Το κέρατο μπορεί να είναι η μικρότερη απ' τις προδοσίες

Η απόφαση να παραμείνουμε σε μια σχέση που την έχει στοιχειώσει η παρουσία μιας αρρωστημένης κατάστασης μοιάζει πολλές φορές αδιέξοδη. Θα πρέπει να έχει παρθεί συνυπολογίζοντας πως από εδώ και στο εξής θα είναι λιγότερες οι ευτυχισμένες στιγμές, που θα μοιραζόμαστε απ’ τις μέρες ανοχής. Δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε όλες τις αιτίες για τις οποίες οι άνθρωποι σφάλλουν και μας πληγώνουν.

Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο πάντως νιώθουμε προδομένοι. Κι απαριθμούμε τα πταίσματα που οδηγούν στο τέλος έναν έρωτα. Λάθη, που αν συγχωρεθούν δεν παύουν ποτέ ν’ αποτελούν πλήγματα στην καθημερινότητα των ερωτικών συντρόφων.

Αν οι συγκυρίες φέρουν το φαινόμενο της απιστίας στο προσκήνιο, πράγμα που σε αναγκάζει να ζεις υπό τη σκιά ενός τρίτου προσώπου, αυτό από μόνο του αποδυναμώνει αυτόματα κάθε όμορφο συναίσθημα που έχεις βιώσει. Η πράξη αυτή πολλές φορές θεωρείται μία απ’ τις πιο άσχημες εμπειρίες που μπορεί να σου συμβούν, όχι όμως κι η χειρότερη.

Και δεν είναι αυτή καθεαυτή η πράξη που πυροβολεί κι αποδυναμώνει την ερωτική αλληλεπίδραση, αλλά οι συνέπειες αυτής, που ξεγυμνώνουν τη σάρκα σου και σε φέρνουν σε σύγκρουση με όλες σου τις ηθικές αρχές. Έχοντας ή όχι να κάνουμε μ’ έναν απατημένο άνθρωπο, ας αναλογιστούμε πόσες άλλες λάθος συμπεριφορές θεωρούνται προδοσίες, που όχι μόνο πονάνε, αλλά διαλύουν μια ερωτευμένη καρδιά σε χίλια κομμάτια.

Στην κορυφή αυτών, το ψέμα. Που όσο κι αν ξέρεις καλά να προσποιείσαι, αργά ή γρήγορα αποκαλύπτεται. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα η αμφιβολία σε κάνει έρμαιο του ίδιου σου του εαυτού. Μπαίνεις στη διαδικασία να ερμηνεύεις κάθε ερέθισμα, ενώ το μυαλό σου αρχικά απορρίπτει οποιοδήποτε σημάδι μπορεί να σε οδηγήσει στο κακό συμπέρασμα, έτσι εθελοτυφλείς κι ανέχεσαι. Αδυνατείς να παραδεχθείς πως οι ανακρίβειες κι οι μυθοπλασίες πήραν τη θέση της εμπιστοσύνης, που δεν κάνουν άλλο απ’ το να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου και να σε εκθέτουν ως άτομο.

Η ευθύτητα κι η πίστη αποτελούν αρετές, οι οποίες όταν καταπατηθούν αυτόματα καλωσορίζουν στη ζωή σας την πικρία και το φόβο. Δυσκολεύεσαι να κοιτάξεις πλέον στα μάτια τον άνθρωπο, που ορκίστηκε με ειλικρίνεια πως ο λόγος του είναι εγγύηση. Κι ανατρέχεις στα γεγονότα που κρύφτηκε η υποκρισία και μένεις ν’ απαριθμείς τι ήταν τελικά αληθινό. Και μένεις άφωνος να κοιτάς τον πόθο σου να σ’ εγκαταλείπει. Αδυνατείς να πιστέψεις πως το όνειρο λαβώθηκε και δύσκολα γιατρεύεται. Δε σου έμεινε πια θεμέλιο για να χτίσεις.

