Να με προσέχεις

Πόση ευτυχία μπορεί να σου χαρίσει μια μικρή στιγμή; Πόσο ικανή είναι να γεννήσει ένα μεγάλο συναίσθημα! Κι εκείνο να φέρει, με τη σειρά του, κι άλλο. Και πολλά περισσότερα. Κι όλα αυτά να στήνουν μέσα μου ένα πανηγύρι χαράς. Με εμένα κι εσένα να πλαγιάζουμε στο τέλος της νύχτας κάτω απ’ το ίδιο σεντόνι, ανταλλάσσοντας τα όνειρά μας μέχρι το πρωί, που ανοίγω τα μάτια μου κι αντικρίζω τη μορφή σου.

Με κοιτάζεις σαν να θέλεις τόσα πολλά να μου πεις, όμως δε χρειάζεται να μιλήσεις καν. Μου τα λέει όλα το βλέμμα σου. Εκείνο το γεμάτο κατανόηση χαμόγελό σου. Ξεστομίζει χιλιάδες υποσχέσεις, ταπεινά κι αληθινά «σ’ αγαπώ». Ειλικρινά «σε θέλω στη ζωή μου» και δεκάδες «σε χρειάζομαι».

Κι εγώ σε χρειάζομαι. Σε έχω ανάγκη για όλα εκείνα που διάλεξα να σε αγαπώ, να σε θαυμάζω, να μπορώ να σε φωνάζω «ταίρι μου» και για να με προσέχεις. Να με προσέχεις εκείνες τις στιγμές που δεν μπορώ να προσέξω εγώ τον εαυτό μου. Πρόσεχέ με και σου δίνω τον λόγο μου πως θα γίνω εγώ το κουράγιο σου κι εσύ η δύναμή μου. Θέλω μαζί σου να ξεπερνάω τους φόβους μου κι εσύ κρατώντας με να μου υπενθυμίζεις πως τα κατάφερα. Σε θέλω κοντά μου για να φτιάχνουμε μαζί τις πρωινές μας λιακάδες. Να σχεδιάζουμε μέρες ηλιόλουστες, με ακτίνες ικανές να λιώσουν τα χιόνια κάθε μικρής ή μεγάλης παγωνιάς.

Μπορεί τις φορές που σε ‘χω ανάγκη να ‘ναι εκείνες που ξεχνάω πώς είναι να πετάω μόνη μου. Και μοιάζει η παρουσία σου απαραίτητη για να αγκαλιάσει κάθε μου αδυναμία. Κοίτα με, κι εγώ λυγίζω. Ακόμα κι ο πιο δυνατός άνθρωπος έχει ανάγκη να νιώσει, για λίγο, αδύναμος μα ασφαλής μέσα σε δύο χέρια. Ικανά να γίνουν γροθιές και να πολεμήσουν όλους τους εχθρούς, εσωτερικούς ή μη. Για να διαλύσουν κάθε αναποδιά, ψέμα, αμφιβολία και πικρία. Γι’ αυτό θέλω να μου θυμίζεις πώς είναι να αγαπάς. Να μαλώνεις και να μετανιώνεις την ίδια στιγμή. Γεμίζοντας το δωμάτιο με γέλια και χάδια. Εκείνα τα τρυφερά μα κι αφυπνιστικά.

Γι’ αυτό δίνε μου προσοχή, έχω πολλά περάσει. Μπορεί να μην τα βλέπεις γιατί δε σε αφήνω, να μην τα ξέρεις γιατί δε στα λέω, μα ίσως τα φαντάζεσαι και καμιά φορά τα αισθάνεσαι. Έχω κι εγώ παρελθόν και τραύματα για παράσημα. Ότι τα διατηρώ καλά κρυμμένα δε σημαίνει πως τα ξέχασα ή τα εξαφάνισα. Σκύψε, πάρε τα στα χέρια σου, κάνε τα ένα μικρό σύννεφο και φύσα τα, να τα πάρει ο αέρας, μέχρι να χαθούν. Μετά έλα να δημιουργήσουμε το δικό μας παραμύθι, όχι όμως με πρίγκιπες κι άσπρα άλογα. Θέλω το παραμύθι αυτό να ‘χει δυο ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά για την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την κατανόηση.

Θέλω να με αντέχεις. Να ανέχεσαι τα ξεσπάσματά μου, να συγχωρείς τα λάθη μου, να κατανοείς τις επιπολαιότητές μου και τους παραλογισμούς μου, γιατί σίγουρα δεν είμαι τέλεια και ποτέ δε θα προσπαθήσω να σε πείσω γι’ αυτό. Μπορώ, όμως, με τη σωστή καθοδήγηση να βάλω μία τελεία σε όλα αυτά και να ζητήσω απ’ τον κόσμο σου συγγνώμη, αν παραφέρθηκα. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές που η ανθρώπινη πλευρά μας δε δείχνει τόσο λαμπερή. Με υπομονή κι επιμονή, θέλω να μην ξεχνάς να διακρίνεις την ομορφιά πιο μέσα. Αυτή για την οποία με αγάπησες. Και που με αγαπάς ακόμα. Για όλα αυτά να με προσέχεις, ακόμα και τις στιγμές που δείχνω να μη μου αξίζει.

Να με προσέχεις. Γιατί το να στο ζητάω σημαίνει πως αφήνομαι, πως σ’ εμπιστεύομαι, πως σ’ αγαπώ. Είναι ίσως η πιο τρυφερή έκφραση που μπορεί να ειπωθεί ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Η πιο τρυφερή έκφραση παράδοσης, που μπορεί να εκδηλωθεί ανάμεσα σε δυο ερωτευμένους. «Σε προσέχω» σημαίνει σε κρατώ δίπλα μου, σε χρειάζομαι, σε νοιάζομαι. Λέξεις που κρύβουν τρομερή δύναμη. Κι αυτή η δύναμη είναι το θεμέλιο της σχέσης. Της δικής μας σχέσης.