Στον περιορισμένο χρόνο σου να είμαι η απεριόριστη ανάγκη σου

Πόσο «πολύ» άραγε μπορεί να χωρέσει μέσα στο «λίγο» αν το θες πραγματικά. Όταν το επιθυμείς με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου. Μέσα σε λίγη ώρα, ελάχιστο χρόνο, ακόμα και σε μια στιγμή. Μια στιγμούλα τόση δα να περιέχει τόσο δικό μας «πολύ», ικανό να είναι αρκετό να μας κάνει να νιώσουμε κάτι τόσο μεγάλο. Ιδανικά ζεστό για να χωρέσει μέσα του την αγάπη μας που γεννιέται και γαλουχείται μεταξύ των δυο μας σαν ένα μικρό θαύμα.

Ο χρόνος είναι τόσο σχετικός μαζί σου, αγάπη μου. Είναι φανερό πως πάντα ήταν κι ίσως πάντα θα είναι. Γιατί στο έχει επιβάλλει η ζωή σου. Και το γνώριζα πριν καλά-καλά καταλάβω πως είμαστε μαζί και πως θα γίνουμε αχώριστοι. Πριν καν αντιληφθώ πως μπορεί μέσα σε αυτήν την τόσο πολυάσχολη πραγματικότητα να χωρέσει και να τρυπώσει από μια χαραμάδα ένας τόσο δα άνθρωπος. «Εγώ».

Και πως θα γίνω η απεριόριστη ανάγκη σου. Μια επιθυμία που αντιλαμβάνομαι πως γίνεται επιτακτική μέρα με την ημέρα. Κι ο ζήλος με τον οποίο μου αφιερώνεις σταλαγματιές απ’ τη ζωή σου, μου δίνει δύναμη να ανταποδώσω με ευγνωμοσύνη και λαχτάρα στο μέγιστο όσων δύναμαι να σου προσφέρω. Μια λαχτάρα που θα βλέπεις στα μάτια μου κάθε φορά που αντικρίζουν τα δικά σου.

Δε με φόβισε στιγμή το μέτρο. Γιατί δεν υπολογίζω το χρόνο να περνάει από μπροστά μου. Γιατί είναι που τρέχεις στις σκέψεις μου κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να αφαιρείται κοιτάζοντας το άπειρο. Έναν άνθρωπο που παίρνει τους δείκτες του ρολογιού και τους τσακίζει όταν είναι μαζί μου. Που εκμηδενίζει τις αποστάσεις και γεφυρώνει το εδώ με το εκεί. Που καταρρακώνει τη μονότονη και θλιβερή μοναξιά που θα μπορούσε να τον διακατέχει και στη θέση της ελευθερίας του εδραιώνει το δικό μας μαζί.

Χωρίς να προτρέχω ούτε και να εκφράζω μεγάλα λόγια, υπάρχει κάτι που θέλω να σου υποσχεθώ. Κάτι που δεν απαιτεί ούτε προσπάθεια ούτε κόπο, μα πηγάζει από μέσα μου. «Όσο περνάει από το χέρι μου, θα γεμίζω κάθε δευτερόλεπτο του πολύτιμου και λιγοστού μας χρόνου με ευτυχία». Αυτές τις λίγες στιγμές που ξεκλέβεις θα φροντίσω να γίνουν οι πιο όμορφες αναμνήσεις μας. Θα χρωματίσω το γκρίζο σου με πιτσιλιές χαμόγελου. Θα προσπαθώ να κλέβω μια και καλή κάθε λογής ανησυχία συνοφρυώνει τα ζωγραφισμένα σου ζυγωματικά. Να φυλακίσω όσα βασανίζουν τις σκέψεις σου και να πετάξω το κλειδί σε μια κρύπτη. Έτσι, όσα μέσα στην ημέρα σου σου δυσκόλεψαν το νου, να ξεχαστούν μέσα στις μικρές μας αγαπημένες συνήθειες.

