Θα με βρεις μες στις λέξεις μου

Πάει καιρός. Πολύς. Τα χιόνια έλιωσαν, τα μπουφάν κρύφτηκαν, ο ήλιος γλύκανε τις βουτιές μας στη θάλασσα και πάλι απ’ την αρχή. Τα πρωτοβρόχια έφτασαν, το φθινόπωρο μας προσπέρασε και τώρα πάλι αναρωτιόμαστε πότε έφτασαν τα Χριστούγεννα. Ο χρόνος τρέχει ανεξέλεγκτα κι οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, σαν καρέ μιας ολιγόλεπτης ταινίας. Όλα περνούν, όπως πέρασες κι εσύ. Κάθε κύκλος του λεπτοδείκτη και λίγη παραπάνω απόσταση ανάμεσά μας.

Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι. Είσαι ευτυχισμένος; Με σκέφτεσαι με χαμόγελο; Είσαι εκείνος ο ίδιος που άφησα πίσω μου; Άνοιξες ξανά την καρδιά και τα χαρτιά σου σε κάποιον άλλο;

Καμία φορά η γοητεία της άγνοιας σε ωφελεί περισσότερο απ’ την ίδια τη γνώση. Σε τοποθετεί στη σφαίρα της φαντασίας, εκεί που εσύ ο ίδιος φτιάχνεις τα όριά της. Τοποθετείς ανώδυνα τον άλλο σε μια κατάσταση όσο το δυνατόν πιο εύκολα για σένα διαχειρίσιμη. Μπορεί να ταυτίζεται με την πραγματικότητα, μα μπορεί κι όχι. Ειδικά αν δεν έχετε κοινούς γνωστούς, απ’ τους οποίους όλο και κάτι θα εκμαιεύσεις, τότε έχεις το δικαίωμα να φτιάξεις ένα σωρό συμφέρουσες κι ανακουφιστικές εκδοχές.

Ο εγωισμός σου δε σου επιτρέπει να αποδεχθείς τίποτα παραπάνω απ’ όσο αντέχεις. Εσύ, λοιπόν, στη βολική σφαίρα της φαντασίας μου δεν έχεις τη δύναμη ούτε τη διάθεση να αγαπήσεις ξανά, τουλάχιστον όχι με την ίδια ένταση. Όλα όσα βιώνεις στο παρόν σημαίνουν σίγουρα κάτι λιγότερο από όσα ζήσαμε μαζί στο παρελθόν. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να πονέσεις, μα δε θέλω να πονέσω ούτε εγώ στη σκέψη πως με ξέχασες. Έτσι, προτιμώ να κρύψω τη δυνητική πραγματικότητα πίσω απ’ τους φόβους του υποσυνείδητού μου.

Εσύ, όμως, βρίσκεσαι σε πλεονεκτική θέση, γιατί εμένα με προδίδουν οι ίδιες μου οι λέξεις. Κάθε μου συναίσθημα, κάθε ανασφάλεια και δεύτερη σκέψη παίρνει μορφή στα κείμενά μου. Αρκεί να με διαβάζεις και θα καταλάβεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να είμαι κοντά σου ακόμα κι αν δε βρίσκομαι εκεί. Λένε πως αν ένας γραφιάς σε ερωτευτεί μένεις για πάντα αθάνατος -εκτός κι αν σταματήσει να γράφει για σένα.

Πώς μπορώ να διαφωνήσω; Καμιά φορά μία μόνο γραπτή πρόταση μπορεί να πει περισσότερα από έναν ολόκληρο διάλογο. Αρκεί μία παράγραφος να αποτυπώσει τα πιο δυνατά συναισθήματα. Να πει αλήθειες ικανές να κάψουν αράδες, χαρτιά και πένες. Ολάκερη η ζωή σου μπορεί να ενσαρκώνεται στα κείμενά σου. Ένας τεράστιος εσωτερικός κόσμος απλώνεται μπροστά σου προσφέροντας σε σένα που διαβάζεις την ευκαιρία να καταλάβεις την πραγματικότητά μου.

