Μη λέτε «θα σε πάρω σε 5’» αν δεν το ‘χετε σκοπό

Όλοι έχουμε από έναν φίλο που είναι πάντα βιαστικός στις επικοινωνίες του. Ξέρεις πως δεν πρόκειται να σε ταράξει στις κλήσεις και στα sms, η επαφή μαζί σου θα ‘ναι πάντα σύντομη και περιεκτική. Θεωρεί χάσιμο χρόνου να μιλά με τις ώρες στο τηλέφωνο. Έτσι, θα στο κλείσει με την πρώτη ευκαιρία –αν απαντήσει, δηλαδή– κι όταν τύχει και μιλήσετε ξανά θα προσπαθήσει να εξηγηθεί, βρίσκοντας τα κατάλληλα επιχειρήματα για να σε πείσει πως δεν έχει κάτι προσωπικό μαζί σου, ούτε τον έχει ενοχλήσει κάτι. Στο τέλος απλά θα συνειδητοποιήσεις πως έτσι είναι κι, αν τον θες στη ζωή σου, πρέπει να τον αποδεχθείς.

Αγαπημένη του ατάκα, όταν φυσικά σηκώσει το ακουστικό: «Σε παίρνω σε πέντε λεπτά.» Και περιμένεις… Περιμένεις… Βάζεις μπουγάδα, παίζεις ένα τάβλι, μαγειρεύεις κάτι, τελειώνεις ένα άρθρο, σε παίρνει ο ύπνος. Εκείνος, όμως, (μάντεψε) δε σε πήρε ποτέ τελικά. Ούτε καν στο όνειρό σου. Αν μείνεις να ξεροσταλιάζεις πάνω απ’ το τηλέφωνο, κακό δικό σου. Δεν εκπλήσσεσαι πια, αφού αυτό γίνεται επί μονίμου βάσεως. Ούτε αξίζει να σπάζεσαι. Ακόμα κι αν στο τέλος ξεχάσεις τι ήταν αυτό που ήθελες να του πεις. Κι αύριο μέρα είναι.

Αυτό που σε εξοργίζει περισσότερο είναι πως σου προσδιορίζει χρονικά το πότε θα σε πάρει τηλέφωνο. Τα «πέντε λεπτά» και τα «δέκα» που σου ζητά είναι ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Είναι σαν να σου λέει «περίμενέ με». Βρε άνθρωπε, αφού δεν το ‘χεις σκοπό να δώσεις άμεσα σημεία ζωής, καλύτερα άσ’ το στο γενικό, να μην τρέφουμε και προσδοκίες. Μη γίνεσαι τόσο συγκεκριμένος, αν δεν μπορείς να ‘σαι τυπικός σε αυτό που λες. Πέτα ένα «μιλάμε» ή «θα τα πούμε αργότερα». Έχεις δουλειά, προέκυψε κάτι ή απλά βαριέσαι, είναι απόλυτα κατανοητό και σεβαστό, αρκεί να το ξεκαθαρίσεις. Έχουμε κι εμείς πράγματα πάνω απ’ το κεφάλι μας, τρώμε κι εμείς τις φλασιές μας και περνάμε φάσεις που δε θέλουμε να ακούσουμε κανένα, θα καταλάβουμε.

Γενικότερα, η σχέση όλων αυτών των κάπως φλου ανθρώπων με τον χρόνο είναι κάκιστη. Τους τρομάζει η συνέπεια, τρέμουν την ακρίβεια. Οι δείκτες του ρολογιού τούς αφήνουν παγερά αδιάφορους, είτε γυρίζουν είτε όχι, αφού τους αγνοούν με μεγάλη επιτυχία. Τέτοια πλάσματα γεννήθηκαν σε έναν δικό τους χωροχρόνο. Έχουν τους δικούς τους κανόνες κι έχουν συμμορφωθεί αναλόγως. Κι αυτό δε θα επηρέαζε κανέναν, αν ζούσαν εντελώς μόνοι τους στο σύμπαν. Συνυπάρχουν, όμως, μαζί μας. Και χρειάζεται να συνεννοηθούν με όλους εμάς τους παράξενους τύπους που συνήθως τηρούμε αυτά που λέμε και δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα ρολόγια και τις δεσμεύσεις μας.

