Η συγγνώμη δεκτή, η εμπιστοσύνη απορρίπτεται

Αν καθίσουμε να αναλογιστούμε πόσες φορές έχουμε χαϊδέψει τα αφτιά μας δικαιολογίας, λέγοντας απλά στον εαυτό μας πως δεν πειράζει, θα μας εκπλήξει η υποχωρητικότητά μας σε πράγματα που ορκιστήκαμε πως δε θα αφήσουμε να μας ξανά συμβούν. Κάνοντας τα στραβά μάτια μόνο και μόνο για να παρηγορηθούμε στην όψη μιας ανώδυνης εκδοχής. Μιας προοπτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των δικών μας θέλω. Για λόγους εγωιστικούς, που κατά βάθος θάβουμε τη λογική η οποία μας φωνάζει «όχι» και υιοθετώντας καμουφλαρισμένες δικαιολογίες απλά μόνο γιατί λαχταράμε να πιστέψουμε σε κάτι.

Με τον τρόπο αυτό θεωρούμε πως προστατεύουμε τον εαυτό μας. Νομίζουμε ότι είναι πιο εύκολο να δεχτούμε μια λιγότερο επώδυνη λύση παρά να απομυθοποιήσουμε μια κατάσταση που ίσως εμείς οι ίδιοι θεοποιήσαμε. Στην ανάγκη μας να λατρέψουμε χωρίς αύριο, να ζήσουμε στο έπακρο το πάθος, τη στιγμή, το μοναδικό. Αυτό που σαν τρελοί αναζητάμε να βιώσουμε, μα δεν το βρίσκουμε.

Κι έτσι απλά προσπερνάς τα επιχειρήματα που τόσο λογικά σου παραθέτει ο εγκέφαλός σου και θολωμένος απ’ την ισχυρή σου μανία να τηρήσεις το νόμο της δέσμευσης και συνέπειας για την επιλογή σου, οδηγείσαι τυφλά στο να δεχτείς κάτι το οποίο ξέρεις πως είναι λάθος. Βαθιά μέσα σου ξέρεις πως τα λόγια δεν έχουν την ίδια ισχύ με τα συναισθήματα όσο οι πράξεις. Οι λέξεις είναι σαν αέρας. Σκέψεις απερίσκεπτες επηρεασμένες από στιγμές καψούρας, αδύναμες εξηγήσεις βασισμένες σε απερίσκεπτες συμπεριφορές.

Πόσες και πόσες αμφιβολίες δεν κρύφτηκαν πίσω από ένα διστακτικό «δεν πειράζει». Πόσοι ενδοιασμοί δε διαλύθηκαν μπροστά σε κορεσμένες συγγνώμες και δύο μάτια βουρκωμένα. Πόσα ερωτηματικά δε σχηματίζονται σαν σύννεφο την ώρα που πας να κοιμηθείς, κάνοντάς σε να ξαγρυπνάς τα βράδια με ανήσυχη συνείδηση. Την ώρα εκείνη που η φωνή της λογικής ουρλιάζει στο αυφτί σου ενώ εσύ κάνεις πως δεν την ακούς.

Γιατί αν έστω για μια στιγμή συγχώρεσες είναι γιατί το έκανες πάνω απ’ όλα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όχι γιατί έπεισες την αξιοπρέπειά σου πως υποχρεούται να πιστέψει, αλλά γιατί η ανθρωπιά σου σού επέτρεψε να της δώσεις προτεραιότητα. Και να προσπεράσεις με ανωτερότητα. Όχι όμως και να ξεχάσεις.

Δε σου επιτρέπεται να αισθανθείς πλέον όπως πριν. Αυτή η λεπτή γραμμή που μετατράπηκε τελικά σε χάσμα κι άνοιξε το δρόμο της κατηφόρας για τους δύο σας δε σου δίνει τη δύναμη να τον κοιτάξεις ξανά με τον ίδιο τρόπο ποτέ ξανά. Σε ωθεί να ξεριζώσεις από πάνω σου το στίγμα της επιρροής του στην καρδιά σου αφαιρώντας του το δικαίωμα της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσής σου σε εκείνον.

Είναι που η πίστη είναι δύναμη που όταν σε κλείσει στην αγκαλιά της σε γαλουχεί και με τη ζεστασιά της ταυτόχρονα προσελκύονται η αλήθεια, η τιμή κι η εντιμότητα. Η αυθαίρετη καταπάτησή της την εξοντώνει και την ωθεί έξω απ’ τον κλοιό της αγάπης που με κόπο χτίζεις μέρα με την ημέρα. Αν η αρετή αυτή αρχίζει κι εξαϋλώνεται τότε είναι σαν να προσπαθείς να στηριχτείς σε κάτι το οποίο ξέρεις πως έχει ήδη φθαρεί. Και τότε είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Δε λέω, τα σφάλματα είναι για τους ανθρώπους όπως κι η συγχώρεση, μα τα λάθη που πληγώνουν συχνά δημιουργούν ανεπανόρθωτη ζημιά. Το υπόβαθρό τους αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνουμε την αποδοχή μας ή την απόρριψή μας προς εκείνον που απερίσκεπτα έδειξε πως δε μας υπολόγισε.

Κι είναι εκείνες οι φορές που η μεγαλοψυχία που έχεις δείξει ήδη μία και δύο και τρεις καταπατάται. Προσπερνώντας τις εκάστοτε ευθύνες έχεις δώσει τόπο στην οργή κι οι ευκαιρίες χάνονται η μία μετά την άλλη. Κουράζεσαι, παύεις να δικαιολογείς. Δεν αρκείσαι με ό,τι μέχρι στιγμής ζορίστηκες να κάνεις πως ξέχασες ή πως δε σε πειράζει πια. Κι αποφασίζεις επιτέλους να κάνεις κάτι πραγματικά για σένα.

Κάτι τέτοιες συγγνώμες, δειλές, κρυμμένες πίσω από ένα σκυμμένο κεφάλι, με αληθινή ή όχι μετάνοια, με δόλο ή κι από απλή αφέλεια σε βοηθούν να διαχωρίζεις τις περιπτώσεις που πραγματικά αξίζουν μια υποχώρηση από μέρους σου από εκείνες που σε καθιστούν θύμα των περιστάσεων. Σου μαθαίνουν να προστατεύεις τον εαυτό σου. Να μετριάζεις τις ευκαιρίες που δίνεις. Διασφαλίζουν την ανοσία σου στο ψεύτικο, σου δείχνουν πού να σταματάς. Και σίγουρα σε διδάσκουν πώς να συγχωρείς, να δέχεσαι και να πηγαίνεις παρακάτω. Αναζητώντας για εκείνον που θα τον εμπιστευτείς αναμετρώντας όχι τις συγγνώμες του, αλλά την αγάπη του προς εσένα.