Όταν υπάρχει επιθυμία μα δε στην εκφράζει

Η τύχη θέλησε να συναντήσεις πολλές αγάπες. Ανθρώπους που περάσατε μαζί στιγμές που αξίζει να θυμάσαι κι αυτή η θύμηση σού ξυπνάει μνήμες. Άλλους που θα χαρακτήριζες περισσότερο περαστικούς αλλά κι εκείνους που η παρουσία τους στη ζωή σου έμοιαζε με μάθημα που πήρες. Ο καθένας ξεχωριστά άφησε την προσωπική του πινελιά στον καμβά σου. Στο μυαλό σου πάντα υπάρχει ένας προορισμός που για να φτάσεις πάντα κάποιοι θα στο κάνουν πιο εύκολο κι άλλοι πιο δύσκολο. Υπάρχουν άνθρωποι που η επικοινωνία μαζί τους μοιάζει να κυλάει αβίαστα. Δεν είναι όμως πάντα έτσι.

Στις δύσκολες περιπτώσεις ανήκει μια κατηγορία ανθρώπων που θα χαρακτηρίζαμε συναισθηματικά κλειστούς. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν αισθάνονται πράγματα. Αντιθέτως, ίσως να νιώθουν για εμάς περισσότερα απ’ όσα εμείς γι’ αυτούς. Οι συναισθηματικά εσωστρεφείς δεν εκφράζονται εύκολα. Τα λόγια δεν τους βγαίνουν όσο εύκολα μπορεί να βγαίνουν σε οποιονδήποτε άλλο. Εκπέμπουν ένα μυστήριο, τα μάτια τους λένε «Μάντεψε τι θέλω να πω κι αν το μαντέψεις ίσως να το παραδεχθώ μα δε θα μιλήσω και δε θα το αναλύσω. Γιατί αν μιλήσω ίσως και να μη σου δώσω να καταλάβεις τι ακριβώς έχω στο νου μου».

Οι άνθρωποι «μυστήρια» λοιπόν σε διχάζουν. Όσο επικοινωνιακός κι αν είσαι, όσο και να θέλεις να μιλήσεις και να πεις πολλά δύσκολα σου βγάζουν να ανοιχτείς κι εσύ απέναντί τους καθώς μοιάζουν περισσότερο με ένα κλειστό βιβλίο με δύσβατο νόημα στο εσωτερικό του. Δεν το θέλουν και τις περισσότερες φορές προσπαθούν να σε προσελκύσουν όμως ο τρόπος τους διαφέρει πολύ από τον δικό σου με αποτέλεσμα να φαίνεται πως ανήκετε σε δυο διαφορετικούς κόσμους που προσπαθούν να συναντηθούν σε μια κοινή διαδρομή. Αν ξεκινήσεις έναν διάλογο μαζί τους το πιο πιθανό είναι να καταλήξει σε μονόλογο. Κι αυτό κάνει τη μεταξύ σας επαφή δυσκολότερη.

Ένας άνθρωπος που δε μιλάει πολύ μπορεί να ψάχνει να βρει τις λέξεις, να τις βάλει στη σωστή σειρά, άλλες τις χάνει κι άλλες τις μπερδεύει. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να διστάζει να το κάνει γιατί φοβάται. Είναι πολύ πιθανό να μην έχει μάθει καν το πώς. Ο τρόπος που σκέφτεται παραμένει εγκλωβισμένος σε μια κρυφή κοιλότητα του εγκεφάλου του και δεν εξωτερικεύεται παρά μόνο για τον ίδιο. Έτσι μέσα του μπορεί και να αντιλαμβάνεται πως τον καταλαβαίνουν οι άλλοι αλλά να μην ισχύει τελικά.

Είσαι σε μια διαρκή προσπάθεια να καταλάβεις πώς νιώθει. Αν πονάει, αν λυπάται, κατά πόσο χαίρεται με κάτι ευχάριστο, αν του λείπεις, αν σε θέλει, αν σ’ αγαπάει αληθινά. Παρατηρείς το βλέμμα του, τις εκφράσεις του, τις κινήσεις που κάνει με το σώμα. Τον ρωτάς συνεχώς πράγματα, μήπως και αποκωδικοποιήσεις τα συναισθήματά του. Κι αυτές σου οι απορίες προσπαθείς να δώσουν όσο περισσότερες απαντήσεις γίνεται ώστε να βοηθηθείς και να βγάλεις κάποιο συμπέρασμα. Λαχταράς να τον μάθεις κι αυτή σου η λαχτάρα με τον καιρό αποδυναμώνεται όταν δεν τα καταφέρνεις.

Έχεις το δικαίωμα να μεταφράσεις τη συμπεριφορά του ως αδιαφορία, όμως ίσως καταλήξεις να τον αδικείς γιατί περιμένεις να μιλήσει τη γλώσσα του ενδιαφέροντος με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις εσύ. Οι άνθρωποι αξίζει να το δείχνουν όταν αγαπούν και πολλές φορές όντως το κάνουν. Αν θέλουν να είναι μαζί, όμως και να αντιλαμβάνονται ο ένας τις προθέσεις του άλλου, θα πρέπει να βρουν έναν κοινό τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας. Άλλωστε σκέψου ότι μπορεί κι εσύ να νιώθεις ότι αγαπάς με όλο σου το είναι, μα να το ξέρεις μόνο εσύ. Κρίμα δεν είναι;