Μέσω των «θέλω» άλλων διακρίνεις καλύτερα τα δικά σου

Σπατάλησες μια ζωή για να βρεις τι θες. Οι αιώνιες διαμάχες ανάμεσα στα λάθη και τα σωστά σου είχαν γίνει για τα καλά μέρος της πραγματικότητάς σου. Μιας ζωής που έχεις διαμορφώσει όπως εσένα σου αρέσει. Οι συνήθειές σου περιλαμβάνουν καταναγκαστικές συμπεριφορές, μικρές ατσούμπαλες στιγμές, ξημεροβραδιάσματα μπροστά από μια οθόνη, αδειάζοντας σωρούς από λέξεις για να μη σε πνίξουν οι σκέψεις σου. Τα βιώματά σου έγιναν για σένα οι καλύτεροι σύμμαχοι. Πιάνεις τον εαυτό σου να νοσταλγεί τα χρόνια που πέρασαν απορώντας όμως για όσα διάλεγες να σου συμβούν κι όσους ανεχόσουν να επηρεάσουν την κρίση και την υπομονή σου. «Δε βαριέσαι είπες κι εκείνοι καλό μου έκαναν. Μ’ έμαθαν να ξεπερνάω τα όριά μου και αφού έφυγαν να τα σέβομαι».

Πέρασε καιρός για να συνειδητοποιήσεις ότι στο τέλος το μόνο που μετράει είναι να τα έχεις καλά με σένα ακόμα κι αν καμιά φορά κι εσύ ο ίδιος πληγώνεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλο αυτό λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα της επιθυμίας σου να χαλιναγωγήσεις τελικά τις προσδοκίες σου, να μην παραδεχθείς πως σε νίκησαν. Κάνεις λάθη. Και τις στιγμές που ανοίγεις τα μάτια να τα δεις, είναι εκείνες που γίνονται μέρος της προσωπικότητάς σου. Και μιας καθημερινότητας που έχεις παραδεχθεί πως επιτρέπεις να περνάει από μπροστά σου μόνο αν φοράει ένα ζευγάρι αισιόδοξων ματιών. Μέσα από τα οποία θα βλέπεις, όχι μόνο την δική σου εξιδανικευμένη οπτική, αλλά και των άλλων. Εκείνων που δε γνωρίζεις, αυτών που νοιάζεσαι και μερικών που σέβεσαι την άποψη και τα δικά τους θέλω.

Είναι γιατί εκείνοι, όπως κι εσύ, έχουν δικές τους κρυφές ιδανικές αλήθειες. Πέρασαν κι εκείνοι στιγμές έντονου απολογισμού παρέα με τα δικά τους σφάλματα. Η πραγματικότητά τους μπορεί να διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τη δική σου. Πόνεσαν όμως, όπως κι εσύ. Κι ένιωσαν την ανάγκη να υψώσουν ένα τοίχος γύρω τους, μήπως και χρειαστεί να κρύψουν από πίσω ευλαβικά ό, τι αξίζει να εκτεθεί. Αξίζουν ν’ αγαπηθούν παράφορα κι ίσως αυτό να τους έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα. Ένας άνθρωπος να τους αγαπάει μα και να παραμένει παρά τις αντιξοότητες. Και να μπορέσει να δει τη ζωή και μέσα από τα δικά τους μάτια. Να μπορέσει να κατανοήσει τις ανάγκες τους, να σεβαστεί και ν’ αποδεχθεί την διαφορετικότητα που κουβαλούν.

Μόνο όταν μπορέσεις να δεις και μέσα από τις επιθυμίες των άλλων θα μπορέσεις πραγματικά ν’ αγαπήσεις κι εσύ διαφορετικά και όχι μόνο με τον τρόπο που έμαθες να εκδηλώνεσαι. Μονάχα αν βγεις από τη δική σου τη βολή θα καταφέρεις να πεις πως δέχεσαι να σ’ αγαπούν, ακόμα κι αν η αγάπη αυτή δεν ταιριάζει σε ό, τι έχεις μέχρι τώρα συνηθίσει. Μήπως η αγάπη είναι ίδια για όλους; Σου είπε κανένας πως σ’ ετούτο εδώ τον κόσμο είσαι ο μοναδικός που έχει ανάγκες, προσδοκίες; Είναι άδικο να λες πως δε σε καταλαβαίνουν όταν δεν μπαίνεις στον κόπο να διεισδύσεις στις μονόπλευρες αλήθειες των άλλων. Όταν δεν ξέρεις τι περνούν. Αν δεν έχεις βιώσει τη δική τους ζωή.

Συχνά κρίνουμε βλέμματα, τόνους φωνής. Απορρίπτουμε, χρησιμοποιούμε χαρακτηρισμούς. Ευθυνόμαστε για τις προκαταλήψεις που οι ίδιοι γεννάμε μέσα στο μικρό μας μυαλό. Και μετά κοιταζόμαστε όλο περηφάνια στον καθρέφτη ισχυριζόμενοι πως η δική μας ευγενική παρουσία είναι περισσότερο αποδεκτή από κάποιων άλλων. Έχουμε το θράσος να τους συγκρίνουμε με τις χειρότερές μας σκέψεις και μετά να νιώθουμε τυχεροί που δεν ταυτιζόμαστε μαζί τους. Κι όλα αυτά γιατί απλώς όλοι αυτοί που δε μας άρεσαν, δε μας έμοιαζαν. Ήταν πιο κοντοί, ή πιο ψηλοί. Περισσότερο αγενείς κι απόμακροι, παρά χαμογελαστοί και πρόσχαροι. Κάτι το ασυνήθιστο για τα δικά μας δεδομένα.

Κανείς δε σκέφτηκε πως ίσως στέρεψαν από χαμόγελα. Ότι η καλημέρα τους, εκείνη που απαιτούσες να σου πουν κρύφτηκε πίσω από τους αφηρημένους τους συλλογισμούς. Δε σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί να έχουν κάθε λόγο να αφαιρούνται σε κάτι που τους βασανίζει. Μπορεί τα μάτια τους να μην σε κοιτούν ευτυχισμένα. Ίσως κάποτε να βίωσαν πολλές χαρές και τώρα να ψάχνουν κι εκείνοι να τις ξαναβρούν. Πολλά μπορεί να θέλουν, να είναι, να αισθάνονται, να προσπαθούν μα να μην τα καταφέρνουν.

Αν δεις μέσα από τα θέλω των άλλων θα κοιτάξεις τα δικά σου με άλλο μάτι. Σπαταλάμε χρόνο για να διορθώνουμε τον εαυτό μας. Τι μας ταιριάζει, τι αγαπάμε και τι απεχθανόμαστε. Βάσει αυτών συγκροτούμε τη ζωή μας, διαμορφωμένη βάσει ενός συνόλου αναγκών που αφορούν εμάς. Ξεχνάμε όμως πως δε ζούμε μόνοι. Και ξεχνάμε να κοιτάξουμε εκτός από το έξω και μέσα στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Εκείνο το μέσα όμως έχει αξία. Αγκάλιασέ το, άκου την ιστορία του. Ταξίδεψε με τη δική του πυξίδα, άνοιξε τους ορίζοντές σου, αγάπα κι αλλιώς. Κι ίσως θα δεις μια νέα πόρτα ν’ ανοίγει εμπρός σου.