Κάποια αντικείμενα δεν τα αποχωριζόμαστε ποτέ

Κοσμούν το σώμα μας, τον προσωπικό μας χώρο, τις στιγμές μας. Αντικείμενα τα οποία μιλούν κατευθείαν στην ψυχή μας, ακόμα κι αν δεν έχουν φωνή. Για εμάς δεν είναι άψυχα. Τα άτομα που συνθέτουν την ύλη τους δεν είναι παρά ένα γεγονός, μια κατάσταση, ένα συναίσθημα, ένα παρελθόν, ίσως μια ολόκληρη ζωή. Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους είμαστε βαθιά συνδεδεμένοι με το καθένα από αυτά. Η ύπαρξή τους σημαίνει την παντοτινή ένωση με μια ανάμνηση και με έναν άνθρωπο δικό μας, ακόμα κι αν δεν ανήκει πια στο παρόν μας ή στο παρόν γενικά.

Κι αυτή η ανάμνηση θέλουμε να διαρκέσει για πάντα. Να μείνει ζωντανή στο μυαλό μας, αναλλοίωτη. Αυτός είναι κι ένας απ’ τους λόγους που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ ό,τι αγαπάμε. Όταν είναι εφικτό κουβαλάμε το αντικείμενο αυτό παντού μαζί μας. Επάνω μας, στα ταξίδια μας, στη δουλειά και γενικότερα συντροφιά μας στην καθημερινότητά μας. Είναι κι αυτό κομμάτι του εαυτού μας.

Ένα απ’ τα σημαντικότερα και μοναδικά πράγματα που μας ακολουθούν απ’ την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε είναι οι παιδικές φωτογραφίες μας. Είναι καθεμία τους ξεχωριστή, αφού σε κάθε κλικ ο φακός απαθανάτισε μία σημαντική μας στιγμή, με πρωταγωνιστές όλους εκείνους που μας αγαπούν και που μας νοιάζονται. Απεικονίζουν το πρώτο μας κλάμα, τα πρώτα μας γενέθλια κι όχι μόνο. Κάθε βήμα μας απ’ τη βρεφική ηλικίας έως την ενηλικίωση. Κοιτάζοντάς τις, αναβιώνουμε τις παιδικές μας εμπειρίες μία προς μία, τις αναμνήσεις απ’ τις σχολικές εκδρομές, τα σπουδαία μας κατορθώματα, εκρήξεις θυμού κι όλα αυτά τα που μας στιγμάτισαν ως παιδιά.

Κρατώντας τις στα χέρια νιώθουμε πως μεταφερόμαστε νοερά στα μέρη εκείνα που μεγαλώσαμε, εκεί που έχουμε πλάσει τα πιο ξένοιαστα χαμόγελα και θυμόμαστε πρόσωπα που σήμαιναν πολλά για εμάς. Οι μνήμες παίρνουν ξανά ζωή, η νοσταλγία γεννιέται μέσα από κάθε συναίσθημα που μας βγαίνει χαζεύοντάς τις. Τις προφυλάσσουμε κρυμμένες καλά στο άλμπουμ του μυαλού μας και της αγαπημένης μας γωνιάς μέσα στο σπίτι.

Στην πορεία, και καθώς μεγαλώνουμε, η επιθυμία μας να κερδίσουμε πράγματα είναι το κίνητρο για να θέσουμε ένα στόχο στο να τα αποκτήσουμε. Ο μόχθος κι η προσωπική προσπάθεια που καταβάλαμε για να κάνουμε δικό μας το οτιδήποτε το καθιστά αυτόματα πολύτιμο για εμάς. Είναι αντικείμενα που μας θυμίζουν πώς είναι να φροντίζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, βασιζόμενοι πλέον στις δικές μας δυνάμεις. Αυτόματα σημαίνουν κάτι ξεχωριστό, καθώς έχουν μια μοναδική θέση στην καρδιά μας. Εκείνο το κινητό που πήραμε με τον πρώτο μας μισθό ή το ρολόι που για χάρη του μαζεύαμε κέρμα-κέρμα τα χρήματα στον κουμπαρά μας, είναι πράγματα τα οποία βαφτίζονται αγαπημένα αφού η συναισθηματική τους αξία είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ την αντικειμενική τους.

