Όταν αγαπάς θέλεις να δηλώνεις την παρουσία σου

Αν θες να είσαι μέρος της ζωής κάποιου θα πρέπει να αποδεικνύεις την αγάπη σου καθημερινά και έμπρακτα. Μεγάλη απαίτηση. Γιατί λοιπόν να μη θεωρούμε την εξαφάνιση κάποιου αγαπημένου προσώπου δικαιολογημένη ποτέ και για κανένα λόγο; Γιατί να μην προσπαθήσουμε να βρούμε λογική στη συμπεριφορά του βάσει των όσων σημαίνει για εμάς συναισθηματικά και όσων δείχνει εκτός εκείνης της στιγμής; Να παλέψει για την παρουσία του ναι. Αλλά συνέχεια; Να είναι εκεί, ναι. Κι όταν χρειαστεί να λείψει;

Δεν μπορείς πάντα να δικαιολογείς ένα άτομο επειδή το αγαπάς πολύ. Επειδή νιώθεις πράγματα για εκείνο. Ούτε κι εκείνο βέβαια είναι υποχρεωμένο να υπακούει στα θέλω σου επειδή έχουν βάση στο συναίσθημα. Όσα χρόνια κι αν γνωρίζεστε, όσα κι αν σας δένουν, δεν αρκούν για να αθωώσουν μια παράλογη συμπεριφορά ή μια εκβιαστική συναισθηματική απαίτηση. Οφείλει να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει όλη την αλήθεια για το τι μπορεί να του συμβαίνει. Και έπειτα έχει κάθε δικαίωμα να πάρει τον χρόνο και τον χώρο του. Να μείνει μακριά ακόμα κι από σένα γιατί αυτό έχει ανάγκη. Να κλειστεί στον εαυτό του ή να αλλάξει παραστάσεις. Κι εσύ οφείλεις να μην προκαλείς ασφυξία με τις ανασφάλειές σου για επιβεβαίωση κάθε ώρα και στιγμή.

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Ούτε τη φιλία ούτε την αγάπη των άλλων. Κι αν χτίσαμε κάποτε δυνατούς δεσμούς, αυτοί θέλουν συχνή αναστήλωση αλλιώς πολύ εύκολα θα εμφανιστούν οι πρώτες ρωγμές. Και με τις φθορές του χρόνου, η σχέση αυτή θα γκρεμιστεί με την πρώτη συγκυρία. Αυτό είναι το λογικό κι ας μας βολεύει να λέμε πως οι δυνατοί δεσμοί δε σπάνε. Ο άνθρωπος έχει τη λαχτάρα να του δείχνεις πως τον αγαπάς. Κι αυτό είναι μια απαίτηση που κρύβει μεγάλο ρίσκο όταν εκδηλώνεται, γιατί είναι εγωιστική. Αν βασιστείς πως το γνωρίζει, τότε πιθανότατα να χρειαστεί να του το θυμίσεις ξανά. Μέχρι που πια ο ένας δεν καλύπτεται ποτέ κι ο άλλος κουράζεται να μπαλώνει τρύπες που ανοίγουν συνεχώς. Γιατί είναι δύσκολο να μην παίρνεις αυτό που θέλεις από μια σχέση, μα δύσκολο είναι και το να νιώθεις ότι όσα κι αν λες ή δίνεις, ποτέ δεν είναι αρκετά γιατί ο άλλος πάντα θα θέλει κι άλλα.

Πληγώνει πολύ η αγάπη τελικά. Κι όσο πιο πολύ κοντά του σε θεωρεί τόσο περισσότερο αποζητά από σένα να είσαι εντάξει απέναντί του. Έτσι γεννιέται και διατηρείται η εκτίμηση που είναι η κινητήριος δύναμη μιας υγιούς σχέσης.  Αρκεί να προσπαθείς κι όπου φτάσει αυτή η προσπάθεια, δε χρειάζονται πολλά.

Αν κάποιος απέχει από τη ζωή σου δε σημαίνει ότι θέλει εκούσια να το κάνει. Κι αν υπάρξει μετά η επιστροφή, συγγνώμη οφείλουν και οι δυο πλευρές. Η ένδειξη μεταμέλειας και μετάνοιας αποδεικνύει ταπεινά την αγάπη και την πρόθεσή σου να διορθώσεις τα πράγματα. Μα το σημαντικότερο, να κρατήσεις τον άνθρωπο εκείνον στο πλευρό σου, είτε γιατί κατάλαβες ότι τον πίεσες, είτε γιατί κατάλαβες ότι έκανες λάθος, είτε γιατί αγαπάμε και καμιά φορά δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και πέφτουμε σε λάθη, γινόμαστε παράλογοι.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν παραμελούμε την αγάπη, μα ούτε και την κλωτσάμε να φτάσει στην ταχύτητα που εμείς αποφασίσαμε πως θέλουμε να τρέχει. Όσο τη φροντίζουμε θα διακατέχει όλο μας το είναι. Θα μας φέρνει τη φιλία στο πλευρό μας, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την πίστη, πράγματα που είναι οι βαθιές αναπνοές της ύπαρξής μας. Όπως και οι άνθρωποι. Γιατί κι εκείνοι εύκολα από σύντροφοι ζωής μπορούν να γίνουν απλοί περαστικοί.