Τα όνειρα δε θα γίνουν πραγματικότητα από μόνα τους

Λάθος ή σωστό μα είμαι πλέον πεπεισμένη πως όταν κάποια στιγμή βιώσεις το απόλυτο αμοιβαίο συναίσθημα, ταυτόχρονα καταδικάζεις οτιδήποτε άλλο εμφανιστεί μπροστά σου και προσπαθήσει να πάρει τη θέση του. Και αφήνεις να περνάνε από τη ζωή σου παρουσίες και ευκαιρίες που δεν άφησες για μια στιγμή να σε επηρεάσουν. Τις κράτησες σε απόσταση αναπνοής για να μην πλησιάσουν τις ευαίσθητες χορδές σου. Και οχυρώνεσαι με ασπίδες και πανοπλίες από φόβο μήπως σε πάρει ξώφαλτσα κανένα εχθρικό βέλος.

Φυλάς με λατρεία ό,τι πιο πολύτιμο σου χάρισε η αγάπη σαν θησαυρό. Σαν το χρυσό που όσα χρόνια κι αν περάσουν η αξία του μεγαλώνει. Και μένεις, υπομένεις παραμένεις κολλημένος σε ένα όνειρο που δεν κατάφερε να πραγματοποιηθεί. Ποτέ δεν πίστεψες τόσο πολύ σε κάτι, το παραμικρό εκεί έξω φάνταζε τόσο μικρό μπροστά σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο που με τόση αγάπη πλάσατε μαζί. Ήταν σαν ένα δημιούργημα λατρείας. Τίποτα δε γινόταν να το διαπεράσει, κανένας να το πλησιάσει. Μόνο εσύ και εκείνος. Εσείς οι δυο γνωρίζατε πόσο βαθιά νιώσατε. Κανένας άλλος. Κανένας γύρω.

Δε διανοείσαι πώς μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει το πόσο ψηλά τον έχεις στην καρδιά σου. Αρνείσαι να το συζητήσεις με οποιονδήποτε, δε δέχεσαι καμία άλλη οπτική. Όλοι είναι απλοί ακροατές μα εσύ το βίωσες. Γεννήθηκε απ΄ τη σάρκα σου, μεγάλωσε απ΄τον πόθο σου, εξελίχθηκε απ’ την προσπάθεια που καθημερινά κατέβαλλες για να τον προστατεύσεις. Και δε σου αφήνει πια καμία επιλογή απ’ το να μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από εδώ και πέρα. Σε καταδικάζει μια ζωή να βλέπεις τα πάντα σαν υποκατάστατα.

Τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα χάδια, τα λόγια, ο πόθος και οι άνθρωποι. Όλοι απλώς περαστικοί. Κοιτάνε μα δεν αγγίζουν. Τους επιτρέπεις να αποκομίσουν από σένα το ελάχιστο δυνατό για εκείνους όφελος. Και εσύ φροντίζεις να πάρεις κάτι από αυτούς, οτιδήποτε μπορεί να αναπληρώσει κάποιο κενό σου και μετά θα τους αφήσεις να συνεχίσουν το δρόμο τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν απλοί επισκέπτες. Ό,τι εκ νέου φτιάξεις θα είναι ένα πιστό αντίγραφο που έχεις ανάγκη να δημιουργήσεις απλά για να μην αφήσεις να διαβρωθεί το πρωτότυπο. Και θα νιώθεις πως δανείζεις το σώμα σου αλλά η ψυχή σου παραμένει κλειδωμένη. Είναι φυλακισμένη σε εκείνο το ιδανικό που είχες επενδύσει χρόνια ολόκληρα αγάπης και αφοσίωσης.

