Τεμπέλης στη δουλειά, τεμπέλης και στη σχέση;

Ο τρόπος ζωής μας αποτελεί μια μικρογραφία της συνολικής μας εικόνας. Η νοοτροπία δύσκολα αλλάζει, απλώς προσαρμόζεται στην εκάστοτε κατάσταση ή σχέση με κάποιον άνθρωπο. Μην περιμένεις επομένως κάποιος που γνώρισες στην ενήλικη φάση της ζωής του κι έχει κατασταλάξει πια στις απόψεις του, να γίνει κάτι διαφορετικό από ό,τι μέχρι στιγμής έχει παγιώσει ως χαρακτήρα του.

Ο τεμπέλης αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. Έχει φιλοσοφήσει τον κόσμο έχοντας τη δική του μοναδική οπτική. Η σχέση του με τον τομέα «εργασία» περνάει κρίση, καθώς οι μοναδικές του απολαύσεις είναι η καλοπέραση, ο ύπνος κι η ανώδυνη απόκτηση αγαθών. Ο άνθρωπος αυτός συνηθίζει να καρπώνεται τον παραγόμενο πλούτο των γονιών, του συζύγου κι όποιου άλλου μένει δίπλα του.

Η Μαρία, λοιπόν, συζητώντας με τη Χριστίνα της εξομολογήθηκε πως ερωτεύτηκε παράφορα έναν τεμπέλη. Με το χέρι στην καρδιά ορκιζόταν πως τον λάτρευε. Είχε όμως στοιχεία στο χαρακτήρα του που την απογοήτευαν. Δεν την άφηναν να αφεθεί και να νιώσει ευτυχισμένη, όσο κι αν το ήθελε. Με όσο ενθουσιασμό αγαπούσε τον Δημήτρη τόσο την πλήγωνε η κοσμοθεωρία του.

Εκείνος ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε στεριώσει σε καμία δουλειά. Ο ήχος του πρωινού ξυπνητηριού τον τρόμαζε και το μόνο πράγμα που ήξερε να φτιάχνει στην κουζίνα ήταν ο καφές του, αν δεν τον παράγγελνε κι αυτόν. Δεν είχε βγάλει ποτέ στη ζωή του ούτε ένα ευρώ. Έμενε με τους γονείς του που τον συντηρούσαν και του προσέφεραν τα πάντα, σαν να ήταν ακόμα ένα μικρό παιδί. Είχε, δηλαδή, μια ζωή έτοιμα όσα κάποιοι άλλοι αγωνίζονταν να κερδίσουν. Η Μαρία ανησυχούσε για το μέλλον τους. Ο τρόπος ζωής του συντρόφου της επηρέαζε την ίδια και τη σχέση τους.

Ως κηδεμόνας μπορείς να γαλουχήσεις ένα μικρό παιδί. Να γίνεις ο Πυγμαλίων ενός ανθρώπου που διαμορφώνεται ακόμα. Να του υποδείξεις τρόπους για το πώς να πάρει τη ζωή στα χέρια του και να του πλάσεις τη συμπεριφορά, όχι όμως να του ορίσεις και το χαρακτήρα. Είναι αδύνατο να τροποποιήσεις το γενετικό dna κάθε ανθρώπου. Το κουβαλάει απ’ την ώρα της σύλληψης. Το εκδηλώνει όσο μεγαλώνει.

Ίσως επάνω στο φόβο σου να μην του λείψει τίποτα, το να του δίνεις τελικά τα πάντα να του κάνει περισσότερο κακό απ’ ό,τι καλό. Άθελά σου τον ευνουχίζεις, του φυλακίζεις τις δυνάμεις, τα κίνητρα και την τόλμη του. Όλα ξεκινούν απ’ την ανεργία που όντως μαστίζει. Μέχρι που γίνεται καραμέλα των γονιών και το πιο ισχυρό πάτημα κάποιου για να συνεχίζει να επαναπαύεται. Τώρα βρίσκεται ακόμα στη φωλιά και το απολαμβάνει. Κάποτε όμως θα χρειαστεί να ανοίξει τα φτερά του. Να γνωρίσει τον κόσμο και να καλύψει τις απαιτήσεις της καθημερινότητας μόνος του.

Κι έτσι πορεύεται. Μέχρι να έρθει ο άνθρωπος εκείνος στη ζωή του, που ουσιαστικά και πρακτικά δεν του έχει καμία υποχρέωση να του προσφέρει όσα του πρόσφεραν οι γονείς του. Όχι απαραίτητα γιατί δεν το θέλει, αλλά γιατί ίσως και να μην μπορεί, να πιέζει ο χρόνος και να ‘ναι αδύνατο να αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού, να μη φτάνει ένας μισθός να συντηρεί δύο. Ενώ σίγουρα ούτε ο εγωισμός θα επιτρέπει το υπερβολικό δόσιμο, θα θέτει όρια, θα ‘χει απαιτήσεις απ’ το σύντροφό του.

Δε θα μπορεί να δεχθεί να ανεχθεί, ακόμα και να παραδεχθεί, ότι ο σύντροφός του δεν είναι ανεξάρτητος κι αυτόνομος. Έτσι δημιουργούνται αμφιβολίες, φόβοι για το πώς θα στηριχθεί σε εκείνον αν χρειαστεί.

Και τα πράγματα δείχνουν να είναι ακόμη πιο σοβαρά στα κοινά τους σχέδια. Αν τα όνειρά τους για το μέλλον περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο μιας οικογένειας. Σε αυτή την περίπτωση δε χωράνε ανευθυνότητες, αναβολές, υπεκφυγές και δικαιολογίες. Εδώ αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες στηριζόμενος στις δυνάμεις σου και χρειάζονται προσπάθειες αμοιβαίες.

Ένας καλομαθημένος και φυγόπονος άνθρωπος πιθανότατα, δυστυχώς, να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις όσων βρίσκονται κοντά του. Οι σύντροφοί του αργά ή γρήγορα τον εγκαταλείπουν όταν βλέπουν πως καταρρέουν οι ελπίδες τους να αλλάξει. Κάθε ευθύνη αποτελεί για εκείνον κάτι που πρέπει να αποφύγει. Ακόμα κι όταν αγαπάει, η αγάπη για τον εαυτό του είναι ανώτερη όλων, γι’ αυτό και μένει συνήθως μόνος. Ίσως είναι κι αυτό που του ταιριάζει τελικά.