Το σπίτι μας αποτελεί το μικρό μας καταφύγιο. Σε κάθε δωμάτιο φροντίζουμε να δίνουμε χρώμα, στιλ αλλά και συναίσθημα, βάζοντας κάτι το οποίο θα διακοσμήσει το χώρο και ταυτόχρονα θα μας κάνει να νιώθουμε όμορφα βλέποντάς το. Εκείνη η χιονόμπαλα που διακοσμεί τη γωνιά αυτή του τραπεζιού και δίνει ζεστασιά στην ατμόσφαιρα μας μεταφέρει στο ταξίδι αυτό που χρόνια ονειρευόμασταν να κάνουμε μέχρι που τελικά τα καταφέραμε. Γι’ αυτό κι είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στον τρόπο που την καθαρίζουμε και το πώς την ακουμπάμε.

Παίρνοντάς τη, λοιπόν, κάθε φορά στα χέρια και κουνώντας τη, βλέπουμε στο εσωτερικό της κάθε ξεχωριστό προορισμό που επισκεφτήκαμε, τις περιπετειώδεις διαδρομές, τα ειδυλλιακά τοπία και τις χαλαρές απολαυστικές βόλτες. Κάθε ενθύμιο που φέρνουμε μαζί απ’ τις αγαπημένες μας αποδράσεις περιλαμβάνει συγκεντρωμένη όλη τη θετική ενέργεια και τη λαχτάρα μας που τροφοδοτούν άλλα σημεία στο χάρτη που μας περιμένουν να τα εξερευνήσουμε.

Εξίσου σημαντικά για εμάς αντικείμενα είναι εκείνα που ένας πολύ δικός μας άνθρωπος –συγγενής, σύντροφος, φίλος– μας δώρισε σε μια σημαντική περίσταση, όπως είναι η πρώτη μας επέτειος, τα γενέθλιά μας ή ακόμα και σε μια άκυρη χρονική στιγμή που έγινε με ‘κείνη την κίνηση αξέχαστη. Η βέρα μας, κάποιο άλλο κόσμημα, ένα διακοσμητικό, ακόμα κι ένα λουλούδι που έχουμε αποξηράνει. Οτιδήποτε μας θυμίζει τους ξεχωριστούς ανθρώπους της ζωής μας.

Έχοντας κάποιο από αυτά τα συνεχώς κοντά μας, αισθανόμαστε ότι κουβαλάμε πάντα μαζί μας κι εκείνον τον άνθρωπο ως αναπόσπαστο κομμάτι μας. Είναι σαν μια μορφή δύναμης που ξέρουμε πως μας προστατεύει και μας συντροφεύει σε κάθε μας καθημερινή δραστηριότητα.

Είναι μόνο δικά μας και κανένας δεν μπορεί να μας τα πάρει πίσω. Πράγματα τα οποία προσέχουμε σαν τα μάτια μας γιατί μας φέρνουν κοντά με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.  Ειδικότερα αν ο άνθρωπος αυτός γέμιζε κάποτε τη ζωή μας με την παρουσία του, αλλά δεν είναι πια εδώ, το να έχουμε κάτι δικό του μας γεμίζει αυτόματα με την ύπαρξή του, κρατώντας την ανάμνησή του δυνατή και στο παρόν μας.

Ακόμα κι αν μια έντονη κατάσταση ή μια ευτυχισμένη στιγμή έχει περάσει, θα μένουν όλα αυτά τα αντικείμενα να μας τη θυμίζουν. Για άλλους μπορεί να μην έχουν τόση αξία, εφόσον δε γνωρίζουν την ιστορία που κρύβεται πίσω τους, όμως είναι σπουδαία ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Γιατί δεν μπορούν όλοι να δουν πόσο πολύτιμα είναι και τι συναισθήματα μας προκαλούν!