Μετά το αμοιβαίο όλα τ' άλλα χλιαρά

Δύσκολο πράγμα να παίζεις με τη συνείδησή σου. Όσο κι αν η λογική σε θέλει κολλημένο και πειθαρχημένο, παραβιάζοντας συναισθήματα, το υποσυνείδητό σου τείνει να αγαπάει τις μνήμες που κάποτε το έκαναν ευτυχισμένο. Για δύο ανθρώπους που δεν τους χώρισε μια διένεξη, ένα τρίτο πρόσωπο, η συνήθεια ή ο ανεπαρκής τους έρωτας, τα εμπόδια που επρόκειτο να αντιμετωπίσουν ο καθένας μόνος μοιάζουν αδιαπέραστα. Με χειρότερο όλων, τον ίδιο τους τον εαυτό. Όσο πολιτισμένα κι αν συμφώνησαν να πουν ναι στο αντίο, τόσο απολίτιστα εισβάλλουν στο μέλλον τους όλα εκείνα δεν τέλειωσαν ποτέ μέσα τους. Όσα αρνήθηκαν μα δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν.

Αναγκάζονται να σκληρύνουν. Η αλλαγή είναι για εκείνους μια άμυνα. Η δύναμή τους για να προστατεύσουν τις ευαισθησίες τους. Αυτό συμβαίνει όταν δεν παύεις ποτέ να αγαπάς, να θες ερωτικά αυτό που είχες με εκείνον που για σένα ήταν ο ένας ο μοναδικός σου άνθρωπος. Ψάχνεις να βρεις στους άλλους αντιδράσεις και συμπεριφορές δικές του. Εκείνη τη στοργή που έβλεπες στα μάτια του. Πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα στην μεταξύ σας κατανόηση και επικοινωνία, πλέον αποτελούν ζητούμενα για κάποιους άλλους. Ανάμεσα στις συγκρίσεις που κυριεύουν το μυαλό κάπου χάνεις τελικά και τον εαυτό σου. Αναρωτιέσαι τι πραγματικά θέλεις. Τι είδους άνθρωποι σου ταιριάζουν πια. Θυμώνεις. Διχάζεσαι. Βάζεις πείσμα να νικήσεις όλες τις αναμνήσεις σου μαζί του.

Το ότι ταιριάζατε απόλυτα, στοιχειώνει κάθε νέα σου προσπάθεια να προχωρήσεις. Η δική σας πραγματικότητα είναι κάτι που ανήκει σ’ εσάς. Τη φτιάξατε για εσάς όμως θα πρέπει να βγεις από αυτήν. Διχάζεσαι όμως και κάνεις λάθη. Αδικείς ανθρώπους που προσπαθούν να σε πλησιάσουν με τον δικό τους διαφορετικό τρόπο. Στα μάτια σου φαντάζει κάτι το αλλιώτικο, το ξένο. Έχεις μάθει να είσαι αλλιώς, μα είναι μάταιο να φέρνεις το παρελθόν στο μέλλον σου. Έτσι βλέπεις παντού κενά. Ανθρώπους ανεπαρκείς. Κι εσύ είσαι κρατάς μια επιφύλαξη για τις προθέσεις τους, απαιτείς να σε καταλάβουν πριν καν σε γνωρίσουν. Γίνεσαι παράλογος. Κι όλο αυτό σου δημιουργεί μια θλίψη απαρηγόρητη.

Καθένας οφείλει να σεβαστεί την ιστορία σου, στα δικά του μάτια όμως εσύ δε σέβεσαι πως το νέο άτομο που μπήκε στη ζωή σου προσπαθεί να φτιάξει μια καινούρια μαζί σου. Μαζί δύο φτιάχνουν τη δική τους. Μοναδική για κάθε ζευγάρι. Μην αναζητάς να αναβιώσεις κάτι που κάποτε σε έκανε ευτυχισμένο. Μ’ αυτόν τον τρόπο τιμωρείς τον εαυτό σου μα και τον άλλον. Γιατί δεν του δίνεις την ευκαιρία να σε γνωρίσει εφόσον δεν αφήνεσαι. Αφού είσαι κάθετος πλέον σε όλα εκείνα που ζητάς σε έναν σύντροφο μα και σε όλα όσα δέχεσαι από κάποιον.

Αν θέλεις να κατακτήσεις ξανά την ευτυχία, θα πρέπει να αφήσεις κάποιον να σε αγγίξει ξανά. Αν αρνείσαι να αποχωριστείς την παλιά σου αγάπη, θα ζεις μια ζωή εγκλωβισμένος σε κάτι που υπήρξε κάποτε. Κάθε φορά που προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα μπροστά κάτι σε δυσκολεύει. Θα σε κρατάει πίσω και δε θα σε αφήνει να περάσεις το όριό σου. Να δεις διαφορετικές πτυχές του εαυτού σου. Να αποκτήσεις νέες συμπεριφορές, να δεις την αγάπη που μπορούν να σου δώσουν με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο.

Πρώτα απ’ όλα όμως θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως σε έναν κόσμο όχι ιδανικό, βρήκες κάποτε έναν παράδεισο. Κάποιοι παράδεισοι όμως μας προσφέρουν τα αγαθά τους για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε και το τι υπάρχει γύρω από αυτούς. Νιώσε ευγνώμων, αποχαιρέτησέ τον και βγες εκεί έξω να βρεις το δικό σου, νέο πια, μονοπάτι.