Όσο περνάει ο καιρός τόσο δενόμαστε

«Είμαι δύσκολος άνθρωπος» σε θυμάμαι να λες. Απόλυτα και σίγουρα. Αιφνιδιάζοντας καθετί μέσα μου που ήλπιζε πως θα κατάφερνε ανώδυνα να ξαναμπεί σε ένα νέο σώμα. Παρέμεινα, λοιπόν, εδώ, για να διαπιστώσω αν τα παραλές, ποιος είσαι κι αν τελικά οι δικές σου ιδιοτροπίες ξεπερνούσαν τα όριά μου.

Έμεινα να ακούσω και να δω τη συνέχεια, όμως εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω τι με φόβισε περισσότερο. Η δήλωση η δική σου –που στο κάτω-κάτω με προετοίμασε για το ότι μπορεί να χρειαζόταν να προσπαθούσα περισσότερο για να σε ανακαλύψω– ή η πρόδηλη σιωπή μου, που απ’ τη δική μου πλευρά ήταν ανίκανη να σε προϊδεάσει για ‘μένα;

Για ‘μένα… Και για κάθε άνθρωπο με έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο απαιτήσεις. Αυστηρά όρια και σταθμά που αρνιόμαστε να ξεπεράσουμε. Ενδοιασμοί που κρύβουν ένα σωρό ανασφάλειες, καλά κρυμμένες πίσω απ’ τα καταφατικά νεύματα και τα συγκαταβατικά χαμόγελα της αρχής. Γεμάτα, όμως, προσπάθεια. Γεμάτα λαχτάρα να νιώσουν ξανά, προσπερνώντας γεγονότα που δε θέλουν να θυμούνται πια, γιατί πονούν.

Και κάπως έτσι, εκείνος ο άνθρωπος που εκδηλώνει ενδιαφέρον προς εμάς, εφόσον κρίνουμε πως πληροί όσα αποζητάμε, μπαίνει σε μια διαδικασία να μας πλησιάσει κι έρχεται αντιμέτωπος με εμάς και με όσα κουβαλάμε. Όσα ύπουλα μας στοιχειώνουν ακόμα. Και φέρνει κι αυτός τα δικά του.

Και σιγά-σιγά από ξένος γίνεται άνθρωπος δικός μας. Γιατί ο καιρός μας φέρνει πιο κοντά. Ο χρόνος μας ενώνει. Τα βράδια μας γεμίζουν αγκαλιές και καληνύχτες ανυπόμονες για την επόμενη συνάντηση. Έρχεται το πρώτο δειλό «μου λείπεις» κι εκείνο το παρακλητικό «μείνε λίγο ακόμα». Κι ύστερα, οι πρώτοι καβγάδες. Εγωισμοί και πείσματα. Και ξανά πάλι απ’ την αρχή.

Ο ενθουσιασμός αποχωρεί. Καλωσορίζει τον έρωτα. Τον τυφλό μα γεμάτο ελπίδες, αφελή, έρωτα. Τα πρώτα μέρη που επισκεπτόμαστε μαζί, τα δάχτυλά σου που σκουπίζουν τα πρώτα δάκρυα που σου επιτρέπω να δεις. Η παρουσία σου στις δύσκολες στιγμές μου κι η στάση σου απέναντι στα γεγονότα που κρίνεται κι εγκρίνεται καθημερινά.

Έρχεται η στιγμή που δε μας αρκεί ο λιγοστός χρόνος που περνάμε μαζί. Τότε που πάμε τη σχέση μας ένα βήμα παραπέρα. Μοιραζόμαστε πιο σημαντικές καταστάσεις, ευθύνες και την ίδια στέγη. Μοιραζόμαστε ξεσπάσματα και λόγια και φοβίες. Είναι φορές που χάνουμε ο ένας τον άλλο και τον βρίσκουμε πάλι. Φτάνοντας σε σημείο να γνωρίσουμε ξανά τον άνθρωπό μας απ’ την αρχή. Γιατί αλλάζουν τα δεδομένα. Κι οι δύο προσαρμόζονται σε μια νέα κατάσταση που δεν είναι διόλου εύκολη. Ο έρωτας υποδέχεται την υπομονή. Η υποχώρηση έρχεται να μείνει πολλές φορές μαζί μας και γίνεται η καλύτερή μας φίλη αλλά και σύμμαχός μας.

Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ακόμα κι αν υπάρξουν στιγμές που αισθανόμαστε πως αυτός ο ξένος της αρχής ξαναγυρνά, άνοιξε τα χέρια σου κι αποδέξου τον ξανά. Γνώρισε όλες τις πτυχές του εαυτού του. Γιατί δεν πρέπει να ‘μαστε ποτέ σίγουροι πως γνωρίζουμε κάποιον ολοκληρωτικά. Θα ήταν λάθος αν πιστεύαμε πως όσο πορευόμαστε μαζί του δε χρειάζεται να τον ανακαλύψουμε ξανά και ξανά. Κι εκεί είναι η στιγμή που πραγματικά μπορείς να κρίνεις αν τις παραξενιές του άλλου μπορείς, τελικά, να τις ανεχτείς κι ιδανικά να τις αγαπήσεις. Αν είχε δίκιο όταν σου τόνιζε πόσο ιδιότροπος άνθρωπος είναι. Κι αν κι εκείνος είναι σε θέση να ανεχθεί τα δικά σου «θέλω». Για να περάσει η σχέση σας επιτέλους στο επόμενο στάδιο.

Στο στάδιο της αγάπης. Όταν θα νιώσεις την ανάγκη να συνδέσεις πραγματικά τη ζωή σου μαζί του. Και θα τον φαντάζεσαι παρόντα στα άμεσα σχέδιά σου. Πρωταγωνιστή στα όνειρά σου και σύντροφο ζωής. Όταν πια δε θα σε νοιάζει να κρυφοκυτάξεις απ’ την κλειδαρότρυπα για να ανακαλύψεις αν σου λέει την αλήθεια, ούτε κι εκείνος θα αισθάνεται την ανάγκη να στην κρύψει, όταν θα ‘σαι σίγουρος πως τα δικά του είναι και δικά σου. Δε θα τον παρεξηγείς με το παραμικρό, ούτε θα θυμώνεις μαζί του για πράγματα που το επόμενο λεπτό θα έχετε ξεχάσει. Γιατί όσο ζούμε τον άλλο, δενόμαστε. Γινόμαστε ένα. Μία κοινή δύναμη. Δύο άνθρωποι ενωμένοι που μπορούν να καταφέρουν τα πάντα.

Είναι η ομορφιά του να μην έχεις ανάγκη να αποδείξεις το ποιος είσαι, ούτε τι θέλεις. Τι σκέφτεσαι και τι εννοείς κάθε λεπτό. Δεν έχεις ανάγκη να δικαιολογείσαι, ούτε να απολογείσαι. Αυτή είναι η μαγεία της συντροφικότητας. Η απόλυτη κατανόηση. Η καθημερινή δουλειά και των δύο να χτίζετε τοίχους εμπιστοσύνης απέναντι σε εξωτερικούς εισβολείς.

Κι ο κόπος σας αυτός ανταμείβεται, καθώς κοιτάζετε πίσω σας και μέσα μας και βλέπετε όσα έχετε καταφέρει. Είναι όλα εκεί, στην εσωτερική σας γαλήνη. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή που μπορεί να σας οδηγήσει πολύ μακριά.