Οικογενειακά κειμήλια∙ υπάρχει κάτι πιο τρυφερά νοσταλγικό;

Όλοι μας έχουμε ένα δέσιμο μοναδικό με την οικογένειά μας. Εκείνοι οι άνθρωποι που φέρουμε στο αίμα μας τα γονίδιά τους μας μεγάλωσαν με όλη τους την αγάπη, ίσως περισσότερη απ’ όση μπορέσαμε ποτέ να αντιληφθούμε. Θυσίασαν πολλές απ’ τις προσωπικές ανάγκες κι επιθυμίες τους για να δώσουν σε εμάς όσα χρειαζόμασταν. Μόχθησαν, πανηγύρισαν στην πρώτη μας επιτυχία, έκλαψαν στην πρώτη μας πικρία, αγωνίστηκαν για να ‘μαστε εμείς καλά. Και τα κατάφεραν. Στο πλευρό τους ο παππούς κι η γιαγιά. Οι δυο φορές γονείς μας. Αναρωτιέμαι πώς καταφέρνουν να βρίσκονται και στο δικό μας πλευρό ταυτόχρονα. Πανταχού παρόντες, οι δικοί μας θαυματουργοί.

Ακούραστοι, γαλήνιοι, τρυφεροί μα πάντα έτοιμοι να μας υπερασπιστούν, οι ήρωές μας. Ό,τι είναι δικό τους μας ανήκει. Η ιστορία τους, τα βιώματά τους, όσα έχουν στην κατοχή τους μας τα χαρίζουν απλόχερα, αρκεί να ‘μαστε ευτυχισμένοι. Κι εμείς, με τη σειρά μας, απολαμβάνουμε να τους δικαιώνουμε χαρίζοντάς τους χαμόγελα. Από μικρά παιδιά έχουμε στις αναμνήσεις μας τα παραμύθια των παππούδων μας που μας τα αφηγούνταν μπροστά στο τζάκι, καθαρίζοντάς μας κάστανα ή φρούτα απ’ το δικό τους, συνήθως, μποστάνι. Τα διηγήματά τους περιελάμβαναν αλήθειες, στιγμές απ’ το παρελθόν που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το παρόν τους. Αντικείμενα μεγάλης συναισθηματικής αξίας ήταν επίσης πρωταγωνιστές των ιστοριών τους, φυλαγμένα σε σεντούκια.

Κι έρχεται η μέρα που το πολύτιμο κειμήλιο της γιαγιάς σου, εκείνο το αγαπημένο της, που δεν το αποχωριζόταν ποτέ, το μοιράζεται με τον πιο σημαντικό για ‘κείνη άνθρωπο, εσένα. Δάκρυα χαράς και σιωπηλές σφιχτές αγκαλιές, καθώς όλο περηφάνια δέχεσαι το πολύτιμο αυτό δώρο κι υπόσχεσαι να το προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού. Η συγκίνησή σας δεν κρύβεται. Στα μάτια της λαμπυρίζει η αγάπη. Χρόνια τώρα περίμενε τη στιγμή που θα σου έδινε το κειμήλιο αυτό, που βρήκε απ’ τη μητέρα της κι η μητέρα της απ’ τη γιαγιά της. Κι εσύ, όταν έρθει η στιγμή, θα το δώσεις στα δικά σου παιδιά.

Δεν είναι η χρηματική αξία που κρύβει ένα τέτοιου είδους αντικείμενο αλλά η συναισθηματική κληρονομιά του. Η ιστορία των προγόνων σου, η ζωή τους εκείνη τη διαφορετική εποχή, τα μέρη που έζησαν, καθώς κι όλες οι μυρωδιές απ’ τον κάθε τόπο. Ίσως θυμίζει τον γάμο, τον αρραβώνα τους, το πώς ένιωσαν όσοι το φόρεσαν και στόλισαν το σώμα τους και τη ζωή τους με αυτό, γέρασαν μαζί του και τώρα πια πέρασε στα δικά σου χέρια για να συνεχίσεις την παράδοση. Πόση ευγνωμοσύνη αισθάνεσαι που η γιαγιά σου σού εμπιστεύτηκε τον πολύτιμο θησαυρό της, εκείνον που γνώρισε τόσες γενιές για να φτάσει σήμερα να σου ανήκει.

Κοιτάζοντάς το πάντα ξυπνούν οι θαμμένες θύμησες. Κι όσο περνάει ο καιρός, ξεφεύγει ο νους και περιπλανιέται ανάμεσα σε ‘κείνα που ξέρει κι εκείνα που φαντάζεται, σε όλα εκείνα που έζησε, τις ιστορίες που άκουσε, που έμαθε και σημάδεψαν την πορεία του. Όσα χρόνια και να φύγουν από τότε που θα αποχωριστείς τον παππού η τη γιαγιά σου, η παρουσία τους θα ‘ναι παντού χαζεύοντας το αντικείμενο αυτό. Θα ξεχειλίζει από μέσα του η ζεστασιά κι η προστασία τους, εκείνο το ενδιαφέρον τους που δε σταματά να σε γλυκαίνει κάθε φορά που τους φέρνεις στο μυαλό. Και θα εξακολουθούν κάπως νοερά να ‘ναι δίπλα σου με αυτόν τον τρόπο. Έχεις κάτι να τους θυμάσαι, κάτι που σε συνδέει με τους προγόνους και τις ρίζες σου.

Είναι το σύμβολο της οικογένειάς σου, της αγάπης σας και του παρελθόντος σας, κι είναι πλέον στα χέρια σου.