνήμη γεννούν μια ισχυρή παρατηρητικότητα που σε συνδυασμό με την αυξημένη τους ενσυναίσθηση τούς κάνει να επηρεάζονται πολύ απ’ την ενέργεια των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω τους, επομένως νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια κι έτσι η απομάκρυνσή τους τούς παρέχει τη σιγουριά πως δεν καταντούν, άθελά τους, ενοχλητικοί με την ασυναίσθητη ιδιορρυθμία τους.

Η εσωστρέφειά τους αυτή γίνεται το καταφύγιό τους. Τους κάνει να περνούν περισσότερο χρόνο με τον εαυτό τους, βρίσκοντας έτσι την ευκαιρία να εκφράσουν δημιουργικά τις σκέψεις τους μέσω κάποιας αγαπημένης ασχολίας όπως το διάβασμα, η συγγραφή, η ζωγραφική ή κάποιο άθλημα. Δεν απογοητεύονται όταν είναι μόνοι, για την ακρίβεια μάλλον αποζητούν τη μοναχικότητά τους απ’ τη στιγμή που, ως ιδιαίτερα επιλεκτικοί, προτιμούν να μην καταπιέζονται από κάποια παρουσία που ενδεχομένως να μην τους κάλυπτε.

Αυτή η φυσική τάση προς τη μοναξιά δίνει περιθώριο για τον απαραίτητο αναστοχασμό και την παρατήρηση, αποτρέποντας αποτελεσματικά οποιαδήποτε κοινωνική επαφή που θα μπορούσε να τους παγιδέψει σε επιφανειακές προσποιητές συμπάθειες κι ανούσιες συζητήσεις. Καλύτερα μόνοι και να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο αυτό σε όφελός τους, κάνοντας κάτι που μπορεί να τους εξελίξει, παρά να συμβιβάζονται με ανεπαρκείς παρέες. Στη συντροφιά του εαυτού τους αισθάνονται ασφάλεια κι ηρεμία.

Ένας τόσο χαρισματικός άνθρωπος, όμως, όσο κι αν απολαμβάνει τη μοναχικότητα, αξίζει να αγαπάει και να αγαπιέται -αν και δυσκολεύεται να βρει ταίρι. Έχει φιλοσοφήσει τον έρωτα, κι είτε έχει εκλογικεύσει τόσο την έννοια του ρομαντισμού που ίσως να μην τον συγκινεί πια είτε έχει εξιδανικεύσει το συναίσθημα, τόσο ώστε οτιδήποτε λιγότερο απ’ το απόλυτο να του μοιάζει μια κούφια ρεπλίκα.

Ο αυθορμητισμός μπορεί να ‘ναι μία άγνωστη για εκείνον έννοια. Ίσως εγκλωβίζεται στις σκέψεις και διστάζει να τις εξωτερικεύσει, κάνοντας απλά αυτό που νιώθει, για να μην εκτεθεί. Αυτό συμβαίνει γιατί απεχθάνεται την αμφιβολία και το άγνωστο και προτιμάει την ασφάλεια που προσφέρει ένα σταθερό πρόγραμμα και μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα.

Όταν ερωτεύεσαι, αναπόφευκτα, τσαλακώνεσαι λόγω ενθουσιασμού. Μικρές ή και μεγάλες εκπλήξεις, εξομολογήσεις κι ακραίες συχνά συναισθηματικές εκδηλώσεις, απρόβλεπτες χειρονομίες, παιδιάστικες υποσχέσεις, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Κι ίσως όλα αυτά να λειτουργούν ανασταλτικά για έναν ευφυή άνθρωπο, που ‘χει μάθει να λειτουργεί αυστηρά μες στα κουτάκια του.

Οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν υψηλές προσδοκίες, στάνταρ κι ιδανικά. Περιμένουν πολλά απ’ τον εαυτό τους, καθώς γνωρίζουν πως έχουν πολλές ικανότητες και το ίδιο προσδοκούν κι απ’ τους άλλους. Καμιά φορά δεν μπορούν να κατανοήσουν πως δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες με εκείνους, γι’ αυτό κι απογοητεύονται όταν ο περίγυρός τους δεν ανταποκρίνεται σε όσα περιμένουν. Φτάνουν να αρνούνται να συμβιβαστούν με τον μέσο όρο. Έτσι θα τους δεις απομακρυσμένους σε κάποιο ήσυχο μέρος να απολαμβάνουν τον καφέ τους. Με ελάχιστους ή και καθόλου φίλους, πορεύονται συνειδητοποιώντας πως δυσκολεύονται να έρθουν κοντά με άλλους, να εμπιστευτούν, να συγχρονιστούν.

Ευτυχισμένοι ή όχι, κινούνται στο φάσμα του δικού τους κόσμου. Κι αυτό είναι απόλυτα σεβαστό και κάποιες φορές αξιοθαύμαστο, καθώς εκείνοι τουλάχιστον δεν υποχωρούν κι αδιαφορούν για την αποδοχή τρίτων, αφού βρήκαν την αποδοχή μέσα τους.