Με παρακάλια δεν έχει κανένα νόημα να πεις τι νιώθεις

Αχ αυτά τα μάτια του κόσμου. Αν ήταν κλειστά ίσως να είχαμε απαλλαγεί από αυτό το μόνιμο άγχος της κοινωνικής επιβεβαίωσης. Πόσοι και πόσοι ζουν στη σκιά της γνώμης των άλλων. Της κρίσης των διπλανών τους. Πόσοι δεν έμειναν σ’ επιλογές που κατά βάθος δεν ήθελαν επειδή φοβήθηκαν την κοινωνική κατακραυγή. Πόσοι δείλιασαν να μιλήσουν γιατί δίστασαν, έκαναν πίσω όταν δε βρήκαν την αποδοχή που περίμεναν. Τόσοι ακόμα κρύβουν μέσα τους απωθημένα, συναισθήματα που ποτέ δεν εκφράστηκαν εξαιτίας χιλίων δυο ενδοιασμών, προϊόντων φαντασίας κι ανασφαλειών. Ακόμα κι εκείνοι που είναι δίπλα σου κρατούν σφραγισμένες επιθυμίες, γνώμες και σκέψεις που αν εσύ δε δεχτείς αν ειπωθούν, σκέφτονται πως θα πέσουν στα μάτια σου.

Αναρωτιέσαι αν τελικά ξέρεις πραγματικά τον άλλον κι οι άλλοι εσένα. Νομίζεις πως εσύ δεν ανήκεις σ’ εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που κουβαλάνε το στίγμα του κατακριτέου; Ανέτρεξε σε στιγμές που είπες ή έκανες αυτό που έλεγε η καρδούλα σου και το απήλαυσες πραγματικά χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς μέσα σου να κρατάς επιφυλάξεις για το πώς σε βλέπει ο άνθρωπός σου κι ο κάθε άνθρωπος. Νομίζεις πως κι εσύ σε γνωρίζεις κι ειλικρινά παλεύεις να σε μάθεις, μα εκεί που λες πως τα καταφέρνεις, γυρνάς στην όμορφη αγκαλιά της δικής σου ασφάλειας. Φοβάσαι να πεις πως εκείνος που διέκρινες μέσα στις αλλαγές ήσουν και πάλι εσύ κι όχι ένας άγνωστος. Κάποιος που κατάφερε επιτέλους να ταράξει τα νερά και να ελευθερωθεί από κάθε είδους δισταγμό που δεν τον αφήνει να είναι ο εαυτός του.

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Έτσι έχουμε μεγαλώσει. Από μικρά παιδιά αποζητούσαμε την επιβράβευση των δικών μας για τα κατορθώματά μας και χρειαζόμασταν την ανάλογη παρακίνηση. Πανηγυρίζαμε όταν βλέπαμε τα μάτια τους γεμάτα περηφάνια και παίρναμε δύναμη να συνεχίσουμε. Η δύναμή μας αυτή αργότερα έγινε πηγή των μεγαλύτερών μας ανασφαλειών. Τώρα ζητάς από τον σύντροφό σου να σού υπογράψει «προσχεσιακό συμφωνητικό αποδοχής» για να πάρεις την ευκαιρία και το θάρρος ν’ ανοιχθείς. Περιμένεις, πάντα περιμένεις το πράσινο φως. Πάντοτε η πρωτοβουλία μένει στάσιμη, για σένα η κατάλληλη στιγμή είναι εκείνη που θα νιώσεις πως εκείνος σ’ αγαπάει πραγματικά. Αν δεν το «νιώσεις» τον καταδικάζεις να βλέπει καθημερινά έναν άλλον. Κάποιον που αναγκάζεται να κρατιέται, να κρύβεται μονίμως. Να κάνει πράγματα που θα είναι αρεστά μέσα στα πλαίσια μιας τέλειας σχέσης που ποτέ δε θα γίνει κομμάτι της.

