Οι μέρες δεν κυλούν αν δε μοιράζεσαι

Όλα ξεκίνησαν από τότε που ο Θεός έπλασε δύο κι όχι έναν. Όταν κατάλαβε πως ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να βιώσει την ολοκλήρωση. Κι η ζωή δεν κυλάει αν δε μοιράζεσαι. Ακόμα και την πιο μικρή ανάμνηση. Φέρνοντας χώμα και νερό έφτιαξε το ζευγάρι. Δύο ανθρώπους που εξερευνώντας ο ένας τον άλλο θα διαπιστώσουν πως πέρα απ’ τη διαφορετικότητά τους με σύμμαχό τους την αγάπη γίνονται πάλι ένας, πιο δυνατός σύνδεσμος αυτή τη φορά.

Αναμφισβήτητα, έχει άλλη ουσία αν κλείνεσαι αποκλειστικά σε ένα σώμα. Να δένεσαι μοναδικά μαζί του κι ας υπάρχουν στον κόσμο δισεκατομμύρια άνθρωποι. Η οπτική να κοιτάς και μέσα από δύο άλλα μάτια, με ένα διαφορετικό βλέμμα, δικό σου μεν κι αυτό, αλλά κοινό.

Ο σύντροφός σου είναι ένα δώρο. Σε μια ευτυχισμένη μονογαμική σχέση γεννιούνται συναισθήματα έντονα, ουσιαστικά όμορφα. Το άλλο σου μισό έρχεται να κολλήσει τα εύθραυστα κομμάτια του εαυτού σου όταν σπάνε και σκορπίζουν. Καθώς γεμίζει η καθημερινότητα σου από εκείνον συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να πορευθείς μακριά του. Αναρωτιέσαι πώς ήσουν μέχρι τώρα χωρίς εκείνον. Το καθετί γύρω σου φαντάζει εντελώς διαφορετικό όταν αποκούμπι σου είναι δύο ζεστά χέρια κι ένας ώμος να στηριχθείς.

Κι αυτόματα κινητήριός σου δύναμη είναι εκείνος. Εκεί που σταματούν οι δικές σου αντοχές, οι δικές του σε κάνουν να συνεχίζεις. Ο τρόπος με τον οποίο σ’ αγαπάει και σε χρειάζεται. Η στήριξή του τις δύσκολες στιγμές κι ο τρόπος που γλυκαίνει κάθε βάσανό σου. Η μαγική του ικανότητα να διπλασιάζει τις χαρές σου. Μαζί του είσαι ικανός να διαλύσεις οποία δυσκολία εμφανιστεί μπροστά σου.

Ο σύντροφος έχει την έννοια όλων των ρόλων που έχεις ανάγκη να δεις και να νιώσεις. Είναι το φιλαράκι σου που θα γελάσει μαζί σου με το πιο ανόητο αστείο. Ο κηδεμόνας σου τις στιγμές που οι συμβουλές κι η καθοδήγησή του θα φωτίσουν τα διλήμματά σου. Ο έρωτάς σου κι ο εραστής σου όταν θα θες να αισθανθείς ποθητός. Ο συνοδοιπόρος σου σε όλα.

Όταν ένας άνθρωπος καλύπτει όλες σου τις προσδοκίες δεν έχεις την ανάγκη να μοιράσεις τον εαυτό σου σε άλλα σώματα. Ό,τι νιώθεις βιώνεται εξ αρχής μοναδικά από εκείνον. Αυτός που ξέρεις πως θα σε περιμένει στο σπίτι να σε φροντίσει και να σου εκμυστηρευτεί τις πιο κρυφές του ανασφάλειες. Εκείνος που θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά και θα σου πει «δεν πειράζει», αλλά και που μπορεί ταυτόχρονα να γίνει ο πιο αυστηρός κριτής σου όταν χρειάζεσαι κάποιον να σε αφυπνίσει.

Είναι εκείνα τα βράδια που θέλεις το κορμί του να πλησιάζει το δικό σου ακουμπώντας το κεφάλι σου στο στέρνο του. Το πρόσωπό του να ‘ναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις τα πρωινά, ενώ σου λέει «καλημέρα» και μόνο μαζί του μπορεί, στ’ αλήθεια, να ‘ναι καλή. Κι ακόμα κι όταν αποχωρίζεστε υπάρχετε ο ένας στη σκέψη του άλλου. Είναι μαζί σου κάθε λεπτό που περνάει. Ανυπομονώντας να βρεθείτε πάλι σχεδιάζοντας το επόμενό σας βήμα.

Στις πιο βαθιές σου επιθυμίες, μαζί του βλέπεις το μέλλον σου, αλλά και στο μέλλον σου εκείνον. Και το αισθάνεσαι αυτό επειδή είναι αμοιβαίο. Γιατί τα μονόπλευρα συναισθήματα εγκλωβίζονται στην καρδιά στη δυσκολία τους να βρουν αντίκρισμα. Κι αργοπεθαίνουν σβήνοντας τις ελπίδες που τα γέννησαν. Αφήνουν μόνο μερικές γουλιές από έρωτα στα χείλη ως ανάμνηση.

Είναι στιγμές που μια αβέβαιη ένδειξη συντροφικότητας δεν είναι αρκετή. Μπορεί οι συγκυρίες να σε ανάγκασαν να συμβιβαστείς με το προσωρινό κι ίσως αυτό να κατέληξε να είναι επιλογή σου στην προσπάθεια να βρεις το ιδανικό. Όμως ο χρόνος, στην πορεία, σου αποδεικνύει πως είναι άτοπο να κρατάς κάτι απλά και μόνο από ανάγκη κι όχι από πραγματική επιθυμία.

Κάποτε αντιλαμβάνεσαι ότι αφιερώθηκες με τόσο ζήλο σε κάτι που ποτέ δε σου ανήκε ολοκληρωτικά. Κουράστηκες να γεμίζεις και να αδειάζεις δανεικές αγκαλιές. Να αρκείσαι σε νύχτες που το πρωί εξαφανίζουν κάθε δόση συναισθήματος. Κάποια στιγμή αναζητάς την αφοσίωση. Τη συντροφικότητα που δεν αντικαθίσταται με οποιαδήποτε ανάγκη.

Είναι γεγονός πως κανένας δε μπορεί να αρνηθεί τη φύση του. Η πολυγαμία ταιριάζει σε κάποιους. Τους προσφέρει εμπειρίες κι ενίοτε τους γεμίζει. Άλλους για λίγο, μερικούς για πολύ κι ελάχιστους για πάντα. Κοιτώντας στο μεσοδιάστημα απ’ την κλειδαρότρυπα μιας μονογαμικής σχέσης που δεν έγιναν μέρος της. Την πλησίασαν, αλλά απομακρύνθηκαν εσκεμμένα, ίσως από φόβο, αλλά κι από επιλογή.

Το παν είναι ο καθένας να αισθάνεται ευτυχισμένος με την επιλογή του. Αρκεί κάθε λεπτό να μη μετανιώνει για ό,τι μέχρι τώρα έχει διαλέξει. Εφόσον είναι στο χέρι του να πάρει τις μπογιές στο ένα χέρι και το χαρτί στο άλλο και να χρωματίσει όπως θέλει τα όνειρά του. Μόνος ή με παρέα.