Γιατί χαίρομαι που δε με βαφτίζεις υποχρέωση. Αγαπώ τον τρόπο που με κάνεις να αισθάνομαι όταν μου δείχνεις πόσο ανάγκη έχεις να με ακούς, να με διαβάζεις και να με νοιάζεσαι. Όταν υπερβαίνεις τον εαυτό σου και τις αντοχές σου για να βρεθείς κοντά μου και δε μιζεριάζεις για κάθε κακοτοπιά της ημέρας. Που όσα αποθέματα ενέργειας σου απομένουν, τα χαλαλίζεις σε μένα.

Όσοι κόσμοι κι αν σε παίρνουν μακριά μου, εσύ πάντα θα επιστρέφεις στον δικό μας. Θα ταξιδεύεις πάντα πίσω σε μένα. Στο καταφύγιο σου και τη μοναδική μας ικανότητα να ηρεμούμε ο ένας τον άλλο. Εδώ θα βρίσκεις τη γαλήνη σου ανάμεσα στις φευγαλέες εκρήξεις θυμού που ξεσπάνε μέσα σου και σου παίρνουν το γέλιο. Γιατί θα πηγαίνω να στο φέρνω πίσω.

Δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένη με κάνεις όταν μου χαμογελάς. Όταν μέρα με την ημέρα αυτός ο χώρος που υπήρχε στην καρδιά σου καταλαμβάνεται απ’ το είναι μου. Καθώς βλέπω πως γεμίζεις τις δικές σου εξαρτημένες από ξεκούραση στιγμές με μια βόλτα μας. Όταν μου δείχνεις πως σου αρκεί να περπατήσουμε αγκαλιά κι ας μη σε βαστούν τα πόδια σου. Είναι οι υπερβάσεις σου, αγάπη μου, κι όλη σου η πρόθεση να αψηφάς τα πάντα για να αντικρίσεις για μια στιγμή τα μάτια μου. Και να με δεις να μπαίνω ασφαλής στο σπίτι.

Δε θα πάρω κι εγώ λεπτό τα μάτια μου από πάνω σου. Μέχρι την ώρα που θα χαθείς από μπροστά μου θα καρφώνω με το βλέμμα μου την επιβλητική σου αύρα. Θέλω να αδράξω κάθε σπιθαμή της εικόνας αυτής που στην όψη της ταυτίζονται όλες μου οι αισθήσεις. Θα εκμεταλλευτώ το χρόνο μας στο έπακρο. Ως που να νιώσω πως δεν έχω ανάγκη πια να με φιλάς. Ούτε να μου χαϊδεύεις τρυφερά το χέρι. Μέχρι να αισθανθώ πως μπορώ να περιμένω μέχρι αύριο για να ξανάρθεις σε μένα.

Κι αν δεν τα καταφέρεις αισθάνομαι πως η σκέψη σου με ακολουθεί. Και μου απλώνει το χέρι φροντίζοντας να έχω συντροφιά τις όμορφες εικόνες μας. Οι οποίες έχουν αυτήν τη μαγική ιδιότητα να με ηρεμούν απόλυτα. Και ξέρουμε κι οι δύο πως δε χρειάζονται πολλά. Εγώ, εσύ κι ο κόσμος μας. Έτσι απλά. Κι άσε το χρόνο να κυλάει και να κατρακυλάει με τους δικούς του αλλόκοτους ρυθμούς. Εμείς φτιάχνουμε δικούς μας. Γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας την αγάπη του άλλου. Μια αγάπη που δεν ξέρει να μετράει. Δεν περιορίζεται στο χώρο. Γι’αυτό, αγάπα με.

Έχουμε λίγα δράμια ευτυχίας να σπαταλήσουμε σήμερα. Ή θα κάτσουμε να αναρωτηθούμε πόσο λιγοστά είναι, ή θα αξιοποιήσουμε στο μέγιστο την ευτυχία αυτή..