Θα 'ρθει

Πολλές φορές η ζωή δε σου δίνει αυτό που θέλεις αλλά αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη. Κι ακόμα κι αν κάποτε πίστευες πως κράταγες στα χέρια σου ό, τι είχες ονειρευτεί αλλά στο πήρε πίσω, είναι γιατί κάποιος λόγος θα υπήρχε. Ίσως γιατί η μοίρα δε βλέπει τα αστέρια που πέφτουν και δεν πραγματοποιεί ευχές. Ορίζει, χωρίζει, ενώνει, δείχνει το δρόμο, αλλάζει όμως και γεννά στοιβάδες από γεγονότα έτοιμα να σε ρουφήξουν στον κυκλώνα τους, αν σε βρουν εκτεθειμένο.

Κι εμείς ανάμεσα σε όλα αυτά, σαν μικρές γελαστές μαριονέτες, υπακούμε σε ό, τι μας πουν. Μεγαλώνουμε μια ζωή γεννώντας προσδοκίες για «το άλλο μας μισό». Ακούμε πως υπάρχει κάπου εκεί έξω, αυτός που κοντά του θα νιώσεις πλήρης. Περνώντας τα χρόνια η ιδέα ότι αυτό το ιδανικό δεν ήρθε ποτέ μας τρομοκρατεί. Όλα μας τα χρόνια μας επισκιάζει το άγχος του ανεκπλήρωτου, του μαγικού. Εκείνου που θα μας απογειώσει στα ουράνια. Και μας τρομάζει ακόμα περισσότερο όταν ακούμε γύρω μας πως συνέβη σε κάποιους να βρουν το ένα και μοναδικό, το λεγόμενο «τυχερό».

Αναστενάζεις, μια γκριμάτσα λύπης σχηματίζεται στο πρόσωπό σου. Απορείς για το τι μπορεί να πήγε στραβά με σένα. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή κάποιος ήρθε να σε ολοκληρώσει και δεν έμεινε, εκεί είναι που αισθάνεσαι την απογοήτευση να σου χαμογελά διάπλατα. Και η ειρωνεία του πράγματος έρχεται να συμπληρώσει το μύθο του ανεκπλήρωτου που θα σε γειώσει. «Αν δεν έμεινες, τότε δεν ήσουν για μένα». Κι ακόμα κι αν ήσουν το απόλυτο, το γεγονός ότι δεν είσαι πια εδώ μαρτυρά πως η ιδιότητά σου δεν αναιρείται μα δεν είναι κιόλας αρκετή.

Δεν έχει σημασία πια. Η φυγή αυτή σου δίνει χιλιάδες αφορμές να τα βρεις με τον εαυτό σου και να θωρακίσεις τις άμυνές σου. Την ψυχή σου, μονάχος σου θα τη γεμίσεις. Κι όσο τα καταφέρνεις, τόσος λιγότερος χώρος να μένει να σου γεμίζουνε οι άλλοι. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν να συμπληρώσει τα χαμένα σου κομμάτια. Εκείνα που κάπου στη διαδρομή εξοστρακίστηκαν και δεν κόλλησαν ποτέ. Ούτε ήταν αρκετά για να συνθέσουν το εγώ σου. Κάποιος λόγος υπήρχε για να μην ενταχθούν. Κι ο λόγος αυτός δεν είναι αρκετός ώστε να τα ψάχνεις μανιασμένα στον εκάστοτε σύντροφο. Η λύση βρίσκεται μέσα σου.

Αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά δεν είναι κάποιον να σε ολοκληρώσει. Είναι κάποιον να σε δεχθεί ολοκληρωτικά κυρίως όταν εσύ ο ίδιος καταφέρεις να νιώσεις ολοκληρωμένος. Εσένα που ακόμα και οι μικρές ή όχι, αδυναμίες σου δεν αμαυρώνουν αυτό που εκείνος θα μπορέσει να δει σε σένα. Και θα είναι μοναδικό το πώς οι ιδιαιτερότητές σου θα βρουν την αγκαλιά του για να ζεσταθούν και τα ελαττώματά σου δε θα περισσεύουν πια. Είναι εκείνα τα απλωμένα χέρια που κάνουν τα πάντα για να δημιουργήσουν ευτυχίες, να σμιλεύουν χαμόγελα. Εκείνοι που προτάσσουν το ανάστημά τους έτοιμο να υποδεχθεί και να αντιμετωπίσει κάθε σου βαρυχειμωνιά.

Θέλεις κάποιον που θα αγαπήσει ακόμα και τα λάθη σου. Που θα σεβαστεί το οποίο παρελθόν σε ακολουθεί και τα βιώματά σου. Να τα αναγνωρίσει, αλλά πάνω απ’ όλα να μην τα επικρίνει. Να κάνει τα θέλω σου δικά του και τους ανθρώπους σου οικογένειά του. Γιατί κυριότερη σημασία για εκείνον θα έχει αυτός ο κάθε αυτού άνθρωπος που θα γίνει ο άνθρωπός του στην πορεία, εσύ!

Πρώτα όμως θα πρέπει να σε ξεκλειδώσει. Να έχει την υπομονή που αρμόζει κι όταν έρθει η στιγμή να αδράξει την ευκαιρία και να λύσει το σκοινί από τον ασκό του Αιόλου ώστε να απελευθερώσεις από μέσα σου καθετί σε κρατάει πίσω. Να σβηστεί ό,τι με μανία σου τσαλάκωσε εκείνο το χαμόγελο και σε έβαλε να κάθεσαι σε ετούτη εδώ τη θέση να περιμένεις αιωνίως κρατώντας τον πήχη σου στα ύψη. Να σε βρίσκει με τις ώρες να ξεχνιέσαι ενώ θες απεγνωσμένα να σπάσεις αυτήν την γυάλα του ιδανικού στην οποία έχεις για τα καλά κλειστεί.

Τον ακούς; Σου χτυπάει δειλά την πόρτα. Σου έφερε κάτι να φας κι έναν ώμο να ακουμπήσεις. Βρήκε και κάτι διασκορπισμένα όνειρα στο κατώφλι σου και τα μάζεψε κι αυτά. Δεν τα προσπέρασε. Σκούπισε τα πόδια του και μπήκε. Εσένα είναι που κοιτάει στα μάτια, μην αναρωτιέσαι. Μην ψάχνεις να βρεις μέσα του ό, τι εσένα σου λείπει μα δες σε εκείνον όλα εκείνα που μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο. Να αρκεστείς σε όλα όσα μπορεί να σου δώσει. Δώσε μια ευκαιρία να τον δεχθείς όπως σε δέχθηκε.

Και να πως ταυτίζεστε με το χρόνο. Κάθε στιγμή που περνάει αρχίζουν να συμβαίνουν μεταξύ σας εκρήξεις πολλαπλών συναισθημάτων. Σας βρίσκει αντιμέτωπους με καταστάσεις που σας κάνουν να έρθετε πιο κοντά. Μην το καταδικάζεις στην πρώτη αναποδιά και σταμάτα να συγκρίνεις ανθρώπους και καταστάσεις. Η ευτυχία δεν έχει πάντοτε το ίδιο πρόσωπο. Κι εσύ δε θα βρίσκεις πάντα την προσωπική σου γαλήνη σε πράγματα τα οποία σε σημάδεψαν κάποτε. Υπάρχουν τόσα άλλα που δεν έχεις γνωρίσει. Κι άλλα τόσα που μπορούν να ξαναγίνουν δικά σου. Απλά προσπάθησε και φίλιωσε με ό,τι δεν μπορείς να αλλάξεις. Προχώρα και μη φοβάσαι. Να φοβάσαι μοναχά αν παραμένεις στάσιμος.