Παύεις να συγκρίνεις πια. Δεν το έχεις ανάγκη γιατί απλά δε θες να ξεπεράσεις κάτι. Ξέρεις πως κανένας δε θα είναι αυτός. Τίποτα δε θα ξαναγίνει εσείς. Δεν προσπερνάς κάτι το οποίο αποτέλεσε για σένα σταθμό και καθόρισε την ίδια σου την ύπαρξη. Γιατί ό,τι είσαι και ό,τι δημιούργησες το οφείλεις σε εκείνο. Δε θα νιώθεις ξανά πουθενά το άγγιγμα και την ανατριχίλα που καρμικά ήρθε να σου διαπεράσει το κορμί σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Όλες σου οι κινήσεις είναι θα απλώς μηχανικές. Σαν ένα ρομποτάκι που εκτελεί άψυχα μια ροή από εντολές, ενώ δεν ανταποκρίνεται σε κανενός κάλεσμα και δε συγκινείται από κανένα συναίσθημα.

Ίσως να φαντάζει σ’ ένα βαθμό εγωιστικό. Κι ας έχεις να κάνεις με αλληλεπίδραση άλλων ατόμων. Παραμένεις να προδικάζεις κάτι το οποίο δεν ξέρεις καν πώς θα εξελιχθεί. Αν θα σου ταιριάξει γάντι τελικά ή θα καταλήξει στο παρελθόν σαν ένα κομμάτι πόθου που βίωσες και παρέμεινε στην επιφάνεια. Γιατί κατά βάθος αρνείσαι κατηγορηματικά να δεις καθαρά. Παλεύεις με τους εσωτερικούς σου φόβους.

Και είναι τόσο υποκειμενικό το «ιδανικό». Μπορεί να τροποποιείται ανάλογα με τις συνθήκες, το χρόνο τον οποίο συμβαίνει, την ψυχολογία μας και ένα σωρό άλλα δυο πράγματα. Μπορεί την ίδια στιγμή που φαντάζει στο μυαλό σου μόνο ένα, εκεί έξω ταυτόχρονα να συμβαίνουν άλλα πόσα έτοιμα να σε αποδεχτούν και να συμπληρώσουν το χαμένο σου κομμάτι.

Μα όχι. Για σένα δεν έχει σημασία γιατί δε θεωρείς πως χάνεις. Πιστεύεις πως κέρδισες για μια ζωή και κάποια στιγμή θα καρπωθείς τα οφέλη αυτά όταν θα τον ξαναβρείς. Όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή και για τους δύο. Θα κάνεις υπομονή και δε θα αφήσεις κανέναν και τίποτα να διαβρώσει το καλά κρυμμένο μυστικό σου. Μα ταυτόχρονα θα προχωράς. Δεν έχεις άλλη επιλογή και αφήνεσαι.

Και ναι. Θα προσπαθείς εικονικά να συμπληρώσεις ό,τι αφήσατε. Τίποτα να μην πάει χαμένο στο χρόνο. Τις μέρες τους μήνες τα χρόνια. Τις γιορτές, τις χαρές και τις λύπες. Θα γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Κάποιος που δε θα αναγνωρίζεις, που δε θα μοιάζει σε τίποτα στον άνθρωπο που ήταν ολοκληρωτικά δικός του. Που έλιωνε σε κάθε του βλέμμα. Εκείνη την εκδοχή του εαυτού του που έμοιαζε να δίνει όλα τα κομμάτια του για να τον κάνει ευτυχισμένο. Και να ονειρεύεται μόνος. Εκείνος που του έκλεψαν την ευτυχία μέσα από τα χέρια του και τον έριξαν σε ένα βούρκο να προσπαθεί να κολυμπήσει.

Παράλληλα το μυαλό θα ταξιδεύει σ’ εκείνον. Πώς να εξελίσσεται η ζωή του; Έχει κάνει χώρο στην καρδιά του για άλλα πρόσωπα ή παραμένει πιστός στο κλειδωμένο σας όνειρο; Και μέσα σου ξέρεις την απάντηση. Δυο καρδιές που πάντα επικοινωνούσαν, εξακολουθούν να το κάνουν ακόμα κι όταν τα σώματα χωρίζουν και περιμένουν τη στιγμή που θα ξανά ανταμώσουν. Κι επιστρέφει δριμύτερη να γκρεμίσει στο πέρας της όλα τα εμπόδια που στάθηκαν σαν αγκάθια και την πλήγωσαν. Έρχεται να ενώσει ξανά για πάντα. Και θα την περιμένω. Γιατί μου το έταξε πως θα ‘ρθει.