Λίγη πίστη αρκεί για να γίνει το θαύμα. Αρκεί να το θες. Η ανυπομονησία τελειώνει με δυο καλοσχηματισμένες γραμμούλες που σηματοδοτούν την ύπαρξη ζωής. Το επόμενο λεπτό περνάει ίσως πιο αργά απ’ όλα τα λεπτά. Κι έπειτα μια δειλή ματιά που φέρνει ρίγος και συγκίνηση. Και κάπου εκεί βαθιά κρύβεται μια καρδούλα που χτυπά δυο φορές γρηγορότερα από τη δική σου. Κι εσύ να κρέμεσαι από τα χείλη του γιατρού σε κάθε επίσκεψη. Το μυαλό σου γεμίζει με σκέψεις και αγωνία. Σκέψεις για το πλάσμα μέσα σου που μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Δεν το νιώθεις ακόμα, αλλά το κουβαλάς από την πρώτη ημέρα της ύπαρξής του ξέροντας πως μια μέρα θα νιώθεις τα πάντα για εκείνο.
Η προσμονή για τις αλλαγές στο σώμα τελειώνει πολύ γρήγορα. Λίγες μέρες μετά και δε θα αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Το πανηγύρι των ορμονών ξεκινάει κι ενώ παίζουν άσχημα με το νευρικό σου σύστημα φαίνεται να μην πτοούνται τόσο. Καταλήγουν έτσι απλά να σου θολώνουν πάντα το τοπίο με τις ζαλάδες να εμφανίζονται η μία μετά την άλλη ανενόχλητες. Οι ναυτίες πάνε κι έρχονται και κάπου εδώ οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς τα βλέφαρά σου κλείνουν. Τα βράδια σου δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Άσχημες σκέψεις περικυκλώνουν το υποσυνείδητό σου που έντρομο ψάχνει μια γωνιά να κρυφτεί και να κοιμηθεί επιτέλους ανενόχλητο.
Ο μεταβολισμός σου παίρνει την κάτω βόλτα κι εσύ παλεύεις με τις φυτικές ίνες μπας και τον επαναφέρεις στα ίσια. Μα είναι αδύνατον ένα τόσο δα μικρό σποράκι να προκαλεί τόσο πρήξιμο. Σύντομα αναρωτιέσαι πού πήγε εκείνο το δραστήριο και υπερκινητικό πλάσμα που ήσουν κάποτε. Δεν μπορείς πλέον να ανταποκριθείς στην καθημερινότητά σου και αυτό σε απομακρύνει από πολλές δραστηριότητες που ήταν αναπόσπαστο κομμάτι σου. Συχνά πυκνά σε επισκέπτονται δάκρυα χαράς μα και απελπισίας συνοδευόμενα από συλλογισμούς που ούτε γνωρίζεις από πού προήλθαν. Πότε τελειώνει επιτέλους το πρώτο τρίμηνο;
Τη στιγμή που ακούς την καρδούλα του, οι χτύποι αυτοί έγιναν η δύναμή σου. Κι αν οι αντοχές σου ένιωσες να σε εγκατέλειψαν μία, θα έκανες αυτή τη θυσία χίλιες δυο φορές. Ανυπομονείς για το επόμενο ραντεβού, εκεί που θα δεις να ξεπετάγεται ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι στην οθόνη του υπερήχου. Το απερίγραπτο αυτό συναίσθημα να μην πιστεύεις στα μάτια σου γι’ αυτά που βλέπεις. Κι εκείνη η ανακούφιση να ακούς πως όλα είναι καλά. Δυο χεράκια και δυο ποδαράκια να κάνουν σβούρες μέσα σου. Νιώθεις πως εξελίσσεται σε ένα υπέροχο παιδί. Κι αυτή η ευλογία εγκαταστάθηκε πλέον και κανείς δεν μπορεί να σου την πάρει.