Ή αποδείχτηκε να είναι η ζήλια η αιτία που τα πράγματα δεν είναι πια ιδανικά. Ένα αθώο κοίταγμα ερμηνεύεται σε ηδονοβλεψία. Ο άλλος σε θεωρεί κτήμα του και σε κρατάει κλειδωμένο σ’ ένα συνεχόμενο παραλογισμό. Αισθάνεται πως απειλείται από παντού, περιορίζει κάθε πράξη σου, ελέγχει κάθε σου βήμα. Απαξιεί για το αν προσπαθείς ν’ αποδείξεις πως έχεις δίκιο. Ο σεβασμός απέναντί σου χάνεται και μαζί του η πίστη στην αγάπη. Τυφλώνεται απ’ το πάθος της κτητικότητας και της αυταπάτης. Αμφισβητεί το είναι σου, σε υποβαθμίζει και σε τελειώνει.

Το άλλο άκρο της οποίας είναι η απαξίωση. Να σε κάνει να αισθάνεσαι δεδομένος κι ανεπαρκής. Ένας παραμελημένος άνθρωπος που δεν εκτιμήθηκε. Ένα σώμα, το οποίο βεβηλώθηκε μα δεν αγκαλιάστηκε. Δεν ένιωσε τη ζεστασιά, πάρα μόνο τον παραμερισμό. Αισθάνεσαι πως δεν έχεις πια καμία αξία, η αυτοπεποίθησή σου κατακεραυνώνεται. Σου δημιουργούνται ανασφάλειες κι αμφισβητείς, ακόμη και την ίδια σου την ύπαρξη.

Κατηγορείς εσένα και μόνο που ανέχτηκες τον υποβιβασμό, λες και δεν είχες άλλη επιλογή. Πολλές φορές νιώθεις ακόμα κι ανάξιος ν’ αγαπηθείς και να καρπωθείς αυτά που λαχταράς. Κι ενώ εσύ προσπαθείς να προσφέρεις απλόχερα, αντιμετωπίζεις κατά πρόσωπο την αχαριστία. Τη συνεχόμενη κι άπληστη ανάγκη του άλλου να εκμαιεύσει από σένα και την τελευταία σταγόνα της αγάπης που του δίνεις χωρίς αντάλλαγμα. Χωρίς ανταπόκριση.

Φτάνεις στο σημείο ν’ ανεχτείς τα νεύρα του συντρόφου σου. Ξεσπάσματα, τα οποία έχουν αντίκτυπο σε σένα ακόμη κι αν δεν τα προκάλεσες εσύ. Αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος και θέτεις συνεχώς τον εαυτό σου στη διαδικασία ν’ αναζητήσει μάταια τι πήγε στραβά. Γιατί η επικοινωνία ανάμεσά σας έχει εξελιχθεί σε μια τόσο επώδυνη διαδικασία. Υποφέρεις σιωπηλά. Ζεις με το φόβο πως ό,τι και να ειπωθεί απ’ την πλευρά σου θα τον βγάλει εκτός εαυτού και δε θα υπολογίσει πόσο προσπαθείς.

Κι εκεί που παλεύεις με το θηρίο και συγκρατείς την ψυχραιμία σου, έρχεται η ειρωνεία να ρίξει λάδι στη φωτιά. Και ψάχνεις να βρεις εκείνο το άτομο, που άκουγε με προσήλωση τη γνώμη σου και κάθε αντιπαράθεση έφτανε στη λύση της με επιχειρήματα. Τώρα πια δεν έχεις απέναντι σου έναν ακροατή, μα έναν κριτή. Έναν παράλογο κι εριστικό άνθρωπο. Ο σεβασμός χάνεται.

Τα όρια που θέτει ο καθένας μας για τον εαυτό του σε μια ερωτική σχέση είναι συγκεκριμένα και διαμορφώνονται βάσει της συμπεριφοράς και της διάθεσης του εκάστοτε συντρόφου να συμμορφωθεί ή όχι σεβόμενός τα. Η διαλλακτικότητα μας ή η πίστη μας απέναντί τους, επιτρέπουν στον άλλο να τα υπερβαίνει ή όχι.

Σε κάθε περίπτωση η καταπάτηση των όρων έχει αντίκτυπο, τόσο σε εμάς και την ψυχική μας ηρεμία, όσο κατ’ επέκταση στην ίδια μας τη σχέση. Το να εξιδανικεύεις κάθε σφάλμα δεν είναι λύση. Όπως και να διαπιστώνεις πως μία απιστία κατέστρεψε μια αγάπη. Πριν καταλήξεις πως είναι το χειρότερο απ’ τις προδοσίες, απλώς σκέψου με πόσα άλλα πράγματα μπορείς να νιώσεις προδομένος.

Ή μήπως όχι;