Έχεις ποτέ σκεφτεί πώς θα ήταν αν στο πρώτο ραντεβού έδειχνες ακριβώς αυτό που είσαι; Αν άφηνες τα πράγματα να εξελιχθούν ξετυλίγοντας την εκφραστικότητά σου χωρίς να σκέφτεσαι πώς θα φανεί; Ν’ αφεθείς από την αρχή χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις αν θα σου βγει σε καλό ή όχι. Χωρίς να περιμένεις ανάλογες κινήσεις απ’ τον άλλον, πράσινα φώτα βγάζοντας συμπεράσματα υψώνοντας τοίχους στην επικοινωνία. Ο αυθεντικός αυθορμητισμός είναι ελκυστικός και δημιουργεί πραγματικό ενδιαφέρον. Αν ο άλλος θέλει να δει βαθιά μέσα σε σένα και να σε συμπαθήσει ή όχι, να σε εκτιμήσει ή να σε απορρίψει ή αν στην τελική αποφασίσει να σε δεχθεί ολοκληρωτικά.

Για φαντάσου, κάποιον που θα είχε πραγματικά την ευκαιρία να μάθει εσένα. Να ζήσει μαζί σου με τα ελαττώματά και τις παραξενιές σου. Πώς θα σε αγαπήσει αν δε σε γνωρίσει; Πώς κι εκείνος θ’ ανοιχτεί σε σένα εξ αρχής αν δε δείξεις ποιος είσαι; Οι δειλίες και οι δισταγμοί μόνο να προκαταβάλουν αρνητικά μπορούν το μέλλον ενός ζευγαριού. Αν πάλι είσαι σε μια σχέση που έχεις την εντύπωση ότι ο άλλος δε σου βγάζει να εκφραστείς γιατί ίσως δε σου δίνει περιθώρια η συμπεριφορά του, ο χαρακτήρας του, με το να σωπαίνεις χάνεις ουσιαστικά το δίκιο σου. Του δίνεις πάτημα να σε θεωρήσει κλειστό ή εσωστρεφή ακόμα και ντροπαλό, στη χειρότερη όμως θα σε πει υποκριτή και διπρόσωπο. Εσύ θα αισθάνεσαι θύμα της μη αποδοχής και της αδιαφορίας του, ενώ στην ουσία για ακόμη μια φορά περίμενες πρώτα το χειροκρότημα για να νιώσεις βολικά. Δεν είσαι όμως ηθοποιός, ούτε και παιδί πια. Αν είναι κάτι που αξίζει είναι να εκτεθείς, να ανοιχθείς για να έρθει η αποδοχή, αν έρθει.

Εσύ βάζεις φραγμούς στην κρίση σου κι αμαυρώνεις μια συμπεριφορά που μπορεί να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον. Παίζοντας εκ του ασφαλούς γιατί πιστεύεις πως αυτό σε ωφελεί ακυρώνεις την ευκαιρία που έχει κάποιος να φανερώσει τις προθέσεις του και να σε κάνει μέρος της ζωής του. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να διεκδικεί και η διαφορετικότητα δεν είναι πάντοτε ένας υψωμένος τοίχος, όπως θεωρείς. Ούτε ο έρωτας λειτουργεί βάσει σταγονόμετρου ούτε ή αντίδραση μπορεί να εμφανιστεί πριν τη δράση.

Η εμπιστοσύνη και η διάθεση είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Αν δεν επιλέξεις να αφεθείς στη μαγεία δε δίνεις περιθώρια σε κάποιον να σου δώσει ή να μη σου δώσει όλα τα εφόδια που χρειάζεται η σχέση σας να εκκολαφτεί. Στην τελική κατάλαβε πως στο παιχνίδι είναι και να μη σε δέχονται. Εκεί λες πως χάρηκες για τη γνωριμία και πας παρακάτω. Θα μένεις ήσυχος όμως γιατί εσύ θα ξέρεις πως ήσουν πάντα ο εαυτός σου.