Ξέρω ότι με ψάχνεις στο προφίλ μου

Κάλως ήρθες στο προφίλ μου. Απέχεις καιρό απ’ τη ζωή μου, μα σήμερα διάλεξες τον εύκολο τρόπο να εκμαιεύσεις ό,τι πληροφορία μπορείς από ένα μέρος του κόσμου μου που αποκαλύπτεται στον προσωπικό μου λογαριασμό. Πλησίασε και μη φοβάσαι. Δεν μπορώ να σε δω. Μου επιτρέπεται όμως να υποθέτω πως μπήκες στον πειρασμό να ξεψαχνίσεις το προφίλ μου για τα καλά. Έλα, εδώ είναι όλα χρωματιστά και χαρούμενα. Άλλωστε εδώ παίζουμε με εικόνες κι όχι με συναισθήματα, σωστά;

Μια παγωμένη εικόνα. Αυτό θα είμαι για σένα στο εξής για σένα. Μια θολή ανάμνηση που έμεινε στο μυαλό σου ακριβώς όπως την άφησες εκείνη την τελευταία μέρα που ανταμώσαμε. Τιμωρημένη να παραμένει αθάνατη στο χρόνο, άφθαρτη και χωρίς λύπη ή χαρά. Μια φωτογραφία μέσα από την οποία θα προσπαθείς να καταλάβεις αν χαμογελάω πραγματικά, αν είμαι θλιμμένη και πόσο μπορεί να άλλαξα. Πίσω της ένας άνθρωπος που ποτέ δε θα μάθεις ποσό και με πόσα πάλεψε για να φτάσει εδώ που βρίσκεται.

Μάντεψε, άλλαξα. Φαινομενικά ίσως δε φαίνεται, μα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ούτε και ο κόσμος γύρω μου. Μόνο σε σένα μέσα μου μπήκε ένα λουκέτο. Κατά βάθος είμαι ο ίδιος άνθρωπος που αγάπησες. Κοίταξέ με, έβγαλα την πρώτη μου άσπρη τρίχα. Φαίνεται άραγε στη φωτογραφία; Μα ξέχασα. Κλείνοντας την πόρτα δε συνειδητοποίησες ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή που θα κρυφοκοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα.

Δες με, μα δε θα μυρίσεις το άρωμά μου, δε θα νιώσεις ξανά την αύρα μου ούτε θα με αγγίξεις. Θα νομίζεις πως με βλέπεις σε ξένες παρουσίες μα σε καμία δε θα είμαι εγώ. Θα μένει μόνο ένα πλαστικό πρόσωπο να σου χαμογελάει και το στίγμα μου στη ζωή σου. Ένα σημάδι που θα σου υπενθυμίζει πως κι εσύ διαφύλαξες ένα κομμάτι σου στο χθες μαζί μου. Και κάπου-κάπου επιλέγεις να επιστρέφεις σ’ αυτό για να νιώθεις ασφαλής. Και μαζί με την ασφάλεια θα σε ακουμπάει η νοσταλγία και η πίστη σου στην αγάπη που ίσως άφησες πίσω. Γύρνα αν το θες, μα δεν ανήκει πια σε σένα αλλά σ’ αυτόν που γνώριζα. Σ’ εκείνον που κι εσύ μόνο μαζί μου μπορείς να είσαι.

Λένε πως όσοι δεν έχουν μια παρουσία, τότε ψάχνουν απεγνωσμένα στην απουσία αναμνήσεις που κάποτε τους έκαναν ευτυχισμένους. Προσπαθώντας να αδράξουν απ’ το τότε λίγες στιγμές γεμάτες αγάπη, απελπισμένα δίνοντας τροφή σε ό,τι τους απέμεινε.

Όπως κι εσένα, που πάντα θα σε στοιχειώνει η ανάγκη να με έχεις κοντά σου. Και είναι φορές όπως τώρα που κουράστηκες να αγνοείς την καρδιά σου και λάκισες απόψε, αφήνοντας τον εαυτό σου να μου χτυπά την «πόρτα» μανιασμένα . Αυτό που μάταια αναζητάς δε σου ανήκει πια. Συγχώρεσέ με, μα έπρεπε να τη χρωματίσω ξανά δίνοντας ζωή σε ό,τι ερήμωσε το πείσμα σου. Έπρεπε να έρθει εκείνος που δε θα φοβόταν να σταθεί πλάι σε όνειρα, φτιάχνοντας ένα μέλλον. Το μέλλον του μαζί μου.

Όσο και να ψαχουλέψεις στις αναρτήσεις μου δε θα μάθεις ποτέ αν είμαι ευτυχισμένη. Μπορείς ακόμα και να μαντέψεις αν εκείνος που είμαστε μαζί μου προσφέρει όσα εσύ. Κι αν σου επιτρέψει ο εγωισμός σου να αποδεχθείς το γιατί προχώρησα ίσως μετανιώσεις για μια στιγμή που δεν είσαι εσύ στη θέση του.

Αδίκως βασανίζεσαι. Το είδωλό μου όσο κι αν το κοιτάζεις δεν πρόκειται να πάρει πια μορφή. Ελπίζω η περιέργειά σου να σου έλυσε ορισμένα ερωτήματα, να θυμάσαι όμως ένα πράγμα: Ποτέ δε θα μάθεις πώς πραγματικά νιώθω. Μπορείς να αρκεστείς σε ό, τι φαίνεται εφόσον δε μπορείς να βιώσεις τι πραγματικά γίνεται.