Ανυπομονείς στο πρώτο του σκίρτημα. Κοιμάσαι με την ελπίδα να νιώσεις ένα μικροσκοπικό πατουσάκι να αφήνει το αποτύπωμά του επάνω σου. Όσο κι αν δε θέλεις να παραδεχθείς πως ανυπομονείς για το επόμενο βήμα, τα γεγονότα σε προλαβαίνουν. Και ξαφνικά μικρές αιφνιδιαστικές πεταλουδίτσες πετάνε χαμηλά στην κοιλιά σου. Σε αφήνουν έντρομη να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που αισθάνθηκες. Από εκείνη την ημέρα κρατάς την ανάσα σου κάνοντας ησυχία μήπως και χάσεις το επόμενό του πετάρισμα. Η κίνηση αυτή γίνεται η ελπίδα σου. Ο μόνος λόγος να περιμένεις να φανεί για να διαπιστώσεις πως είναι καλά.
Ώρα με την ώρα τα κύτταρα του πολλαπλασιάζονται, αποκτά αίσθηση, αφή, όραση και όσφρηση. Μεγαλώνει, βήμα βήμα αποκτά σάρκα και οστά. Σκιρτάει μέσα σου. Κι αυτή του η μικρή κίνηση προκαλεί συνεχόμενα χαμόγελα. Το φαντάζεσαι στριμωγμένο και αναρωτιέσαι αν αυτό που ένιωσες ήταν χεράκι ή ποδαράκι. Είναι τόσο παράδοξο, να ανησυχείς μήπως άθελά σου μπορεί να το βλάψεις ενώ δεν το έχεις πιάσει καν στα χέρια σου. Η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως έχεις δημιουργήσει μια ζωή. Κάθε μέρα που ξυπνάς είναι διαφορετική. Δεν είσαι πια μόνη σου. Κουβαλάς ένα πλάσμα που τρέφεται από σένα, που του προσφέρεις οξυγόνο. Κι εσύ πριν καν αντιληφθείς τι ακριβώς έχει συμβεί αρχίζεις να προστατεύεις τον εαυτό σου όπως ποτέ ξανά. Από την πρώτη στιγμή τα ένστικτα σου αναζωπυρώνονται.
Όλα δρομολογούνται μόνα τους. Κάθε εβδομάδα είναι καθοριστική και σηματοδοτεί την ύπαρξη μιας νέας περιόδου για το μωρό σου μα και για σένα. Μια εγκυμοσύνη σε αλλάζει. Και δεν αλλάζει μονάχα το κορμί σου μα η ψυχοσύνθεσή και ο τρόπος σκέψης σου. Πιάνεις τον εαυτό σου να βλέπει παραπέρα. Πιο μακριά απ’ ότι έβλεπε πάντα. Ταξιδεύεις συχνότερα στο μέλλον, σε όλα εκείνα που φοβάσαι και έρχεσαι αντιμέτωπη με όλες σου τις ανησυχίες. Αμφισβητείς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό την ίδια στιγμή που αποδέχεσαι πως θα τα καταφέρεις περίφημα. «Θα γίνω άραγε καλός γονιός; Θα κάνω ό, τι περνάει απ’ το χέρι μου;»
Μια τόσο δα κουκκίδα σου ξεκινάει το πιο μεγάλο της ταξίδι με προορισμό την αγκαλιά σου. Ένας καταρράκτης ορμονών και ακραίων συναισθημάτων, ανησυχιών, συγκινήσεων, χαράς μα και λαχτάρας. Είναι στιγμές που κυριολεκτικά πνίγεσαι σε μια θάλασσα δακρύων χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Άλλες φορές σε βρίσκουν τόσο ευάλωτη όσο ποτέ. Δεν είσαι όμως. Γιατί η αλήθεια είναι πως πιο δυνατή από τώρα που φιλοξενείς έναν άνθρωπο δε θα υπάρξεις ποτέ. Κι αυτό το πλάσμα θα χωρέσει από δω και πέρα στις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές.
Συντάκτης: Μαίρη Νταουξή
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
