Καφετέριες βιβλιοπωλεία, μικροί παράδεισοι

Η τρέλα της καθημερινότητας κι οι χαώδεις ρυθμοί είναι η αιτία που γινόμαστε θύματα της ίδιας μας της ρουτίνας. Αν το καλοσκεφτούμε, κάνουμε πράγματα που δεν ευχαριστούν εκατό τοις εκατό εμάς, αλλά κυρίως τους άλλους. Λίγες είναι οι φορές αυτές που αξιοποιούμε στο έπακρο τον ελεύθερό μας χρόνο κάνοντας κάτι που να μας γεμίζει.

Συνήθως θυσιάζεις ώρες ολόκληρες σε σπατάλες στιγμών, μπροστά σε μια χαζή οθόνη, σε αγγαρείες του σπιτιού και σε πράγματα που αντί να σε συνεπάρουν μακριά, σου ρουφάνε κάθε απομεινάρι ενέργειας που σου έχει απομείνει στο τέλος της ημέρας.

Προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που έκανες κάτι για σένα. Όχι να αγοράσεις νέο παιχνίδι για το playstasion ούτε εκείνο το συνολάκι που έχεις καιρό σταμπάρει στη βιτρίνα. Χρόνος για τον εαυτό σου, να σε ξεκουράσεις και να επαναφορτίσεις τις μπαταρίες σου.

Τις ώρες εκείνες, λοιπόν, που λαχταράς να στοιβάξεις το κορμί σου σε μια αναπαυτική γωνιά, όταν το μόνο που θες είναι λίγη ηρεμία, ένα πράγμα σου έρχεται στο μυαλό. Δεν το καθυστερείς και πας όπου σε πάει η σκέψη σου.

Παίρνεις μαζί σου τα απαραίτητα, κλειδιά, πορτοφόλι, γυαλιά και ξεκινάς. Η κούραση της ημέρας δε σε πτοεί κι αμέσως-αμέσως η ιδέα του ότι σε λίγα λεπτά θα χαλαρώνεις πίνοντας τον αγαπημένο σου καφέ παρέα με ένα βιβλίο σε αναζωογονεί.

Ακυρώνεις εκείνον τον καφέ και το κρασί με φίλους, αφήνεις το κινητό κι όλη τη βαβούρα του στο σπίτι. Αγαπάς τους φίλους σου, αλλά αυτή τη στιγμή έχεις ανάγκη να μείνεις εσύ κι ο εαυτός σου κι εκείνοι θα καταλαβαίνουν. Θες απλώς να αδειάσεις το κεφάλι σου από οτιδήποτε κι οποιονδήποτε σου προκαλεί άγχος, πίεση, νεύρα κι όλα εκείνα τα συναφή πραγματάκια που σου καίνε μαζικά τα εγκεφαλικά σου κύτταρα.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο στέκι εκείνο που αποτελεί ησυχαστήριο, ένα άτυπο καταφύγιο για σένα. Αυτό το βιβλιοπωλείο-καφέ στο κέντρο της πόλης, που καιρό τώρα θεωρείς οικείο χώρο κι αγαπάς να επισκέπτεσαι όταν θες να τα βρεις λίγο με τη μοναξιά σου. Διαλέγεις εκείνη την όμορφη γωνιά του καναπέ, παίρνεις το μυθιστόρημα αγκαλιά και παραγγέλνεις τον καφέ σου.

Κρυμμένο σε μια γωνίτσα του δρόμου, ίσως όχι τόσο πολυσύχναστου, απόμερα απ’ τα υπόλοιπα καταστήματα, αλλά και ταυτόχρονα κοντά στον πολιτισμό, ξεπροβάλει ένας μικρός κήπος. Τα κεράκια αναμμένα στα ξύλινα τραπέζια κι η μυρωδιά του ξύλου και του παλιού βιβλίου, σε προδιαθέτει θετικά πριν ακόμα καθίσεις. Ο ίσκιος των πεύκων που αγκαλιάζουν αρμονικά κάθε πιθαμή του χώρου έρχεται να συμπληρώσει την πληρότητα.

Μια κούπα καφέ, που μοιάζει με αγκαλιά, ένα αγαπημένο βιβλίο, χαμηλή μουσική και τα ‘χεις όλα. Δε χρειάζεται πολύς χρόνος για να νιώσεις αμέσως σαν στο σπίτι σου, ίσως και καλύτερα. Σε εκείνο το μέρος απολαμβάνεις τη μοναξιά σου χωρίς οι άνθρωποι που κάθονται γύρω να σε κοιτάνε περίεργα, καθώς ο λόγος που βρίσκονται εκεί είναι ίδιος με τον δικό σου, θέλουν να κατεβάσουν τους διακόπτες, να ηρεμήσουν, να ταξιδέψουν νοητά.

Η πλοκή του βιβλίου σου σε συνεπαίρνει σε έναν άλλο κόσμο, αλλάζεις διάσταση. Ξεφεύγεις και χάνεσαι στην ιστορία του, καθώς γυρνώντας τις σελίδες ο χρόνος σταματάει. Τίποτα δεν μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή. Εκείνες τις στιγμές η βουή του πλήθους σταματάει. Δε σε ενοχλεί κανένας και τίποτα. Η απόλυτη ησυχία, η ψυχική σου ηρεμία, παίρνει μακριά κάθε βαβούρα, καθετί που σε στεναχωρεί ή σε κουράζει.

Χαμογελάς. Χαζεύεις το ηλικιωμένο ζευγάρι που κάθεται απέναντί σου. Πόσες εμπειρίες ζωής να κρύβονται άραγε κάτω απ’ τα γκρίζα τους μαλλιά. Πόσες βροχές μπορεί να πέρασαν για να βρίσκονται τώρα εδώ ήρεμοι και να απολαμβάνουν τη στιγμή; Άραγε έρχονται χρόνια σε αυτό εδώ το καφέ; Μιλούν σιγανά μεταξύ τους σαν να αναπολούν κάτι. Δύο παραδοσιακά ελληνικά καφεδάκια στο τραπέζι και πολλά ιστορικά βιβλία τους συντροφεύουν. Πλέκεις ένα σωρό σενάρια για την ιστορία που μπορεί να κρύβουν. Ίσως κάποτε σου εκμυστηρευτούν το μυστικό τους, σκέφτεσαι. Και συνεχίζεις να απορροφάσαι στο βιβλίο σου.

Μακάρι να έμενες για πάντα εδώ. Σε αυτό το μικρό καφέ. Σε αυτό το περιβάλλον ηρεμίας και γαλήνης. Μακάρι η διάθεσή σου να ήταν πάντα όπως τώρα. Να σε χαρακτήριζε η αρμονία κι η θετική σκέψη. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου να έρχεσαι πιο συχνά και παίρνεις ένα δεύτερο βιβλίο στα χέρια. Σίγουρα αυτό εδώ θα έχει κάτι άλλο να σου δώσει.