Κάποια πράγματα όταν φτάσεις να τα ζητήσεις δεν έχει πια νόημα

Υπάρχει ένα σημείο της ζωής σου που χάνεται η διαλλακτικότητα ως προς τις υποχωρήσεις σου απέναντι σε καταστάσεις και επιλογές. Γνωρίζεις ποιος είσαι και τι αποζητάς απ’ τον άνθρωπο που έχεις διαλέξει να σε συντροφεύει και να σε αγαπάει. Κι όσο η σχέση αυτή βασίζεται σε γερά θεμέλια, έχεις συγκεκριμένες απαιτήσεις από εκείνον.

Είναι περιττό πλέον και δε σου αρέσει να παίζεις με τις λέξεις. Είσαι αρκετά ώριμος για να μπαίνεις στη διαδικασία να εξηγείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς. Και θεωρείς πως κάποια πράγματα όταν ειπώνονται χάνουν τη μαγεία που διαφορετικά θα είχαν.

Γενικότερα, η υπερηφάνεια σου ήταν αυτή που σε οδήγησε να καθορίσεις τις επιλογές σου και αυτά που έχεις κερδίσει. Ο προσωπικός σου αγώνας ήταν για σένα πάντα σύμμαχος για να κατακτήσεις οτιδήποτε ήθελες. Όσα είχες ανάγκη, έμαθες να τα παίρνεις μόνος σου. Χωρίς να περιμένεις ή να ελπίζεις να σε καταλάβουν και να σε βοηθήσουν. Να νιώσουν όπως εσύ.

Στην προσωπική ζωή, βέβαια, οι κανονισμοί διαφέρουν. Θεωρείς δεδομένο πως  ό,τι κουμπώνει μαζί σου, μπορεί να σε διαβάσει πλήρως. Καθετί κοντά σου γνωρίζει τις πιο κρυφές πτυχές σου. Ένα νεύμα, ένα βλέμμα. Μια σου επιθυμία ή και ολοκληρωτικά τις προσδοκίες σου.

Δε θέλεις και δεν έχει νόημα να παίρνεις κάτι όταν έχεις φτάσει στο σημείο να το ζητήσεις. Όχι, δεν είναι εγωισμός. Είναι που η κατανόηση σημαίνει για σένα πολλά περισσότερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Η επικοινωνία είναι το σήμα κατατεθέν στη σχέση μεταξύ εσού και του έτερόν σου ήμισυ και δε διανοείσαι να στερείσαι συναισθήματα και πράξεις που δικαιούσαι να λάβεις. Γιατί έχεις ανάγκη να παίρνεις, αλλά έχεις περισσότερη ανάγκη να συναισθάνονται και ν’ αναγνωρίζουν αυτή σου την επιθυμία πριν σου δώσουν.

Ανάθεμα κι αν πρέπει να εξηγείς τα πάντα. Κάθε στιγμή, κάθε δεδομένο ν’ αναλύεται, λες κι η οποιαδήποτε συναισθηματική επικοινωνία αποκόβεται και δεν αποκαθίσταται ποτέ. Πού είναι η αυθόρμητη προσφορά; Πού πήγε η αναγνώριση των βλεμμάτων; Η ικανότητα να διαβάζεις τις αντιδράσεις; H προσπάθεια να κατανοήσεις ολοκληρωτικά τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου; Η ανάγκη να μάθεις τι πραγματικά χρειάζεται ο άλλος θα ‘πρεπε να γίνεται και πιο επιτακτική. Αλλά ικανοποιείται πλέον όλο και πιο δύσκολα.

Αισθάνεσαι πως είστε ξένοι μεταξύ σας. Δεν υπάρχει πια θέληση ν’ ασχοληθείς και να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις πώς ο διπλανός σου αισθάνεται. Όταν φτάνει στο σημείο να σου ζητήσει να του δώσεις αυτό που λαχτάρα σαν μασημένη τροφή. Είναι λες και μπερδεύεις το νου με το στόμα και αναμασά τις σκέψεις που θα έπρεπε να επεξεργάζεται με ζήλο ο εγκέφαλος.

