Κάθε άμυνα διαλύεται αν έχεις χρόνο κι όρεξη να δεις πέρα απ΄ αυτήν

Τι θα πει δύσκολος και εύκολος άνθρωπος; Καθημερινά συναναστρεφόμαστε με δεκάδες είδη ανθρώπων. Από την μία είναι οι Κύριοι Καλοσυνάτοι. Χαμογελαστοί, πρόσχαροι, βολικοί με καλή διάθεση που ξεχειλίζει. Σε καλημερίζουν με χαμόγελο, σου συμπεριφέρονται με ευγένεια. Με λίγα λόγια σου φτιάχνουν τη μέρα. Αυτά τα άτομα μπαίνουν μέσα στην ψυχή σου ακόμα κι αν γνωρίζεστε ελάχιστα. Σου μεταφέρουν τη θετική τους ενέργεια και χαίρεσαι να τους μιλάς, να έρχεσαι σε επαφή μαζί τους. Σου βγάζουν και τον δικό σου καλύτερο εαυτό. Σαφώς και σε επηρεάζουν. Είναι λες κι αγγίζουν τη δική σου όμορφη πλευρά και της δίνουν χώρο να βγει στο φως.

Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που είναι δύσκολο ακόμα και να τους χαρακτηρίσεις. Οι δύσκολοι άνθρωποι που σπάνια σου εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους. Πολλές φορές δεν μπορείς να διαχειριστείς τον τρόπο με τον οποίο σου μιλούν. Είναι σκυθρωποί, καθώς στο πρόσωπό τους οι ρυτίδες έκφρασής τους αποδεικνύουν πως δεν αγαπούν τα χαμόγελα. Το κλίμα ανάμεσα σε εσένα και σ’ εκείνους είναι βαρύ καθώς δε σου αφήνουν και πολλά περιθώρια να ανοίξεις διάλογο και να προχωρήσεις σε μια συζήτηση με κοινά ενδιαφέροντα. Πολλές φορές αισθάνεσαι πως δεν αντέχεις να βρίσκεσαι κοντά τους κι απομακρύνεσαι με τρόπο προς την έξοδο.

Όλα αυτά βέβαια είναι μια θεωρία. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κάποιον και να τον χαρακτηρίσει αρνητικά. Μπορεί όμως να περιγράψει τα συναισθήματα που του προκαλεί και το πώς αισθάνεται από την κοινή τους συναναστροφή. Κι εδώ που τα λέμε το να έχεις να κάνεις με κάνα δυο περαστικούς τέτοιου είδους δε θα σε απασχολήσει κι ιδιαίτερα. Το πιθανότερο είναι να σου χαλάσουν για λίγο τη διάθεση και την επόμενη στιγμή να πας παρακάτω. Το σημαντικό είναι να έχεις να κάνεις με δύσκολους χαρακτήρες δίπλα σου. Μέσα στη ζωή σου, στο σπίτι σου, στο φιλικό σου περιβάλλον, στις προσωπικές σου σχέσεις. Εκεί που κρύβεται ολόκληρο το μέρος της ζωής, της καθημερινότητάς και της ευτυχίας σου.

Εκεί τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα γιατί τη στιγμή που θα επιστρέψεις από μια κουραστική μέρα, εκείνος ο άνθρωπος που θα σε περιμένει θα πρέπει να είναι ο λόγος για να αισθανθείς ενθουσιασμό. Το περιβάλλον να είναι τέτοιο που η ψυχή σου ανακουφίζεται παρ’ όλες τις δυσκολίες που περνάς, διαφορετικά είναι ένας αντίπαλος και δεν έχεις παρά να ορμήσεις στη μάχη για το ποιος θα υπερισχύσει. Ταλαιπωρία.