Ίσως οι δικοί μας κανόνες κι η ανάγκη μας να τα οργανώνουμε και να τα οριοθετούμε όλα να τους πνίγουν. Αρνούνται να συμμορφωθούν κι όπως φαίνεται δεν τους αφορούν. Τους βρίσκεις χαμένους κάπου ανάμεσα σε αργοπορημένες αφίξεις και τηλεφωνήματα που υποσχέθηκαν μα ποτέ δε σου έκαναν, ασχέτως αν στα εγγυήθηκαν κι εσύ έμεινες να περιμένεις. Θα ‘πρεπε να τους είχες μάθει πια. Να ξέρεις πως το «σε πέντε λεπτά» μπορεί να σημαίνει σε πέντε ώρες ή και πέντε μέρες. Κι όταν εμφανιστούν, θα ‘χουν συνήθως κάποια πειστική δικαιολογία να σου σερβίρουν, για να μη σε εκνευρίσουν κι άλλο με ένα ειλικρινές «ξεχάστηκα».

Με το κινητό τους μοιάζουν να ‘χουν μια σχέση εξ αποστάσεως. Παίζει να το αγόρασαν απλά και μόνο για να παίζουν τίποτα και να ξοδεύουν κάπως την ώρα τους στις αναμονές και το μετρό. Αγαπιούνται μεν μεταξύ τους, αλλά τους χωρίζουν διαμαρτυρημένα μηνύματα, αναπάντητες κλήσεις κι ένας φορτιστής που πάντα κάπου χάνεται και πότε-πότε το τηλέφωνο απενεργοποιείται. Άλλοτε το ‘χουν καταδικασμένο στο αθόρυβο και καμιά φορά, αν είναι ανοιχτό, μπορεί να χτυπάει και να μη θυμούνται τι ήχο έχουν βάλει, οπότε κοιτούν γύρω-γύρω με απορία να βρουν τον αφηρημένο που δεν το απαντά. Στην καλύτερη το ξεχνούν στα πιο απίθανα μέρη κι αργότερα το ανακαλύπτουν τυχαία.

Στο δικό τους μυαλό είναι πάντοτε δικαιολογημένοι. Και βάσει του σκεπτικού αυτού όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να καταλάβουν τους λόγους για τους οποίους λειτουργούν κατ’ αυτόν τον κάπως πιο ρευστό κι ελεύθερο τρόπο. Για εκείνους δε συμβαίνει και τίποτα τρομερό. Την ώρα που σου έχουν πει πως θα σε πάρουν, το ίδιο ακριβώς λεπτό το διέγραψαν απ’ το μυαλό τους. Καταπιάστηκαν με οποιαδήποτε άλλη δουλειά, κόλλησαν με μια σειρά ή χασμουρήθηκαν, και καλό τους βράδυ. Καμία ανησυχία, καμία ενοχή.

Γνωρίζουν πως όταν σε δουν από κοντά θα επανορθώσουν. Πιθανότατα τους αρέσει η άμεση επικοινωνία και προτιμούν να μιλούν απευθείας, βλέποντας τα μάτια και τις εκφράσεις των ανθρώπων τους. Δεν τους ξετρελαίνουν τα τηλεφωνήματα, δεν είναι φαν των μηνυμάτων, ας το πάρουμε απόφαση. Τις περισσότερες φορές γι’ αυτό είναι κοφτοί και τυπικοί. Γιατί περιμένουν το από κοντά. Και κάπως έτσι έχουν κι αυτοί τη χάρη τους, κι ας μας σπάνε τα νεύρα.