Όσα γράφω δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο απ’ τα βιώματά μου. Ό,τι νιώθω, όσα σκέφτομαι ακόμα κι άλλα τόσα που θέλω να συμβούν συνθέτουν ένα ειλικρινές παραμύθι. Έχω κρύψει τους δράκους και τον κακό το λύκο πίσω από λέξεις για να μην μπορέσουν να μας βλάψουν. Οι αλήθειες μου, όμως, βγαίνουν αβίαστα κι έτσι αν και παραμύθι, ο ρεαλισμός είναι ο μόνος που δεν μπορεί να καμουφλαριστεί.

Βλέπεις, έμαθα να λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Τώρα συνήθισα και να το γράφω. Και, πίστεψέ με, γράφω πολλά περισσότερα απ’ όσα θα ήθελα ή θα έβρισκα τη δύναμη να πω. Μη σε απασχολεί, λοιπόν, αν δε μιλάμε. Με έχεις αν με διαβάζεις. Μαθαίνοντας το κάθε μου βήμα είναι σαν να βρίσκεσαι κάθε φορά λιγάκι πιο κοντά μου. Στο παρόν μου και στο μέλλον μου. Μπορείς να γίνεις μάρτυρας αλλαγών ακόμα κι αν δε με βλέπεις.

Συγγνώμη αν υπάρξουν φορές που οι λέξεις μου ίσως σε πληγώσουν αλλά δεν ελέγχονται. Είμαι καλή στο να εφευρίσκω όμορφα ψέματα και να επινοώ έξυπνες ιστορίες στις οποίες όμως μόνο εσύ που με ξέρεις θα μπορέσεις να διακρίνεις την αλήθεια. Μέχρι ένα σημείο βέβαια. Γιατί μπορεί να σε αφήσω να δεις ένα κομμάτι, δε θα σου φανερώσω όμως κάτι άλλο πιο σημαντικό. Όσα νοήματα κι αν βγάλεις, όσα συμπεράσματα κι αν καταφέρεις να αποκομίσεις, δε θα νιώσεις το κυριότερο: ένα άγγιγμα.

Ακόμα και να μπεις βαθιά στο νόημα των λέξεών μου, δε θα βρεις εκεί τον πόνο και τον κόπο των ημερών που ζητούσαν πεισματικά εξηγήσεις για όσα δεν μπορούσα να καταλάβω ή δεν ήθελα να παραδεχτώ. Δε θα ζήσεις τη ζωή μου αλλά ένα κομμάτι της, αποτυπωμένο σε οθόνες ή λευκές κόλλες. Δε θα δεις το πόσο άλλαξα, ακόμα κι αν παρατηρήσεις με ακρίβεια την παραμικρή λεπτομέρεια στη νέα μου φωτογραφία. Κάθε μου συναίσθημα θα προσεγγίζεται πλασματικά και στο τέλος, ενώ θα πιστεύεις πως κατάλαβες, τελικά θα ξέρεις μόνο ένα μέρος της αλήθειας μου, εκείνο που αποφάσισα εγώ να σου αποκαλύψω.

Οι λέξεις μου, όμως, θα ‘ναι εκεί να σου κρατήσουν συντροφιά αν σου λείψω. Αν όλα όσα νιώθεις για μένα αγαπούν την αύρα μου, τότε θα αγαπήσεις και την αύρα των κειμένων μου. Με αυτόν τον τρόπο θα ταξιδεύεις για λίγο μαζί μου. Θα αισθάνεσαι ξανά κοντά μου και νοερά θα με πλησιάζεις.

Εμένα δε θα με βρίσκεις όποτε θες, μα όσα γράφω θα μένουν πίσω μου. Κάτι δικό μου για να σου θυμίζει πως είσαι κι εσύ μέρος τους. Και μέρος δικό μου.