Προς ενημέρωσή σου, εγώ προχώρησα!

Δεν πίστεψα ποτέ πως θα ‘σαι ένας απ’ τους ανθρώπους που θα άφηνα πίσω. Ακόμα κι αν υπήρχαν φορές που οι δρόμοι μας απέκλιναν, αυτό δε μας απαγόρευσε να ολοκληρωθούμε ο ένας μέσα απ’ τον άλλο. Ακόμα και στο τελευταίο βλέμμα ξέραμε να δώσουμε στο μεταξύ μας την αξιοπρέπεια που του άρμοζε. Κι έτσι, με σεβασμό, ορίσαμε συναινετικά το τέλος μας.

Κοίταξα πολλές φορές πίσω, απαρνούμενη τους πάντες και τα πάντα, μα μπροστά μονάχα μία! Ικέτευσα τον εαυτό μου να προσπαθήσει και του υποσχέθηκα ότι θα δικαιωθεί. Κλείδωσα μέσα μου όλες τις προκαταλήψεις, κατάργησα μέτρα σύγκρισης, φυλάκισα μνήμες και να ‘μαι! Οπλισμένη με υπομονή κι αισιοδοξία αφέθηκα να δω πού θα με βγάλει. Έκανα βήματα αργά, μα προχωρούσα. Δε σκέφτηκα να μείνω στάσιμη ούτε λεπτό. Μου υπενθύμιζα πως μου αξίζει να νιώσω ευτυχισμένη. Να διεκδικήσω το καλύτερό μου και να προσπαθήσω γι’ αυτό.

Το παραδέχομαι, υπήρξαν φορές που αισθανόμουν πως χάνω τον εαυτό μου κι άλλες –δεν το αρνιέμαι– που λύγισα. Τα συγκεχυμένα συναισθήματά μου με βρήκαν ευάλωτη, με πολέμησαν, μα δε με νίκησαν. Μετά θυμήθηκα όσα η λογική με δίδαξε. Φίλιωσα μαζί της και την ακολούθησα. Την εμπιστεύτηκα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου έγινα κυρίαρχος των ενδοιασμών μου και πάλεψα ώσπου να φτάσω στην προσωπική μου νίκη.

Μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, γιατί εκεί που με οδήγησε, με βρήκε η αγάπη. Προχώρησα, λοιπόν∙ αυτό δεν επιθυμούσες; Με προσέχει σαν παιδί, με πονά, με νοιάζεται. Δε φοβάται να τσαλακωθεί και να ρίξει άμυνες, δε διστάζει να με κάνει αρχηγό στα όνειρά του, στη ζωή του και στις σκέψεις του. Εκείνος αυτό που αγαπά το κάνει δικό του για πάντα.

Κι αν το «για πάντα» είναι σχετικό, αρκούμαι στο ότι μου προσφέρει ένα ασφαλές παρόν και μια υποψία για ένα όμορφο μέλλον που ‘χει μια ζωή για να μου το αποδείξει. Είχες δίκιο, όσο γνωρίζω τον κόσμο συνειδητοποιώ πόσο αλλιώτικος είναι. Και μπορεί αυτό να με δυσκόλεψε πιο πολύ την ώρα που ήρθα αντιμέτωπη μαζί του, μα έχει και τα απρόβλεπτά του, ξέρεις. Το διαφορετικό δεν είναι πάντα τόσο ξένο κι ασυνήθιστο όσο φαίνεται μέχρι να το πλησιάσεις.

Το αλλιώτικο μπορεί να φαντάζει ξένο στα μάτια σου, είναι στο χέρι σου όμως να το κάνεις οικείο -αν το θες πολύ. Και μετά θα ‘ναι πιο δικό σου από ποτέ. Είμαι ένα βήμα παραπέρα από εκεί που με άφησες. Σίγουρα το γνωρίζεις, υπήρχαν πολλοί τρόποι κι άλλοι τόσοι καλοθελητές, άλλωστε, για να σε πληροφορήσουν, αλλά δεν το άκουσες ποτέ ως τώρα από μένα. Ίσως γιατί δεν ήθελα να το πάρεις σαν επίδειξη ή εκδίκηση, ίσως γιατί δεν ήθελα να σε πληγώσω ή να σ’ απογοητεύσω. Μα η αλήθεια κανένα δε μειώνει.

Προχώρησα. Άλλαξα τη ζωή μου. Δυνάμωσα, έκανα πράγματα που ποτέ δεν τολμούσα, πίστεψα όσο ποτέ σε μένα. Ό,τι έχασα μένει μέσα μου σαν δύναμη και μου δίνει κίνητρο να συνεχίζω. Δε θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου χωρισμένο, απλώς ελεύθερο. Χαμογελάω ξανά. Και δεν εννοώ αυτό το μηχανικό ανεπαίσθητο γελάκι που σκάει αντανακλαστικά στα χείλη την ώρα που σε ρωτούν τι κάνεις, αλλά εκείνο το αληθινό χαμόγελο της ευτυχίας, της πληρότητας, που για χάρη του συνωμοτούν όλες οι αισθήσεις.

Είχες δίκιο, η αγάπη δεν αρκεί πάντα για να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί. Γαλουχεί τα παιδιά της με μια δόση εξάρτησης αλλά ξεχνάει να τους δώσει όπλα να πολεμήσουν τον εγωισμό και κάθε άλλο πιθανό εισβολέα. Κι έτσι ευάλωτα όπως είναι, όταν πληγωθούν, τρέχουν να σωθούν και να σώσουν ό,τι μπορούν. Δε φτάνει να θες να αγαπήσεις. Φτάνει και να μπορείς.

Μη σε απασχολούν, όμως, πλέον αυτά. Μείνε ήσυχος, γιατί είμαι κι εγώ ήσυχη πια. Δεν ξυπνάω από εφιάλτες, έχω δύο χέρια να με κρατούν όταν φοβάμαι. Δεν ανησυχώ μήπως μείνω άυπνη απ’ το ίδιο όνειρο, έχω φτιάξει νέα πια. Είναι που μ’ αγαπάει. Σχεδιάζει τη ζωή του μαζί μου και σου χρωστάει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Γιατί, με όλο το σεβασμό, εσύ με χάρισες σε εκείνον. Κι αν υπήρξε έστω και μία στιγμή που ένιωσες μετανιωμένος, λυπάμαι, μα αυτό δεν αλλάζει.