Υποσυνείδητα μπορεί αυτό να είναι για καλό σου. Ο δύσκολος άνθρωπος είναι το ερέθισμα για να εξωτερικεύσεις κι εσύ όσα έχεις μέσα σου. Μέσα από τη σχέση μας με τα άτομα αυτά δοκιμαζόμαστε κι εμείς. Μαθαίνουμε να κάνουμε υπομονή. Από τις δυσκολίες θα βγει η καλοσύνη και τα χαρίσματά μας, έρχεται η συγχώρεση, η αγάπη, φανερώνεται τι κουβαλάς. Είναι ευκαιρία για σένα να καθρεφτιστείς και να δεις τις ατέλειές σου. Να βρεις τι συμβαίνει με τα όριά σου. Αντιμετωπίζοντάς τον δουλεύεις με τον χαρακτήρα σου. Εκείνος σε βοηθάει να προβληματιστείς και να ψάξεις να βρεις τις αντοχές και τις ανοχές σου, ακόμη και τις παραξενιές σου. Γιατί τι νόμιζες; Πως απέναντί σου έχεις μόνο έναν παράξενο;

Αν εσύ είσαι μέσα σου ήσουν εύκολος ο δύσκολος δε θα σε ενοχλούσε τόσο πολύ. Ο τρόπος που τον βλέπεις και τον αντιμετωπίζεις σχετίζεται με το πόσο καλά και σε τάξη υπάρχει στον εσωτερικό σου κόσμο. Επηρεάζεσαι και γίνεσαι εύκολα ευάλωτος γιατί αφήνεις να σε επηρεάσει. Με τη δική σου άδεια έχει αρνητική επίδραση επάνω σου και σε αγγίζει αρνητικά η στάση του. Γιατί αν δεν είσαι καλά, πάντα κάτι θα σου φταίει και οι δυσκολίες σας πάντα θα συγκρούονται. Αν πατάς γερά στις πεποιθήσεις σου τίποτα δε θα σε ενοχλεί.

Κι ο δικός μας χαρακτήρας έτσι θα τριφτεί κι έτσι θα αλλάξει. Όταν καταλάβουμε πως δε γίνεται να μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς. Αν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε, να δούμε τι φταίει στ’ αλήθεια και να καταλάβουμε πως δεν είναι η ρίζα του πραγματικού προβλήματος το να κάνουμε κριτική. Και η δική μας στάση καμιά φορά μπορεί να προκαλεί αντίδραση κι άμυνα. Πόσα λάθη δεν κάνουμε από δικές μας εξηγήσεις και παρεξηγήσεις; Πόσα γεγονότα δεν έχουμε μεταφράσει μέσα μας με τον δικό μας τρόπο γιατί τα παίρνουμε προσωπικά;

Κι ας έρθουμε και λίγο στη θέση εκείνου του ανθρώπου. Ας σκεφτούμε πως είναι η βιτρίνα του που βλέπουμε παγωμένα και ψυχρά. Άσ’ τον να ξεθυμάνει. Ίσως την ώρα που φωνάζει, κάτι τον πνίγει. Ίσως περιμένει κάποιον να σπάσει επιτέλους εκείνο το γυαλί και να προβάλλει από τα κομμάτια κάποιος άλλος που κατά βάθος φοβάται να δείξει. Αν ασχοληθείς και τον καταλάβεις, του μιλήσεις ήρεμα και γλυκά με κατανόηση κι υπομονή θα κάνεις χώρο για το ωραίο κομμάτι του.

Μακάρι να μαθαίναμε να μεταφράζουμε τις συμπεριφορές με καλοπροαίρετο τρόπο. Να κάναμε κοινά βήματα προσέγγισης ώστε κάποια στιγμή να σταματούσαμε να βλέπουμε ως τιμωρία ό, τι παθαίνουμε, αλλά ως κάτι ωφέλιμο. Κάτι που θα μας οδηγήσει να συνυπάρχουμε ομαλά και να φτιάξουμε τη χημεία με τους άλλους που λείπει. Γιατί δυστυχώς πολλές φορές είναι οι σκέψεις μας που μας απομακρύνουν από κοντά τους κι όχι η πραγματικότητα που τους θέλει δύστροπους και κακούς. Άλλωστε τι ακριβώς σημαίνει «κακός»;