Η ελπίδα πάντα βρίσκει τρόπο να σκορπίσει φως

Όλοι μας έχουμε υπάρξει βυθισμένοι στον πυθμένα μιας δύσκολης κατάστασης. Παλέψαμε ήδη αρκετά μέχρι που παραιτηθήκαμε κάθε προσπάθειας να αλλάξουμε το αποτέλεσμα γιατί γνωρίζουμε πως είναι ανέφικτο να αλλάξουμε την τροπή των πραγμάτων. Και στο σημείο αυτό κλείνουμε τις πόρτες μας. Κατεβάζουμε ρολά κι απομονωνόμαστε. Αφού οι άμυνές μας έχουν πέσει, υψώνουμε ένα τείχος προστασίας ώστε να αποτρέψουμε να πληγωθούμε περισσότερο.

Ένα αίσθημα εγκατάλειψης και τρόμου καταλαμβάνει καθετί όμορφο. Έχουμε περάσει το στάδιο της άρνησης, του θυμού και της αποδοχής. Το μόνο που αποζητάμε είναι να μας αφήσουν όλοι στον κλοιό μας γιατί αυτό έχουμε πραγματική ανάγκη τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αισθανόμαστε απαρηγόρητοι ενώ ταυτόχρονα αδυνατούμε να εκτιμήσουμε οποιαδήποτε παρουσία δίπλα μας θέλει να μας προσφέρει βοήθεια. ‘Απομακρύνουμε όσους μας αγαπούν και μας συμπονούν. Τίποτα δε μας χαροποιεί πια πέρα απ’ τη μοναξιά μας.

Κι οι απόψεις διίστανται ενώ κάποιοι υποστηρίζουν πως καλό είναι να βιώνουμε κάθε στάδιο του πόνου γιατί αυτό θα συμβάλλει στο να κατανοήσουμε και να λύσουμε το πραγματικό πρόβλημα. Κι αυτός είναι ένας τρόπος να ανακτήσουμε δυνάμεις για να επακολουθήσει η επάνοδός μας. Κι εκεί που δεν το περιμένεις, θα έρθει μια μέρα που νιώθεις ξανά ο εαυτός σου.

Μια αναπάντεχη ακτίδα φωτός ξεπετιέται ξαφνικά απ’ το απόλυτο σκοτάδι. Ίσα που καταφέρεις να τη διακρίνεις. Μέσα απ’ τα στόρια που είχες καιρό κατεβασμένα προσπαθεί να εισχωρήσει μια λαμπερή ύπαρξη. Μια ελπίδα ξεπροβάλλει απ’ τη θλίψη σου κι έρχεται να λυτρώσει την πονεμένη σου ψυχή. Συνειδητοποιείς πως ό,τι πέρασες, όποια δυσκολία και να σε βασάνισε, ανήκει πια σε ένα μακρινό τότε. Δε σε πληγώνει τόσο πια και δε φαντάζει τόσο δύσκολο στα μάτια σου όπως ήταν κάποτε.

Ανοίγεις τα βλέφαρά σου, ρίχνεις ένα γρήγορο όλο περιφρόνηση βλέμμα πίσω και κάνεις ένα βήμα μπροστά. Και τότε καταλαβαίνεις πως όλοι οι δρόμοι που πίστεψες πως δεν έβγαζαν πουθενά άπλα υπήρξαν εκεί για να σου δείξουν πως έπρεπε να κοιτάξεις πιο ψηλά. Στη γέφυρα που ενώνει το παρελθόν σου με το μέλλον και που στο τέλος της είναι μια όαση μες τις ψευδαισθήσεις του μυαλού που τόσο σε βασάνισαν.

Κάθε αδιέξοδο αποκτά πια νόημα και ρόλος του ήταν να σε ωθεί προς άλλες κατευθύνσεις και να σου δείχνει άλλες εναλλακτικές. Και ξαναγεννιέσαι μέσα απ’ τις στάχτες σου. Κάθε κύτταρό σου ανανεώνεται. Αρχίζεις κι αισθάνεσαι τις ζωτικές σου λειτουργίες να επανέρχονται. Κυκλοφορεί νέο αίμα στις φλέβες σου. Οι πνεύμονές σου γεμίζουν οξυγόνο και σου δίνουν ακόμα έναν λόγο για να ζεις.

Αρχίζεις κι αντιλαμβάνεσαι ξανά τον λόγο ύπαρξης των πραγμάτων. Θαυμάζεις τον ήλιο που ανατέλλει,να εκτιμάς τη μέρα που ξημερώνει. Βιώνεις ξανά την περιπέτεια, ακόμα και τον κίνδυνο. Πιστεύεις ξανά στους ανθρώπους, στην αγάπη άλλα και στη δύναμη της απογοήτευσης. Κι υψώνεις ανάστημα. Σε πιάνει μια ακατανίκητη δίψα να κατακτήσεις τον κόσμο. Να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις πάνω από κάθε σου βίωμα. Να είσαι ξανά επιβάτης στο τρένο της αδρεναλίνης χωρίς να σε απασχολεί ο τελικός προορισμός. Να αισθανθείς παιδί και να ονειρευτείς ξανά πως πετάς ανέμελος από συννεφάκι σε συννεφάκι! Και ναι χαμογελάς.

Σκας ένα διάπλατο χαμόγελο που ακτινοβολεί ζωντάνια. Χαρίζεις χαρά στους γύρω σου. Ντύνεσαι κομψά. Ποτέ τα ρούχα σου δεν ήταν τόσο όμορφα. Χτενίζεις τα μαλλιά σου, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις ξανά το πρόσωπο της ευτυχίας. Δε θες να κλάψεις ποτέ ξανά. Δε θα επιτρέψεις σε καμιά ρυτίδα να προδίδει πόσο άσχημα ένιωσες. Κλείνεις την πόρτα και περνάς το κατώφλι έτοιμος να διασχίσεις την πόλη που μέχρι πριν σου φαινόταν ξένος τόπος. Υποδέχεσαι και καλημερίζεις τον κόσμο που σε προσπερνάει με τόση χάρη. Και διαπιστώνεις πως όλα λειτουργούν ρολόι. Δε σταμάτησαν στιγμή να εξελίσσονται όσο εσύ είχες μείνει στάσιμος.

Πλέον έχεις την όρεξη να αλλάξεις τα πάντα ενώ πριν δεν άγγιζες τίποτα. Θέλεις να ορμίσεις σαν χείμαρρος να γκρεμίσεις και να ξαναχτίσεις κι όχι απλά παραμείνεις ακροατής των γεγονότων που εξελίσσονται μπροστά σου. Νιώθεις τόσο δυνατός κι έτοιμος να φωνάξεις και να πεις τα πάντα γεννώντας λέξεις από όμορφα συναισθήματα.

Και προχωράς, απλά προχωράς. Ξεκινάς μια νέα αρχή με έναν νέο εαυτό πιο δυνατό απ’ τον προηγούμενο. Πιο έμπειρο από αυτόν που υπήρξε κάποτε. Τώρα μπορείς να δεις καθαρά και να πάρεις μόνο τα οφέλη. Να χρησιμοποιήσεις τις κακοτοπιές ως μαθήματα κι όχι ως εμπόδια. Γιατί μας εμποδίζει μόνο ό,τι δεν μπορούμε να προσπεράσουμε μέχρι να έχει πια προσπεραστεί. Αλλά τότε παύει να αποτελεί πια εμπόδιο. Σωστά;