Η εκδηλωτικότητα δεν έχει φύλο

Μια βόλτα εκεί έξω, μια διαδρομή μας με το μετρό ή μια έξοδος σ’ ένα καφέ αρκεί για να τρακάρουμε πολλά ζευγάρια. Άλλα αγκαλιάζονται, άλλα ανταλλάζουν φιλιά και σκέψεις, μα πολλά κάθονται αντίκρυ για ώρα χωρίς να ξεστομίζουν ούτε μια λέξη. Μπορεί να χαζεύουν την οθόνη του κινητού τους, να κοιτούν το υπερπέραν, να παρατηρούν τους περαστικούς. Τα βλέμματά τους πάντως δε συναντώνται και πολύ συχνά.

Αν θες να αισιοδοξήσεις, θα σκεφτείς πως η οικειότητα ανάμεσά τους έχει προσδώσει στη σιωπή έναν πρωταρχικό ρόλο και μια αξία που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη μεταξύ τους επικοινωνία. Τόσο ώστε να μην τους ενοχλεί ιδιαίτερα το να μη μιλούν, να μην αγκαλιάζονται, να μην κοιτιούνται. Ίσως, όμως, και να ‘χουν ξεχάσει πώς είναι να εκφράζονται.

Ίσως στα μάτια τους βρεις μια μελαγχολία κι ένα παράπονο. Ίσως χαζεύουν κι οι ίδιοι με μια μικρή ζήλια τα φασαριόζικα ερωτευμένα ζευγαράκια. Αν τους ενοχλεί η μεταξύ τους σιωπή, γιατί δε δουλεύουν την επικοινωνία τους; Η κοπέλα μπορεί να επαναπαύεται σκεπτόμενη πως για τους άνδρες είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μιλήσουν για τα συναισθήματά τους. Αποδέχεται έτσι αυτήν την εκδοχή και παραδίνεται. Άλλωστε, αυτή είναι η άποψη που υποστηρίζει η πλειοψηφία.

Ίσως πάλι να το αντιμετωπίζει ενοχικά, να σκέφτεσαι πως εκείνη παραείναι συναισθηματική κι αν εκφράσει την ανάγκη της για περισσότερη εκδηλωτικότητα να πνίξει τον καλό της. «Το ‘χουν αυτό οι γυναίκες, είναι υπερβολικές και πλάθουν σενάρια εκεί που δεν υπάρχουν», της το είχε πει εξάλλου κι η γιαγιά της, όπως κι ο παππούς της έλεγε πως οι άνδρες δε μιλούν πολύ. Μέσα της, όμως, την τρώει. Το βράδυ που ξαπλώνει αναρωτιέται πώς θα ήταν αν διεκδικούσε όσα αποζητά για να καλύψει το κενό που αισθάνεται.

Όσο κι αν εμμένουμε σε κάποια στερεότυπα κι ανακυκλώνουμε σεξιστικές αντιλήψεις, στην πραγματικότητα ο μύθος που θέλει τους άνδρες βαρείς κι ασήκωτους και τις γυναίκες υπέρ το δέον ρομαντικές κι αγαπησιάρες και κατ’ επέκταση πιεστικές έχει προ πολλού καταρριφθεί. Σε μια σχέση, ο καθένας –ανεξαρτήτως φύλου– έχει ανάγκη να του δείχνουν πως τον αγαπούν. Κάθε άνθρωπος λαχταράει να ακούσει έναν τρυφερό λόγο, να πιστέψει σε μια υπόσχεση. Έχει την ανάγκη να νιώσει ποθητός, να γίνει δέκτης εξομολογήσεων, να δει πράξεις, να εισπράξει συναισθήματα. Είναι θέμα χαρακτήρα η εκδηλωτικότητα. Υπάρχουν τόσο εσωστρεφείς γυναίκες όσο κι εξωστρεφείς άνδρες. Όλα θέμα προσωπικότητας, περιβάλλοντος και βιωμάτων.

