Η αγάπη δε γερνάει

Από μικρή θυμάμαι ετούτο εδώ το μικρό μπαράκι. Απ’ όσο ξέρω τον εαυτό μου, αυτό ήταν το στέκι μας. Χώρος ατμοσφαιρικός, με μια ζεστασιά που σε περιβάλλει απ’ το πρώτο λεπτό που θα βρεθείς εκεί. Έχει φιλοξενήσει κάθε λογής ανθρώπους. Τακτικούς θαμώνες, περιστασιακές παρέες, άτομα που έκαναν απλώς μία στάση να απολαύσουν ένα ποτό κι εκείνο το χαριτωμένο ζευγαράκι μεσηλίκων, που κεντρίζει τα βλέμματα και κερδίζει μια αίσθηση θαυμασμού.

Κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς μέρα δίνουν ραντεβού στο ίδιο μέρος. Εκείνος την υποδέχεται με ένα λουλούδι στο πέτο, το οποίο μετά της προσφέρει, κι εκείνη τον συναντά μ’ ένα λαμπερό χαμόγελο. Της τραβάει με ευγένεια την καρέκλα και κάθονται αντικριστά. Όπως την πρώτη τους φορά. Ο ένας πιάνει τρυφερά το χέρι του άλλου όσο ανταλλάσσουν ματιές, ενώ λίγες στιγμές αργότερα ένα ρομαντικό βαλς τους βρίσκει να χορεύουν αγκαλιά.

Οι σκόρπιες άσπρες τρίχες στα μακριά μαλλιά της κι οι γοητευτικές της ρυτίδες, που προδίδουν μια ζωή γεμάτη, δεν τον εμποδίζουν να διακρίνει την ομορφιά που αγάπησε σ’ εκείνη απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή. Κοιτώντας τη με το ίδιο αφοσιωμένο βλέμμα τριάντα χρόνια τώρα, καταφέρνει πάντοτε να την κάνει να νιώθει πως είναι η μοναδική στα μάτια του, όπως κι εκείνος στα δικά της. Άλλωστε, πώς θα γινόταν να άντεχε τόσο αν δεν ήταν αμοιβαίο όλο αυτό;

Αγκαλιάζονται, χαμογελούν και κάνουν αστεία πειράγματα μεταξύ τους. Το πέρασμα του χρόνου, όσο αμείλικτο κι αν είναι, δεν πρόσθεσε καμία ρωγμή ανάμεσά τους. Τι να λένε άραγε; Πόσους κώδικες επικοινωνίας να έχουν εφεύρει τόσα χρόνια; Θα μπορούσαν να μιλάνε μόνο με τα μάτια χωρίς να ανοίγουν καν το στόμα τους.

Μήπως αναπολούν στιγμές απ’ τη ζωή τους; Υπάρχουν μεταξύ τους ιστορίες που να μην έχουν ειπωθεί ποτέ; Άραγε υπάρχει κάτι που να μην ξέρει ο ένας για τον άλλο; Ίσως συζητούν για τα νεανικά τους όνειρα αλλά κι όλα τα επόμενα που κάνανε μαζί. Τα παράπονά τους, τις χαρές κι όλα αυτά τα αναπάντεχα που προέκυψαν κι ανέτρεψαν τα σχέδιά τους. Πιθανότατα να μεγάλωσαν παιδιά και μαζί τους να μεγάλωναν κι εκείνοι.

Τουλάχιστον τρεις δεκαετίες γεμάτες από αναμνήσεις, πιθανές εντάσεις και σίγουρα μπόλικη αγάπη φαίνεται να μετρούν μαζί. Αξιοθαύμαστο αλλά και λιγάκι λογικό αν αναλογιστείς πως στην εποχή τους οι άνθρωποι μάθαιναν να φροντίζουν πολύ ό,τι ήθελαν να μείνει δικό τους. Ακόμη κι οι δύσκολες στιγμές τους δικές τους ήταν, κι αυτές ένα πειστήριο των συναισθημάτων τους. Είχαν τόσα να τους υπενθυμίζουν πόσο δεμένοι ήταν. Και τα λάθη τους τούς κρατούσαν ακόμη πιο κοντά.

Η ώριμη σχέση τους θα ‘χει περάσει από σαράντα κύματα. Θα ‘χει διαδεχθεί ημέρες όμορφες, μοναδικές, άσχημες και συνάμα σημαντικές. Παρ’ όλα ταύτα τίποτα δεν τους εμπόδισε να κρατιούνται πιο σφιχτά και να πέφτουν στο κρεβάτι μονοιασμένοι τα βράδια.

Ό,τι δεν αφήσανε να μπει ανάμεσά τους και να τους διαταράξει την ηρεμία της σχέσης τους, ποτέ δεν αποτέλεσε κίνδυνο γι’ αυτούς. Λύνοντας τα πάντα με αμοιβαία προσπάθεια, έβγαιναν πάντα νικητές. Άλλωστε, δεν υπάρχει ζευγάρι που να μην τσακώνεται. Όλοι έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Είναι, όμως, ο τρόπος που μαλώνεις με τον σύντροφό σου και το πώς διαχειρίζεσαι το μετά που καθορίζει αν το «μαζί» θα αντέξει.

Αντί να επιτίθενται ο ένας στον άλλον, οι ευτυχισμένοι σύντροφοι δεν ξεπερνούν τα όρια κι εκφράζουν τα δικά τους συναισθήματα αφήνοντας έξω εγωισμούς κι υποχωρώντας ένα βήμα ο καθένας τη φορά. Με αυτόν τον τρόπο προσθέτουν ακόμα ένα λιθαράκι στο να δημιουργήσουν κάτι μεγάλο, σημαντικό αλλά κυρίως αθάνατο στο χρόνο.

Ζευγάρια όπως αυτό που παρόλο που μεγάλωσαν αρκετά εξωτερικά, η αγάπη τους μοιάζει ακόμη νέα, σαν την πρώτη φορά. Η καρδιά τους παραμένει για πάντα έφηβη, νιώθοντας με την ίδια ένταση. Τα χρόνια, εξάλλου, είναι ασήμαντα όταν απαρτίζονται από στιγμές και πράξεις σημαντικές.

«Όταν η συμπόνια, η κατανόηση, το ενδιαφέρον κι ο σεβασμός κυριαρχούν αμοιβαία ανάμεσα στο ζευγάρι, αξίζει να πεις «για πάντα» και μπορείς τελικά να το εννοείς», είπα σκεπτόμενη δυνατά στο σύντροφό μου. «Θα μ’ αγαπά ακόμα κι όταν γεράσω;» σκέφτηκα. Μα η αγάπη δε γερνά ποτέ!