Μην τα βάζεις μαζί σου αν δεν μπορείς να ξεχάσεις

Αν αναγκάστηκες έστω και μία φορά στη ζωή σου να αποχωριστείς μίαν αγάπη, τότε θα έχεις αισθανθεί πως όταν νιώσεις και δεθείς, δύσκολα ξεχνάς. Όταν αγαπήσεις κι αγαπηθείς, ακόμα δυσκολότερα προσπερνάς ό,τι δε γίνεται να λήξει με ένα «τέρμα». Πώς να μπει φρένο σε ό,τι ένιωσες να σου διαπερνάει το κορμί σαν ρεύμα, ακόμα και σε μια μόνο σκέψη; Πώς να εμποδίσεις το μυαλό να μην καταβάλλεται αδιάκοπα από εικόνες δικές σας, σκαλίζοντας διαρκώς τα κουτιά των αναμνήσεων; Όσο κι αν σου φωνάζει η συνείδηση πως πρέπει να πας παρακάτω, οι αισθήσεις δείχνουν να μην υπακούν. Τα βράδια σε αφήνουν ξάγρυπνο οι φωνές μέσα απ’ τα όνειρά σου. Πώς να τα βάλεις μαζί τους;

Δεν είναι επιλογή σου να πονάς. Τη στιγμή που αντίκρισες εκείνον τον άνθρωπο για πρώτη φορά δεν υπολόγισες πως κάποτε θα αναγκαζόσουν να διαγράψεις απ’ τον νου σου αυτή τη μορφή. Δε σε προετοίμασε κανείς να μετριάσεις το πάθος, να ελέγξεις την αγάπη, να χαλαρώσεις τις προσδοκίες, δε σου ζήτησε κανείς να μην ονειρεύεσαι, δε σου είπαν να μην αφεθείς. Πώς να φανταστείς πως εκείνος που σε διεκδίκησε με τόση δύναμη ψυχής θα ερχόταν η ώρα που ήταν μονάχα μια ανάμνηση. Η περίοδος της άρνησης σε φέρνει αντιμέτωπο με δεκάδες ερωτηματικά, τα οποία αφήνεις να σφετεριστούν τον χρόνο που έχεις για να κάνεις τον εαυτό σου να αισθανθεί καλύτερα.

Το στάδιο της αποδοχής φέρνει στη ζωή σου τη δύναμη που αγνοούσες πως έχεις στα χέρια σου κι από αόρατη μοιάζει πια προσιτή. Ένα κλειδί ανοίγει την πόρτα της ελευθερίας που μέχρι πρότινος δεν έβλεπες πως ήταν δική σου, μα τώρα τη βλέπεις και χαμογελάς λίγο που υπάρχει. Αρχίζεις να διασκεδάζεις ξανά. Οι κλήσεις των φίλων δε μένουν άλλο αναπάντητες, δέχεσαι στην καθημερινότητά σου ξανά το γέλιο. Βγαίνεις, διασκεδάζεις, γνωρίζεις νέους ανθρώπους, επιτρέπεις στον εαυτό σου να φλερτάρει. Ακόμα κι αν δε νιώθεις έτοιμος να δεχθείς και πάλι τον έρωτα, είσαι ανοιχτός σε προτάσεις, προχωράς έστω κι αργά, αρκεί να μη μένεις στάσιμος.

Σειρά έχουν να τακτοποιηθούν όσα θυμίζουν εκείνο το πρόσωπο. Περιμένεις πότε θα νιώσεις έτοιμος να τα αποχωριστείς, όχι από πείσμα, εγωισμό, ή υπό την επήρεια μιας κακής συναισθηματικής στιγμής και μιας αυξημένης ποσότητας αλκοόλ στο αίμα σου. Οι φωτογραφίες σας μόνο καλό δε σου κάνουν. Σε πληγώνει να τις κρατάς, ακόμα κι αν είναι καλά κρυμμένες στα αρχεία του μυαλού σου, ωστόσο θα πρέπει να τις σβήσεις από κάθε συσκευή. Το κουμπί της διαγραφής πατιέται κι απομένουν μόνο λίγα δύσκολα λεπτά. Και μετά από αυτό δε θα υπάρχει τίποτα που να στον θυμίζει, σωστά; Κι εκείνα τα αναμνηστικά, ξεκάθαρα δεν έχουν θέση πια στα πράγματά σου. Το δώρο που σου πήρε στην επέτειό σας, έπεσε κι έσπασε σε μια απροσεξία σου.