Αναμφισβήτητα, κάθε πλάσμα είναι ξεχωριστό και κάθε ταίριασμά τους έχει τις ιδιαιτερότητές του. Μπορεί να ερωτευτείς τον πιο κλειστό άνθρωπο κι όταν τον καταλάβεις να καταφέρεις να τον ξεκλειδώσεις. Αλλά και πάλι, αυτό δεν είναι απόλυτο, αν δε θελήσει ο ίδιος να σου δώσει το κλειδί. Αν έρθεις στη θέση του θα δεις πως κι αυτός ίσως φοβάται πως αν εκδηλωθεί, θα φανεί αδύναμος ή πως δε θα βρει ανταπόκριση. Μπορεί να τον συνοδεύει ένας διαρκής φόβος απόρριψης και μια έντονη ανασφάλεια, κληρονομιά από παλιές προδοσίες κι απογοητεύσεις. Να ‘ναι πληγωμένος και τρομαγμένος κι όχι αδιάφορος ή απόμακρος.

Κι ίσως, πράγματι, να μην μπορέσει να σου προσφέρει όλα όσα αποζητάς, ακόμα κι αν προσπάθησες να εκμαιεύσεις από εκείνον κάτι που δεν είναι. Ίσως να του φαίνεται ακατόρθωτη μια αλλαγή και κάπου εκεί είναι που η οποιαδήποτε επαφή μαζί σου έχει χαθεί. Είναι απόλυτα φυσικό. Μπορεί εκείνο που του ταιριάζει να μην τον πιέζει να δώσει, αν δεν μπορεί. Η ευτυχία δεν επιδιώκεται. Τη βλέπεις να έρχεται και σ’ αγκαλιάζει πριν προλάβει να σου συστηθεί. Δε ζητάς για να σου δώσουν, απλά παίρνεις. Σου χαρίζουν αβίαστα, όσο αυθόρμητα προσφέρεις.

Αν παραμείνεις κοντά σ’ έναν άνθρωπο κλειδωμένο, έρχεται μια μέρα που ξυπνάς συνειδητοποιώντας με απογοήτευση πως αυτό το συναισθηματικό κενό που δημιουργούνταν μέρα με την ημέρα είναι αδύνατο πλέον να γεφυρωθεί. Καμιά μονόπλευρη προσπάθεια δε θα ‘ναι ποτέ αρκετή. Όλα τα καμπανάκια που χτυπούσες τόσο καιρό, όλα τα παράπονα που μεταφράστηκαν σαν γκρίνια, έπνιξαν την υπομονή σου αλλά και τις ελπίδες σου.

Κι αυτή του η αδυναμία ίσως του κοστίζει ακριβά. Γιατί σιγά-σιγά σε χάνει. Αν δε μιλήσεις, όμως, ίσως να μην κατανοήσει ποτέ τι θες. Είναι κρίμα να καταδικάζονται τόσα αισθήματα σε σιωπές. Έχεις ανάγκη να ακούσεις ένα «μου έλειψες» ή «σημαίνεις πολλά για ‘μένα». Μα το ότι δεν τα εκφράζει με λέξεις δεν αναιρεί το ότι μπορεί να στα δείχνει με πράξεις. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι, μίλα ανοιχτά.

Η εκδηλωτικότητα δεν έχει φύλο. Κανένας ορισμός της δε θέλει τους άνδρες να ‘ναι λιγότερο εκφραστικοί σε σχέση με τις γυναίκες. Θέλει ανθρώπους αλεξιθυμικούς, που δυσκολεύονται να κατανοήσουν όσα αισθάνονται και να μιλήσουν γι’ αυτά κι άλλους που ό,τι κι αν νιώθουν, τα λόγια τους βγαίνουν αβίαστα, που εξωτερικεύουν το καθετί. Κι αν συναντηθούν δυο τέτοιοι τύποι δεν ήρθε κατ’ ανάγκη η καταστροφή. Η αγάπη θέλει ενδιαφέρον και προσπάθεια κι η επικοινωνία χρόνο μέχρι να φτιάξουν μια δική τους γλώσσα.

«Ντύσε τα συναισθήματά σου με τις πιο όμορφες λέξεις και θα σε περιμένω φορώντας το πιο υπέροχο χαμόγελό μου για να σου δείξω πως τόσο καιρό λαχταρούσα τη στιγμή που θα σε ακούσω.»