Οι εντάσεις ενώνουν

Μη φοβάσαι να πεις αυτό που αισθάνεσαι. Ακόμα κι αν προκαλέσεις εντάσεις και διαφωνίες. Ο λόγος που σε ενόχλησε το παραμικρό πρέπει να ειπωθεί. Επιβάλλεται να πέσει στο τραπέζι. Μία σχέση δε χαρακτηρίζεται μονάχα απ’ τις γλυκές τις φάσεις. Η διαφορετικότητα των χαρακτήρων κι οι τάσεις κυριαρχίας μας, απλά και μόνο για να περνάει το δικό μας, μας φέρνουν αντιμέτωπους όχι μόνο με μία, αλλά πολλές επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις. Καβγαδάκια και κόντρες έρχονται να πάρουν θέση και δεν έχεις παρά να μπεις στο χορό και να χορέψεις, αν θέλεις να μάθεις πραγματικά με ποιον έχεις να κάνεις.

Μέσα απ’ τις διενέξεις αυτές μαθαίνεις πραγματικά τον άνθρωπό σου. Κανείς δεν είναι ειδήμων στο να διαβάζει συμπεριφορές. Ούτε διαθέτουμε όλοι το χάρισμα της διόρασης. Όταν έχεις τον άλλο απέναντί σου και συζητάτε ανοιχτά, ακόμη κι αν οι τόνοι ανέβουν, προσπάθησε να δεχθείς πως μπορεί να ξεπεραστούν τα όριά σας. Να ειπωθούν πράγματα που πληγώνουν. Λέξεις σκληρές που ποτέ δεν περίμενες να ακούσεις. Εξάλλου, τα περισσότερα από όσα λέγονται δεν εννοούνται πραγματικά. Είναι απλά το λάδι στη φωτιά.

Ο καθένας θα ξεσπάσει με τον δικό του τρόπο. Φωνάζοντας, ουρλιάζοντας, πετώντας αντικείμενα. Σε κάθε περίπτωση, τη σιωπή να φοβάσαι, όχι το θόρυβο. Την απάθεια, την αδιαφορία κι όχι την αντίδραση. Μια μικρή  ένταση μπορεί να φέρει ένα ζευγάρι πιο κοντά. Να τους δέσει λύνοντας οποιοδήποτε ζήτημα μεταξύ τους.

Ένας τσακωμός που δεν ξεπερνάει τα όρια, χωρίς υπερβολές που μπορούν να πληγώσουν ανεπανόρθωτα, μπορεί να κάνει καλό τελικά, να γεφυρώσει χάσματα και να θέσει πιο γερά θεμέλια. Η επανασύνδεση το πιθανότερο είναι πως θα βρει το ζευγάρι πιο αγαπημένο.

Είναι η διαφορά συναισθημάτων που προκαλεί το φόβο. Τον κίνδυνο της απώλειας. Εκείνη τη στιγμή που σε ελέγχει ο θυμός, νιώθεις θλίψη για έναν άνθρωπο που γενικά σου προκαλεί χαρά. Μισείς στιγμιαία κάποιον που λατρεύεις και –νομίζεις πως– απεχθάνεσαι αυτόν που στην πραγματικότητα σε ελκύει.

Η μαγική μεταστροφή του «μη μ’ ακουμπάς» στο «πεθαίνω για ένα σου άγγιγμα» όταν η καταιγίδα θα έχει πια καταλαγιάσει. Είναι που πάνω στα νεύρα μας βγάζουμε έναν άλλο εαυτό –ίσως τον πραγματικό– κι ανακαλύπτουμε πτυχές δικές μας και του συντρόφου μας που δε γνωρίζαμε.

Δοκιμάζονται τα όριά μας κι απογυμνωνόμαστε ψυχικά, στην ουσία ξεδιπλωνόμαστε. Διαφέρει ξέσπασμα από ξέσπασμα. Σε κάθε περίπτωση βρίσκεται ξαφνικά απέναντι  σε  έναν άγνωστο που ολοένα και πιο οικείο αισθάνεσαι. Κι όσο αυτή η οικειότητα μεγαλώνει, αρχίζεις και προβλέπεις κάθε του αντίδραση όσο -αυτό είναι εφικτό.

Καμία φορά, βέβαια, τραβάμε το σκοινί, απλά νομίζοντας πως η πυγμή που δείχνουμε συνετίζει τον άλλο. Όλα είναι ζήτημα συμμόρφωσης, σκεφτόμαστε από μέσα μας. Και ριχνόμαστε με μανία να κατασπαράξουμε το άδικο του άλλου προς υπεράσπιση του δικού μας δίκιου. Αποζητώντας να αλλάξουμε τη γνώμη του, ακόμα και το χαρακτήρα του. Και να σηκώσουμε ψηλά το τρόπαιο της νίκης -ή μάλλον του εγωισμού μας.

Έτσι είναι όταν μοιράζεσαι τις πιο ακραίες στιγμές σου πετώντας από μέσα σου φόβους, αμφιβολίες, όλες σου τις άμυνες. Εκθέτεις τον εαυτό σου, αποκαλύπτεις τα πιο ευαίσθητα σημεία σου. Στέκεσαι γυμνός μπροστά σε αλήθειες, αναθεωρείς μαζί με το σύντροφό σου ακόμα και κάποια ορκισμένα στάνταρ στο μυαλό σου. Όλο σου το είναι ξετυλίγεται. Ο κάθε εαυτός σου. Ο καλός κι ο καλύτερος. Ο κακός κι ο ισχυρότερος, αλλά κι ασχημότερος.

Και μαζί με τη δική σου αυτοκριτική ζυγίζεις τα κατά εκείνου, αλλά και της σχέσης σας. Εκείνα που εκδηλώνονται απ’ τις εκρήξεις σας. Και λαμβάνεις υπόψιν σου κατά πού γέρνει η ζυγαριά. Αποφασίζεις αν θέλεις να ζήσεις μαζί τους. Αν είσαι διατεθειμένος να αντιμετωπίζεις κάθε φορά ζητήματα που ίσως δε λύνονται εύκολα. Ακόμα κι αν σε κουράζουν, ακόμα κι αν νιώθεις πως πνίγεσαι ώρες-ώρες, γι’ αυτό υπάρχουν οι διενέξεις σας.

Εκείνο το παράξενο αντιφατικό συναίσθημα που σε κάνει να αγαπάς και να μισείς ταυτόχρονα τον ίδιο άνθρωπο. Περιμένοντας την ώρα που θα σου απλώσει το χέρι να πας κοντά του και θα σε κοιτάξει με εκείνο το βλέμμα όλο στοργή. Σήμα κατατεθέν της λήξης των παροδικών σας εντάσεων -κι όχι των προβλημάτων σας. Εκείνη την ώρα που όλα ανατρέπονται.

Και που δε νιώθεις πλέον μόνος έστω κι αν βρισκόσασταν στον ίδιο χώρο. Η μικρή σας διένεξη συντελεί στο να μαθαίνεις πώς να αντιμετωπίζεις ό,τι τον ενοχλεί, να προλαβαίνεις ό,τι τον πονάει, πρώτου να φτάσεις στο σημείο να πρέπει να απαλύνεις πληγές και θιγμένους εγωισμούς.

Άλλωστε, όλοι χρειάζονται ένα «διάλειμμα μικρού μήκους». Μια δόση αναταραχής μέσα στην αρμονία. Ένας προσωρινός αποχωρισμός κάνει την αγκαλιά πιο σφιχτή μετά.