Μεγαλώσαμε χωρίς κινητά και ζήσαμε αληθινά

Αν υπήρχε έστω και μία στιγμή που θα ήθελες να ξαναζήσεις κι είχες τη δυνατότητα να διαλέξεις μία ανάμνηση για να αναβιώσεις, ποια θα ήταν; Κάθε φορά που πιάνεις τον εαυτό σου να ταξιδεύει στο παρελθόν και να αναπολεί, δε λαχταράς να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο τότε που ήσουν μικρό παιδάκι χωρίς ευθύνες κι έγνοιες;

Σκεπτόμενος τον τρόπο που ο χρόνος κυλούσε τόσο αργά όταν ασχολιόσουν με τα αγαπημένα σου παιχνίδια. Τις τόσες άλλες ασχολίες που συμπεριλάμβανε η καθημερινότητά σου. Όλα ήταν πράγματα που είχαν κάτι να σου δώσουν τότε, αλλά και τώρα είναι τροφή για σκέψη και μια αγνή αναπόληση.

Με αφορμή το σήμερα και την εποχή αυτή, επειδή βιώσαμε τη διαφορά αναλογιζόμαστε πόσο έχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ. Ο τρόπος ζωής, το ντύσιμο, η ψυχαγωγία, οι συμπεριφορές, ακόμα και το DNA της σημερινής γενιάς. Είναι λες και τα παιδιά που γεννιούνται πλέον, έρχονται σε αυτόν τον κόσμο με έναν πιο εξελιγμένο εγκέφαλο απ’ τον δικό μας. Κι είναι λογικό αν αναλογιστείς πως η ζωή τους ξεκινάει ήδη κι έρχονται αντιμέτωπα με τη βέλτιστη τεχνολογική ανάπτυξη. Σε όλους τους τομείς, αλλά και πιο συγκεκριμένα σε έναν. Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αυτά τα μαραφέτια που χώρια τους δεν κάνουμε λεπτό.

Ο λόγος, για τα κινητά. Μέσα, που ήρθαν σαφώς για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη και καλύτερη. Ένας μίνι υπολογιστής πλέον ανήκει σε κάθε χέρι, κάθε ηλικίας και δίνει τη δυνατότητα πρόσβασης σε δεδομένα παγκοσμίως. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις, φέρνει χιλιάδες αποτελέσματα μπροστά στα μάτια σου με μια απλή αναζήτηση.

Στην εποχή μας δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα. Τα είχαμε, όμως, όλα. Εποικοδομητικό χρόνο με τα παιδιά της ηλικίας μας, πραγματική επικοινωνία κι αλληλεπίδραση. Ξέραμε τι θα πει αληθινό παιχνίδι, ξεγνοιασιά κι αληθινές στιγμές. Δεν κρύβαμε πίσω από μια οθόνη τα συναισθήματά μας. Δεν είχαμε ανάγκη να είμαστε διαρκώς αρεστοί, δεν κυνηγούσαμε την αποδοχή μέσα από likes. Δεν ξέραμε καν τι πάει να πει «selfie». Τυλίγαμε το φιλμ σε μία kondak κι απαθανατίζαμε κάθε ανάμνηση με ένα κλικ.

Όταν μαζευόμασταν στα πάρτι παίζαμε μπουκάλα κι επιτραπέζια. Στέλναμε ραβασάκια την ώρα του μαθήματος κρυφά απ’ τη δασκάλα αντί μηνύματα στο viber. Πρώτο μας μέλημα γυρνώντας στο σπίτι ήταν να μαζευτούμε στην αλάνα. Ένα σφύριγμα κάτω απ’ το σπίτι του φίλου και το σύνθημα της συγκέντρωσης γινότανε γνωστό και στους υπόλοιπους. Μια μπάλα στο χέρι και ξεκινούσαμε. Τα γόνατά μας ήταν γεμάτα από πληγές. Μήλα, αγαλματάκια ακούνητα, κουτσό, κρυφτό και πεντόβολα. Και για αλλαγή παίρναμε τα ποδήλατα κι οργώναμε τους δρόμους.

Το μόνο ηλεκτρονικό μας έπαθλο στο σπίτι, αν δείχναμε υποδειγματική συμπεριφορά, αποτελούσε το atari, το Game Boy κι οποιοδήποτε άλλο παιχνιδάκι τύπου playstation μας κράταγε απασχολημένους τον ελεύθερο χρόνο μας. Για να μη θυμηθώ τα τεράστια ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα κέρματα και τους κόκκινους μοχλούς με το pacman και το Bubble Bobble στα διάφορα στέκια της γειτονιάς. Στις καλοκαιρινές διακοπές παίρναμε μαζί μας εξωσχολικά βιβλία, σταυρόλεξα, μαρκαδόρους και μπλοκ ζωγραφικής. Κολυμπούσαμε περισσότερο απολαμβάνοντας τη φύση και τον ήλιο.

Για εμάς το κινητό τηλέφωνο ήταν είδος πολυτελείας. Ένα μέσο που δεν μπορούσε οποιοσδήποτε να το αγοράσει, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί. Αποτελούσε καθαρά προσωπικό αντικείμενο τον γονέων μας κι ο μόνος λόγος για να έρθει στα χέρια μας ήταν για να τερματίσουμε εκείνο το ασπρόμαυρο παιχνίδι με το φιδάκι και τις τετράγωνες κουκκίδες. Οι χρεώσεις ήταν πολύ μεγαλύτερες κι απαγορευόταν να καλέσουμε απ’ το σταθερό σε κινητό γιατί θα έπεφτε κατσάδα.

Είναι εκπληκτικό που πλέον ακόμα και σε ένα βρέφος να δώσεις ένα κινητό τηλέφωνο, θα ξέρει τον τρόπο να το χρησιμοποιήσει. Δεν ξέρω αν φταίει η γρήγορη ένταξή τους στα προϊόντα τεχνολογίας. Δεν ξέρω αν μετά το 2000 οι γενιές είναι προγραμματισμένες να ζουν έτσι. Ξέρω, όμως, ένα πράγμα: Πως αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη δεκαετία του ’80 και του ’90 και στο σήμερα, θα επέλεγα την εποχή που γεννήθηκα.

Όχι πως αμφισβητώ την αλλαγή και την εξέλιξη εξακολουθώ όμως να πιστεύω σε αξίες κι ήθη που δυστυχώς πλέον θεωρούνται ξεπερασμένα. Κι αυτό γιατί θεωρώ πως έχουν περισσότερα πράγματα να σου προσφέρουν και τη δυνατότητα να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Φυσικά, η τεχνολογία έχει να προσφέρει πολλά στον άνθρωπο, αλλά σε ξεγελάει, σε γλυκαίνει και σε παρασέρνει, σε καθηλώνει στον εικονικό κόσμο της απαξιώνοντας την πραγματικότητα εκεί έξω.

Πράγματα που μας έφερναν κοντά, με μια κιθάρα και μια φωτιά στη μέση, χαζεύοντας αστέρια και κουβεντιάζοντας με τις ώρες, συμβαίνουν όλο και πιο σπάνια. Δυστυχώς έχουμε μόνο να θυμόμαστε πόσο όμορφα ήταν τότε που όλα ήταν πιο απλά, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο: Γιατί η απλότητα σου γεμίζει την ψυχή και το μυαλό και δημιουργεί όμορφα βιώματα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς σκόνη που σκορπάει στον άνεμο και pixels που κάποια στιγμή θα καούν.