Είσαι σε καλό δρόμο. Σχεδόν έχεις τελειώσει. Ζητάς συγνώμη απ’ τους κοινούς σας φίλους, που ίσως προσωρινά να πρέπει να απομακρυνθείς, τουλάχιστον μέχρι να μη σε επηρεάζουν πια οι παρουσίες τους. Θα ήταν ακόμη πιο άβολο να βρεθείτε ξανά στην ίδια παρέα. Σβήνεις κάποιους δικούς του γνωστούς απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δε θέλεις να μαθαίνεις πλέον νέα του. Ξεκαθαρίζεις στους κολλητούς σου πως δε θες να σου αναφέρουν οτιδήποτε αφορά εκείνο το πρόσωπο. Αν κι όποτε το θελήσεις, θα ανοιχθείς εσύ. Γυρίζεις τη σελίδα, αλλάζεις κεφάλαιο. Και να ‘σαι!

Τα ‘χεις φροντίσει όλα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Και τα καταφέρνεις μια χαρά. Μετά από πολύ καιρό δοκίμασες να δεχθείς να σε πλησιάσουν. Να δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να αγαπηθεί. Για δες. Πρώτη φορά αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη έχει το μυαλό, λογική λέγεται. Και μπορείς να αγαπάς πορευόμενος και μαζί της. Έχει κι εκείνη τη δική της δύναμη. Σε αφήνει να βλέπεις πιο καθαρά. Να επιλέξεις πιο σωστά. Να κρίνεις, να σκέφτεσαι πριν πράξεις, να μετριάζεις. Όχι, όμως, και να αφήνεσαι. Θυμώνεις. Ξεσπάς, κατηγορείς τον εαυτό σου. Τι δεν έχεις κάνει σωστά; Τήρησες όλες σου τις υποσχέσεις. Αρνήθηκες να σκέφτεσαι, να νοσταλγείς, να το συζητάς. Έμεινες σταθερός στην απόφασή σου. Ακολούθησες κατά γράμμα όλα όσα σε γυρνούσαν πίσω, έγινες στρατιώτης, πειθάρχησες, σκότωσες όλα τα θύματα, πίστεψες πως νίκησες.

Γελάστηκες. Δεν μπόρεσες λεπτό να ξεφορτωθείς την κατάρα των συγκρίσεων. Κι αυτό το συναίσθημα να ‘ναι τόσο βαθιά ριζωμένο, ανάθεμα κι αν προσπάθησες να σκάψεις έως τα θεμέλιά του και να το αφήσεις πίσω σου. Κι εκείνα τα όνειρα που έρχονται τα βράδια, πόσες ονειροπαγίδες έστησες γύρω απ’ το κρεβάτι σου για να ξεφύγεις από δαύτα. Μήπως και καταφέρεις να κρατήσεις σε απόσταση κι εκείνη την παρουσία που άθελά σου σε αιφνιδιάζει. Όλα μένουν μέσα σου να σε στοιχειώνουν, όλα τα όμορφα να σε τρομάζουν -ποιος να στο ‘λεγε. Όλα αυτά να σε συγκρατούν απ’ το να δώσεις, να μην τολμάς να ανοιχθείς, να ζήσεις όπως θες, να ‘σαι ο εαυτός σου.

Μην τα βάζεις με ‘σένα. Δε φταις εσύ που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Μη νιώθεις τύψεις για όλους όσοι πλέον πιστεύουν σε ‘σένα και για εκείνον που σ’ αγαπάει. Τον αγαπάς κι εσύ, όμως αλλιώτικα. Δεν τον πρόδωσες. Δεν αθέτησες τον λόγο σου, έμεινες πιστός στην επιλογή σου. Την υποστηρίζεις παραμένοντας πιστός σε όλα σου τα ιδανικά. Απλώς πρέπει να καταλάβεις πως είναι ανθρώπινο να θυμάσαι. Είναι φυσιολογικό να πονάς ακόμα και μετά από καιρό. Ύστερα από τόσες προσπάθειες. Δεν εξαρτάται από ‘σένα. Ίσως χρειάζεται κι άλλος χρόνος. Ίσως κι όχι. Θα μένει πάντα μέσα σου, απλώς με τον καιρό ίσως ξεθωριάζει, μέχρι να μη μείνει πια τίποτα.