Γιατί όταν θελήσεις να δώσεις κάτι, το δίνεις με την ψυχή σου. Είναι άλλο το κίνητρο που σε αφυπνίζει να κάνεις κάτι όταν το έχεις αντιληφθεί από μόνος σου. Είναι αλλιώς να προσφέρεις όταν ξέρεις πως θα είναι διπλή η χαρά για τον άλλο που δε σου ζήτησε το παραμικρό. Και που μ’ αυτόν τον τρόπο τον κάνεις να αισθάνεται πόσο σημαντικός είναι για σένα.

Δε χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις κάποιον, ειδικά όταν τον αγαπάς. Ειδικά όταν αφιερώνει χρόνο απ’ τη ζωή του σε σένα. Όσο εκδηλωτικός ή όχι κι αν είναι. Το παν είναι να εκτιμήσεις και να κατανοήσεις τον άνθρωπο αυτόν. Να μετράς τις κινήσεις και τα λόγια του. Και κυρίως το τι έχει ανάγκη. Τότε μόνο είναι που έχει πραγματική άξια η μεταξύ σας σχέση. Με την αλληλεπίδραση. Με το να λαμβάνεις και να δίνεις. Κι αυτή η πράξη να βγαίνει αβίαστα. Χωρίς σπρώξιμο ή ιδιαίτερο κόπο. Δίχως επεξηγήσεις και παρερμηνείες.

Πολλές φορές με το να ζητάμε απ’ τον άλλον κάτι που θεωρούμε αυτονόητο, ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να παραπονεθούμε, γιατί θα κυριαρχήσει στη μεταξύ μας σχέση η δυσαρέσκεια. Ο ένας απ’ τους δύο όταν τον «κατηγορούμε» πως δε φέρθηκε σωστά παίρνει αμυντική θέση και πέραν αυτών υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να γεμίσουμε αμφιβολίες τον άνθρωπο εκείνο που μπορεί στο κάτω-κάτω να μη δύναται ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς αποζητάμε.

Δεν απορρίπτουμε το ενδεχόμενο οι τρόποι σκέψεις μας να μην κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Οι επιθυμίες του ενός ν’ αποτελούν παράλογες απαιτήσεις για τον άλλο. Δεν είναι πάντα αντικειμενικά σωστό το υποκειμενικά ιδανικό του καθενός από εμάς. Σ’ αυτό το σημείο κανένας δεν μπορεί να κατηγορηθεί, αρκεί να μην έχουν φτάσει τα πράγματα στο απροχώρητο.

Σε κάθε περίπτωση η χημεία παίζει κυρίαρχο ρόλο στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων. Τι πολυτιμότερο να καταλαβαίνει ο άλλος τα πιο μεγάλα σου θέλω. Να ενστερνίζεται τις πιο κρυφές σου επιθυμίες χωρίς να χρειαστεί να υποχωρήσει, αλλά επειδή τις θεωρεί και δικό του κομμάτι. Όπως και τα βιώματα, που σε ωθούν στην αναθεώρηση της πραγματικότητας, η οποία ποτέ δεν ήταν κάτι αμετάβλητο και κυνικά δεδομένο.

Να κρατάς μία μόνο σταθερά. Να μη ζητάς. Να κρατάς ως συνοδοιπόρους μόνο εκείνους, οι οποίοι δε ζητούν. Εκείνοι που δε χρειάζεται να ζητήσουν για ν’ αποκτήσουν. Η αγάπη, η φροντίδα, η συμπόνια κι η συναισθηματική κάλυψη είναι συναισθηματικά κομμάτια που εξωτερικεύεις διαβάζοντας ψυχές. Και η ορμή σου να μοιραστείς μετατρέπεται σε αμοιβαία ανάγκη. Τίποτα ζητούμενο.

Αλλά και τίποτα δεδομένο.